شهادت امام جواد ع

خوشحال ازین غلامی و عرض ارادتم
همراه با ملائکه مشغول خدمتم
این لطف فاطمه است که داده لیاقتم
عبد علی و آل علی تا قیامتم

من نوکر و محب و فدائی اهل بیت
بیچاره ام بدون گدایی اهل بیت

دارم به سر هوای جگر گوشه رضا
افتاده ام به پای جگر گوشه رضا
ممنونم از عطای جگر گوشه رضا
ای جان من فدای جگر گوشه رضا

عمریست زیر دین جواد الائمه ام
محتاج کاظمین جواد الائمه ام

ای نایب امام رضا ، حضرت جواد
یابن الرئوف ! شاه وفا ! حضرت جواد
پروردگار جود و عطا ، حضرت جواد
دریاب روزگار مرا ، حضرت جواد

آقا به مهربانی تو دارم اعتقاد
هستی جواد و ابن جواد و ابالجواد

ای سومین محمد این خانه، السلام
ای سائل تو عاقل و دیوانه السلام
ای صاحب کرامت جانانه السلام
عیسی مسیحِ حضرت ریحانه السلام

تو آمدی و دشمن دین نا امید شد
بار دگر امام رضا رو سفید شد

با بودنِ تو عهد وفا سر نیامده
چیزی به حز کرم که به این در نیامده
وصفت به جز رضا ز کسی بر نیامده
مولود از تو با برکت تر نیامده

تنها امام لایق فرزندی رضا !
وصفت کجا و ذهن گنهکار من کجا

در کودکیت پیر زمین و زمان شدی
آقا نهم ستاره این آسمان شدی
امّید آخر همه بیچارگان شدی
بالاتر از توقع ما مهربان شدی

آنانکه خاک بوسی ابن الرضا کنند
باید که خاک را به نظر کیمیا کنند

ای عادت همیشه ی تو ذره پروری
خوب و بدند بر سر کوی تو مشتری
دادی به یاد سائل خود کیمیاگری
حقا که یادگاری موسی بن جعفری

هر کس که برد نام تو حاجت روا شده
درد نگفته در حرم تو دوا شده

ای انتقام کوچه همه آرزوی تو
دل برده از امام رضا خلق و خوی تو
باید گرفت درس برائت ز کوی تو
ای غصه های فاطمه بغض گلوی تو

تو مادری تر از همه ای بعد مجتبی
خیلی عذاب داده تو را داغ کوچه ها


محمد حسین رحیمیان

وقتی ورودیه  حرم باب الجوادست
یعنی سر آغاز کرم باب الجوادست

زهرا از این در در حرم پا میگذارد
پس علت چشم ترم ، باب الجوادست

اصلا مسیر قدسیان و فرشیان و
این خاندان محترم باب الجوادست

انگار صحن العتیق و انقلابش
هر جا که رفتم ، لاجرم ، باب الجوادست

نه مست انگور و می ناب و شرابم
مستم از اینکه در سرم باب الجوادست

بهر پریدن  آسمان باشد ، نباشد
انگیزه ی بال و پرم باب الجوادست

نقشى که مانده از درو دیوار مشهد
در چشم های بر درم ، باب الجوادست

گاهی مسیر گریه هایم کربلا و
مشکل گشای دیگرم باب الجوادست

وقتی که دست از هرکجا کوتاه باشد
قطعا امید آخرم باب الجوادست

دیوارها شهر مرا محصور کردند
اما همه دورو برم باب الجوادست

در لحظه ی جان دادنم ، تنها امیدم
در لحظه های آخرم باب الجوادست

هر کس به هر حاجت که آمد ، دعوت اوست
وقتی ورودیه حرم ، باب الجوادست


نرگس غریبی

روضه شهادت امام جواد(ع)

شعر  شهادت️  حضرت  امام  جوادالائمه (ع)

