اشعار - 14

برصولت بی مثال زینب ، صلوات

بر روشنیّ جمال زینب ، صلوات

همراه حسین (ع) ... در شب میلادش

بفرست تو بر جلال زینب ، صلوات

 اسماعيل شبرنگ

 اسماعيل شبرنگ

ملیکه ی عشق



لب تشنه ام و ذکر سبو می گیرم

با یاد تو زود ِ زود خو می گیرم



تا نام شما روی لبم می آید ...

با اشک دوچشم خود وضو می گیرم



از محضر فیض بی امانت .. هرشب

دلشکسته ... وقت گفتگو می گیرم



یازینب (س) یا وجیهة ً عندالله ...

از آبروی تو آبرو می گیرم



هر کس که شده وقف کرمخانه ی تان

من نشانی تو را از او می گیرم



والایی و صاحب مقام اوّل

ای دختر اوّل امام اوّل



با آمدنت به پا شده غوغایی

ای ملیکه ی مملکت زیبایی



در ظاهر امر زمینی هستی ... امّا

در اصل برای عالم بالایی



از هرنفست معجزه ها می بارد

تو معجزه ی موثّق مولایی



از رایحه ی فاطمی أت فهمیدم

که جلوه ای از جلالت زهرایی



بر روی لبت غنچه ی لبخند شکفت

تا خواند حسین (ع) برای تو لالایی



تو آمده ای که با حسینت باشی

در لحظه ی بی یاوری و تنهایی



شهبانوی آسمانی خاک دمشق

نام تو بوَد کلید دروازه ی عشق



از شأن و وقار تو نجابت پیداست

گرمای حضور آفتابت پیداست



پیغمبر بعد ِ قصّه ی کرب و بلا ...

در قامت تو روح صلابت پیداست



در کوفه و شام مرتضی بودی و بس

مولاست ... که در خطبه ی نابت پیداست



در وسعت ذکر ربّنای سبزت

هر ثانیه نور استجابت پیداست



امروزه میان زینبیّون جهان ...

الگوی بهشتی حجابت پیداست



در پهنه ی بیداری اهل اسلام

آثار شکوه انقلابت پیداست



فاطمی نسب ... روح مناجات ... مدد

فخر علوی ... عمه ی سادات ... مدد



در زندگی أت ... داغ ... مکرّر دیدی

از چشم ترت بارش یکسر دیدی



چند وقت پس از رحلت پیغمبر عشق

در شهر مدینه داغ مادر دیدی



تو یاد شکستگی پهلو کردی ...

تا شکستگیِّ فرق حیدر دیدی



یک طشت پُر از خون دل آینه را ...

در محضر غربت برادر ... دیدی



اما چه بگویم که نگفتن بهتر

در کرببلا ماتم بیشتر دیدی



همپای غروب ... در میان گودال

یک پیکر صدپاره و بی سر دیدی



بر فراز نیزه های راه افتاده ...

هجده سر ِ سرباز دلاور دیدی



از عمر خودت خوشی ندیدی ... زینب

حق داری اگر چنین خمیدی ... زینب

اسماعيل شبرنگ

صدای پای بهار میاد ... ولی خزونیه

صحن آسمون چشم عاشقا بارونیه



عطر فاطمیه پر کرده فضای سینه رو

سفره هامون می گیره ترنّم مدینه رو



لحظه ی تحویل سال ... انگاری دارم می بینم

هفتا سین ِ روضه لابه لای سفره می چینم



سفره ی هفت سین ما خوشی رو از دل می بره

هر کجاشو می بینم مصیبتای مادره



سین اول شروعش جسارت خلیفه بود ...