از درِ باب المرادت هر که داخل میشود
رحمتی بی واسطه از عرش نازل میشود

با ضریحت طبع شعر هر کسی گُل میکند
هر که می آید حرم انگار دعبل میشود

هر گدای بی نوایی که نشسته گوشه ای
با سخاوتهای بی حدت مقابل میشود

گر نگاهی بر دل یک بی سوادی افکنی
دفعتا مانند توضیح المسائل میشود

گریه گریه ، ناله ناله ، ضجه ضجه ، آه آه
کسب حال نوکری اینگونه حاصل میشود

روضه خوانی روضه خواند و مجلسی بر پا شد و
با خروش اشکها ، این بزم ، کامل میشود

در میان حجره ات از درد می پیچی به خود
ناله هایت باعث عیش اراذل میشود

در جواب آب آبت کاسه ی آبی شکست
روی خاک حجره اشکت میچکد ، گِل میشود

این طرف فرزند زهرا در عطش میسوزد و
آن طرف ذکر کنیزانِ تو کِل کِل میشود

با چنین وضعی فقط دل می رود کرب و بلا
روضه هایم در گریز ، اینگونه مایل میشود ...

اصلا انگاری شب هشتِ محرم آمده
روضه های یک جوان آتش بر این دل میشود

بک پدر بر روی جسم یک پسر افتاده است
تا به جایی که نفس هم سخت ، مشکل میشود

یک پسر شد اربا اربا ، قطعه قطعه ، ریز ریز
یک پدر هم شامل درد مفاصل میشود

داغ اکبر کشت آقا را ... نه شمر و خنجرش !!
روضه های این جوان در اصل ، قاتل میشود

شعر  شهادت️  حضرت  امام  جوادالائمه (ع)

 کریم اگر که نباشد گدا عزا دارد،  
جواد آنکه سخا و بسی عطا دارد،

فدای تو شوم ای رحمت وسیع خدا،
گدای درگهت از جود تو بقا دارد،   

 چه کرده ای!که شدی تو جواد آل عبا،
خوش آنکه دل به ولای تو مبتلا دارد،

مدد نما تو بر این سائلی که غمزده است

و در میان دو عالم فقط تو را دارد،

نشسته پشت درت این گره به کار مدام

امید یک نظر از جانب شما دارد،

تو منشاء همه حسنی و معدن برکات،   
یگانه ای و خدا مثل تو کجا دارد،  

زوسعت کرمت عاقلان زپا ماندند،  
کدام؟ فاضل دنیا چنین سخا دارد،  

صفای بارگهت دلپذیر و بی وصف ست،   
که عطر و رایحه ی جنت الولا دارد،   

کسی که زائر قبر تو میشود آقا،  
مقام و جایگهی همچو اولیا دارد،

پس از زیارتتان یک حلاوتی دلچسب،
زیارت نجف و شهرکربلا دارد،  

جوادی و همه مهمان سفره ات هستند،
سخاوت از نمک دست تو بها دارد،

رضا آهی
 

امام جواد(ع)-مناجات و شهادت

سلام می دهم از دور من به محضرتان

چه کرده با دل من مرقد منورتان

تو عادتت کرم است ای جواد اهل البیت

شده است عادت من هم گداییِ درتان

تو جنس غربتت از جنس غربت حسن است

میان خانه و غربت ؟ امان ز همسرتان

عجیب بود که یک زهر دو هدف را سوخت

نخست جسم تو و بعد قلب مادرتان

دلیل همهمه کردن به پشت در این بود

به گوش ها نرسد تا صدای آخرتان

خدائی باز هم این غیرت کبوترها

که مرهمی شده بر زخم جسم پرپرتان

به روی بام به جسم تو سایه گستردند

که لااقل نخورد آفتاب پیکرتان

به خاک دید تو را فاطمه خدا را شکر

ندید حداقل روی نیزه ها سرتان

مسیر روضه به کرببلا مشخص شد

سخن ز نیزه شد و رأس جد اطهرتان

مصیبت دو جوان اهل بیت را سوزاند

یکی غم تو و دیگر علیِ اکبرتان

عطش نصیب تو شد جای شکر آن باقیست

که خنجری نشد آقا نصیب حنجرتان

مهدی مقیمی

امام جواد(ع)-مدح

اسمی گره گشا تر از اسم جواد نیست

پایان هرچه خواستم از او "نداد" نیست

بین تمام صحن و سراها طلوع صبح

جایی به باصفائی باب المراد نیست

قاسم نعمتی

امام جواد(ع)-مدح و شهادت

...که پرسش همه‌ی خلق را مجاب کنی

سؤال‌های عبث مانده را جواب کنی

خدا تو را به همین خاک بی‌خبر آورد

که رو به جهل زمین و زمان، عتاب کنی

که زخم زخم دلت را مدام بشماری

شمار غفلت این خلق را حساب کنی

که در جوانی خود لحظه لحظه پیر شوی

گناه مردم را محو در ثواب کنی

شبیه سیل شدی کوچه کوچه در تن خاک

که خانه خانه‌ی تضلیل را خراب کنی

چقدر خسته شدی، ماه مهربان نهم!

که آسمان را دلگرم آفتاب کنی

ولی بس است همین یک دو روز کافی بود

که خون دل بخوری، سینه را کباب کنی

صدای همهمه از عرش می‌­رسد امشب

فرشتگان دعا را که مستجاب کنی

به پیشواز تو با رخت سبز می‌­آیند

که از ملال زمین دیگر اجتناب کنی

خدا برای تو ای مرد! سخت دلتنگ است

خدا کند که برای خدا شتاب کنی

شراب ناب شهادت به جام منتظر است

اگر هرآینه لب تشنه، قصد آب کنی...

بلند شو! چه نشستی؟ شب شهادت توست

شتاب کن که به خون جگر خضاب کنی

سودابه مهیجی

امام جواد(ع)-شهادت

در زیر آفتاب تو ماندی حسین هم

ای تشنه ! دور از آب تو ماندی حسین هم

پیرو جوان نداشت که یک نور واحدید

در قلب شیخ و شاب تو ماندی حسین هم

کم یا زیاد مرثیه فرقی نمی کند

در روضه در کتاب ، تو ماندی حسین هم

گودال و بام ، مرز قبول شهادتند

راضی از انتخاب ، تو ماندی حسین هم

شمشیر و زهر هردو جگر پاره می کنند

دل خون و دل کباب ، تو ماندی حسین هم

در روضه هی کرببلا جانگدازتر

داغ از غم رباب ، تو ماندی حسین هم

هرگز نمیرد آنکه از او زنده ایم ما

پس با همین حساب ، تو ماندی حسین هم

محسن ناصحی

امام جواد(ع)-شهادت

باز هم بر دل مظلوم شرر افتاده

باز هم شعلۀ زهری به جگر افتاده

اینهمه زجر بر این جسم جوانش ندهید

وسط حجره جواد است به سر افتاده

دست و پا میزند و هادی خود را خواند

جوهر صوت رسایش ز اثر افتاده

آب شد پیکرش از زهر به دادش برسید

به خدا جان امامت به خطر افتاده

هلهله نیست جواب نفس آخر او

به چه جرمی گل زهرا  ز نظر افتاده

حجت حضرت سبحان به تمسخر انگار

گیر بی حرمتی چند نفر افتاده

صاحب عرش الهی ست شده خاک نشین

یاد آشفتگی جدش اگر افتاده...

جگر تشنه او ذکر انا العطشان داشت

از دل حجره به گودال گذر افتاده

این بدن زیر سم اسب نرفته اما

نظرش بر تن مظلوم  دگر افتاده

زیر لب روضه شمشیر و سنان میخواند

یاحسین گوید و با دیدۀ تر افتاده

بعد کشتن چه کند با تن بی جان جواد

بر زبان همه یک تازه خبر افتاده

اهل کوچه خبر از نعش سر بام دهند

چقدر بر بدنش سایه پر افتاده

کربلا روضه اش اما بخدا بر عکس است

چقدر بر بدنش تیغ و تبر افتاده

ریختند از همه سو بر تن صد چاک حسین

گذر فاطمه بر نعش پسر افتاده

خواهرش آمد و با پیکر بی سر میگفت:

بر تنت نیزه شکسته چقدر افتاده

محمود ژولیده

امام جواد(ع)-شهادت

بر شعله ی جگر، نم باران می آورند

باران نبود، دیده ی گریان می آورند

با هلهله کنار حرم دف نمی زنند

در پیش محتضر به خدا کف نمی زنند

فکری برای غربت یوسف نمی کنند

این جا به تشنه آب تعارف نمی کنند

دلواپس از پلیدی کرکس شدن بس است

مرد غریب خانه و بی کس شدن بس است

تا این که چنگ بر جگر خاک می کشی

رخت سیاه بر سر افلاک می کشی

حرف از غلاف و همسر یعسوب دین بزن

نفرین به دومی کن و مُشتی زمین بزن

خاکی شده تمام عبایت بلند شو

هر طور هست روی دو پایت بلند شو

در آسمان چشم یتیمان قمر بمان

ابن الرضا... بیا و کمی بیشتر بمان

رنگت پرید، قلب رئوفت مذاب شد

از سرفه کردنت دل عالم کباب شد

خون جگر به دامن زهرایی ات نریز

ساعات آخر است کمی صبر کن عزیز

این قدر جسم لاغر خود را زمین نکش

حالا که می پری، پر خود را زمین نکش

خنده بس است در وسط خانه بس کنید

افتاده بین حجره غریبانه بس کنید

ای حامل امام به قدش نظاره کن

پایش کشیده شد به زمین، فکر چاره کن

تا بام، قبلِ هر قدمی احتیاط کن

در بین راه پله کمی احتیاط کن

دیگر حیا کن و برو از روی پشت بام

او را رها کن و برو از روی پشت بام

این پشت بام از ته گودال بهتر است

در زیر سایه بانِ هزاران کبوتر است

از روی پشت بام کسی رد نمی شود

یا این که لااقل فرسی رد نمی شود

رأس کسی به خنجر و سم آشنا نشد

با ضربه ی دوازدهم آشنا نشد

این جا کسی برای اسیری نمی رود

جسم امام بین حصیری نمی رود

این جا کسی به خاطر غارت گذر نکرد

نیت برای بردن شال کمر نکرد

یک عمر گریه کردم و حقش ادا نشد

داغی شبیه غارت خون خدا نشد

محمد جواد شیرازی

امام جواد(ع)-شهادت- دودمه

به تسلای دل فاطمه که صاحب عزاست

شیعه همدرد رضاست

هادی از داغ پدر زمزمه اش وا ابتاست

شیعه همدرد رضاست

***

تو امیر کاظمینی و رئوفاً بالعباد

یا ابا الهادی جواد

حضرت مشگل گشا ادرکنی یا باب المراد

یا ابا الهادی جواد

***

تشنه لب از پا فتادی چون غریب کربلا

یا جواد ابن الرضا

می زدی در حجرۀ در بسته مادر را صدا

یا جواد ابن الرضا

محمود ژولیده

امام جواد(ع)-شهادت

كبوترانه نگاهش به سمت بالا بود

سفر براى دل خسته اش مهیا بود

كبوترى كه فقط شوق پركشیدن داشت

میان خانه خود هم غریب و تنها بود

خزان، كنار نفس هاى او قدم مى زد

بهار، گمشده در چشم هاى دریا بود

چه حس و حال عجیبى دوباره باران داشت

كه سوز حنجره از ناله اش هویدا بود

نماز غربت خود را شكسته برپا كرد

 اگرچه یك دلِ سیر آشناى غم ها بود

در آن فضاى نفس گیر بى وفایى ها

كه انعكاس صدایش به حجره پیدا بود-

مراد اهل نظر ،لحظه هاى آخر را

میان بستر خود بى قرارِ زهرا بود

چراغ عاطفه با موج اشك روشن شد

نگاه ماه نهم ،سمت عرش اعلى بود

محمد مهدی عبدالهی

امام جواد(ع)-شهادت

دارم از داغ غمت اشک دمادم بیشتر

چشم هایم می زند بارانِ نم نم بیشتر

تو جوادی و کرامت با تو معنا می شود

پس دخیل حاجت باب المرادم بیشتر

همسر نامهربان خیلی اذیت می کند

هرچه او نامهربان تر، شدت غم بیشتر

روی خاک حجره می پیچی به خود آقای من

ناله هایت میشود هر لحظه، کم کم بیشتر

مادرت زهراست آقا آمده بالا سرت

قامتش را کرده این حالات تو خم بیشتر

از به خود پیچیدنت اینگونه حاصل می شود:

زهر هر چه تلخ تر، سوز جگر هم بیشتر

این عطش ، این گریه ها، این خنده های زهر دار

شد بساط روضه ات حالا فراهم بیشتر

یک طرف این ناله ها، یک سو صدای هلهله

می کنم در روضه ات یاد مُحرّم بیشتر

وحید محمدی

امام جواد(ع)-شهادت

سن و سالی نداشتی اما

درد، همسفره ی تنت شده بود

غربت از این بزرگتر هم هست؟!