منشأ ماجرای دیوار و در سقیفه بود



سین دومی که بین سفره ی ما جا گرفت

ردّ سیلی بود که رو صورت زهرا جا گرفت



سومین سینی که قاتل خوشیّ نوکره

سیمای کبود و پژمرده ی یاس حیدره



سینی که می خوام بذارم ... چارمینه وای من

اثر ضرب لگد ... سقط جنینه ... وای من



پنجمینش جون خسته مو آورد به روی لب

سرفه های خونی رنگ و بی امون نیمه شب



ششمین سین دلمو به آسمون گریه دوخت

مادر ما وسط شعله ی گُر گرفته سوخت



هفتمین سینی که توی سفره ی عید چیدمش

سیب سرخی بود که ظهر عاشورا بوسیدمش



هفت سین امسالمون دل منو هوایی کرد

پابه پای فاطمیّه منو کربلایی کرد



مادر کرببلا ... روضه خون حسینشه

نگرون غصّه ی فراوون حسینشه



خوشبحال اون کسی که همیشه بافاطمه ست

دعای تحویل سال عاشقا ... " یافاطمه ست "

علی اصغرژولیده

یا زهرا ادرکنی



وقتی قیام فاطمه اعجاز می کند

آتش بیار معرکه آغاز می کند

گل را هنوز وقت شکوفه زدن نبود

اینجاست غنچه زود دهن باز می کند

هیزم نیاز نیست ، به هیزم شکن بگو

گل را هجوم داغ پدر ناز می کند

خلوت بهم نزن که در این سجده گاه خون

دارد به زیر در بخدا راز می کند

با گفتمان فضه خذینی گمان کنم

دادر سخن ز قافله ابراز می کند

داری اگر ز سینۀ سوراخ این سؤال

از میخ در بپرس چرا باز می کند

آیا صدای فاطمه آید ز پشت در

یا دخترش برای علی ناز می کند

این اشتیاق فاطمه یا با محمداست؟

کز بیت وحی نغمه ز جان ساز می کند؟

دهلیز خانه از شرر شعله پر شده
مطبخ مگر به صاحب عزا می کند

عبدالرحیم سعیدی‌راد


امام زمان(عج)-مناجات-رباعیات نوروزی



با گردش روزگار دمساز نشد

با صبح و پرنده‌ها هم آواز نشد

بی روی تو ای بهانۀ زیستنم

عید آمد و سال عشق آغاز نشد

***

اینجا همۀ درخت‌هامان بیدند

لبخند و بهار بی تو در تبعیدند

بی روی تو لحظه لحظه‌هامان مرگند

با تو همۀ ثانیه‌هامان عیدند

***

بعد از شب انتظار آمد بی تو

شوریده و بی قرار آمد بی تو

آقای غریب من که دلتنگ توام

یکبار دگر بهار آمد بی تو

***

من بی تو در این دیار خواهم پوسید

پاییزم و بی بهار خواهم پوسید

چشمی به در و چشم به راهت دارم

با این همه انتظار خواهم پوسید

***

گل بود که با حال دگرگون رویید

در چشم تو باغ های زیتون رویید

وقتی که نسیمِ یادت از دشت گذشت

یکباره هزار بید مجنون رویید

***

در هر وجب از خاک، تو را می جوید

چون دشت عطشناک، تو را می جوید

نوروز رسید و باز دلتنگ توام

دلتنگ‌ترین تاک تو را می جوید

***

با شیطنتی درخت را پیر کشید

آنگاه صنوبری به تصویر کشید

نوروز ، میان بوم نقاشی خود

تقویم دل مرا پر از تیر کشید

***

تا آمدی از ترانه سرشار شدم

از خواب هزار ساله بیدار شدم

خوشحالم از اینکه باز هم مثل بهار

در آینۀ چشم تو تکرار شدم

***

خوش باد که از بهار بهتر باشیم

سرسبز تر از سرو و صنوبر باشیم

آن روز مباد تا در این باغ وجود

شرمندۀ لاله های پر پر باشیم

مرتضی حیدری آل کثیر

دفاع مقدس-شهدای گمنام-نوروز



عید است و گریه ی همه پیچیده در هواست

می آیی و بهار تو بر روی شانه هاست

آورده اند زمزمه ات را پرنده ها

مثل همیشه شهر پر از بانگ ربّناست

خاکسترت به سفره ی نوروز می رسد

بوی تو هفت سین تمام محله هاست

صبحت به خیر! زاده ی باران! خوش آمدی

اسم تو...نه! دیار تو، سرچشمه ات کجاست؟

سهم کدام مادر؟ عضو کدام تن

ای استخوان، حساب تو از جسم ها جداست

آیا شبی که از مه رگبار رد شدی

طوفان به احترام تو از جای برنخاست؟

ای بر لب تو مهر دل افروز یا حسین!

خاکستری و روح تو در کربلا رهاست

برگشته ای سبک تر از این بار سخت چیست

بالا اگر نمی روی از دست های ماست

رضا احسان‌پور

امام زمان(عج)-مناجات-نوروز



ای احسن الاحوالِ جان؛ معنای تحویل

ای آیه‌های اشک را تعبیر، تأویل

افتاده جسم سفره‌مان، بی‌روح بر خاک

ای هفت سینِ سفره‌ها، تعجیل تعجیل

امام زمان(عج)-مناجات-نوروز



گویند عید آمده ... ایام خرم است

بلبل فراز شاخه ی گل در ترنم است

گویند نغمه های قناری سرور زاست

شادی ز راه آمده، در کوچ ماتم است

گویند کام نسترن از شهد گشته پر

گویند جام لاله مصفا به شبنم است

گل گفت و سبزه گفت و صبا گفت و باغ گفت

بی باغبان بهشت زمین را صفا کم است

وقتی که یار نیست چه هنگام خرمی ست؟

وقتی بهار نیست چه جای تبسم است؟

راه تو هست و یاد تو و یادگار تو

اما تو نیستی و دلم خانه ی غم است

آه ای بشیر صبح! بهار آفرین امام !

نوروز بی حضور تو بر ما محرّم است

عباس خوش عمل

حضرت زهرا(س)-مدح



در سماوات صحبت زهراست

حرف ها از نجابت زهراست

عرشْ تسبیح عشق در دستش

سخت مشغول مدحت زهراست

"هل اتی" با تمام آیاتش

سفره ای از کرامت زهراست

کلمات معطّرش از نور

عرشْ محو فصاحت زهراست

ما ز نهج البلاغه می فهمیم

که علی با بلاغت زهراست

آبْ مِهر محبتِ او شد

عرش یک تکّه خلعت زهراست

طعم لبخندهای پیغمبر

همه اش با ملاحت زهراست

ماه با آن جمال و زیبایی

محو رخسار و طلعت زهراست

ماه دور مدینه می چرخد

متوسل به حضرت زهراست

جبرئیلی نهان شده در او

شرق تا غرب هیبت زهراست

خلق عالم به خلقت احمد

خلقت او به خلقت زهراست

وَ پیمبر که اشرف الناس است

عاشق یک زیارت زهراست

او به دنبال ماه کامل بود

کار هر روزه رؤیت زهراست

زور بازوی حیدر از او بود

ذوالفقارش عنایت زهراست

ضربه های علی چو گل می کرد

همه اش از محبت زهراست

کوچه های مدینه می دیدند

که علی در حمایت زهراست

وَ علی با تمام اعجازش

متحیّر ز غیرت زهراست

فاطمه شد سپر برای علی

وَ شهادت اطاعت زهراست

در حقیقت امامت مولا

متبرّک به بیعت زهراست

شیعه در اعتکاف او بوده ست

شیعه در ظلّ ساحت زهراست

علی کفشگر

حضرت زهرا(س)-شهادت



چه بلایی ست که دارد به سرم می آید

هر زمان اشک ز چشمان ترم می آید

و چه می سوزد از این اشک کبودی رخم

نمک اشک که بر روی ورم می آید

و چه آهی ست برافروخته از آتش عشق

که در این بین ز سوز جگرم می آید

جگرم سوخت، دلم سوخت ز مظلومیتش

بوی این سوختن از بال و پرم می آید

تازیانه چه به روز بدنم آورده

دائماً کرببلا در نظرم می آید

آن زمانی که ز گودال پر از نیزه و تیغ

اسب بی صاحب او سوی حرم می آید

استخوان بدنم زیر لگد خُرد شده

زیر مرکب چه به روز پسرم می آید

امیرحسین الفت