همسرت نیز دشمنت شده بود

جگرت پاره پاره در خون و

روبه روی تو یک طبق انگور

موذیانه مدام می خندید

چشم های کنیزکان از دور

عطش از چشم های کم سویت

روی لبهای خشک خاک چکید

چشم می بستی و عبایت را

پر و بال فرشتگان بوسید

ذوب کرده تمام عمرِ تو را

آتش دور بودن از پدرت

این حکایت هنوز هم باقیست

درد را ارث می برد پسرت

سالها بار جهل این مردم

کرده خم پشت خاندان تو را

شیعه یک روز می دهد پاسخ

هتک حرمت به آستان تو را

شیعه یک عمر منتظر مانده

که علمدار منتقم برسد

آخرین بند شعر من باید

که به دستان معتصم برسد

زهرا سادات دهقانی

امام جواد(ع)-شهادت

اُفتاده است رویِ زمین و برابرش

لبخند می زند به تقلاش همسرش

اُفتاده است رویِ زمین دید مثلِ او

اُفتاده است در وسطِ کوچه مادرش

جُرعه به جُرعه آب زمین ریختند و او

از بس که آب گفت تَرَک خورد حنجرش

قسمت نبود آب بنوشد بجای آن

خاکی شده است حیف لبان مطهرش

باب الحوائج است ولی می توان شنید

از بینِ حُجره ناله یِ موسی بن جعفرش

این دفعه می زدند به دَف تا که جان دهد

کَف می زدند وقتِ نفسهای آخرش

از پا گرفته و بدنش می کشند...وای

تا پشتِ بام ریخته گُلهایِ پرپرش

خون گریه می کند لبه یِ تخته سنگ ها

از بَس که خورد بر لبه یِ پله ها سرش

این پشت بام گودی گودال نیست شُکر

با پا نیامده است کسی رویِ پیکرش

**

سخت است فکر این غم و سخت است باورش

مردی که قاتلش بشود زخمِ همسرش

حسن لطفی

امام جواد(ع)-مناجات و مرثیه

لطف تو بی ‌واسطه دریای جودت بی‌کران

عالمی از فهم ابعاد وجودت ناتوان

صورت و سیرت... نه اصلاً عمرت از مضمون پر است

ماه گندمگون! غریب خانه! مولای جوان!

چاه‌های خشک با دست تو جوشان می‌شدند

ای نگاهت مثل چشمه! ای دلت آتشفشان!

روز حسرت هیچ‌کس حسرت نخواهد خورد تا

بخشش ابن الرضایی تو باشد در میان

داستان عمر تو کوتاه بود اما نبود

لحظه‌ای تاریخِ نور از ردپایت بی‌نشان

یوسفی اما عزیز خانه‌ات هم نیستی

یا سلیمانی که شأنش را نمی‌فهمد زمان

دوستانت بی‌وفایی... دشمنانت خون دل...

آشنای طعنه‌ای از کودکی... از این و آن

نامتان را شیعیان گاهی به قصد... بگذریم

ما چنین گفتیم تا وا شد دهان دیگران

از قضا من هم جواد بن الرضایم گر چه باز

بین ما فرق است مولا از زمین تا آسمان

محمد جواد الهی پور

امام جواد(ع)-مدح و مناجات

امشب دلم لبریز احساسی جدید است

آقا غلامت در دو عالم روسفید است

ذکر قنوتم «یا جواد ٱلاجودین» شد

دادی مرادم را اگر این دل مرید است

انداختم حرز تو را بر گردن خود

عشق تو در نزدیکی ِ حبلُ ٱلورید است

نقش نگینت بود "نِعمَ ٱلقادرَ ٱللّه"*

این افتخار ِ سنگ زیبای حدید است

دستان پر مهرت مرا محتاج کرده

با دست خالی رد کنی؟! از تو بعید است

ذریّهٔ دردانهٔ سلطان طوسی

گفتیم در وصفت: شهید إبن شهید است

باب ٱلجواد مشهدم را دوست دارم

آنجا برای قفل حاجاتم کلید است

مولای گندمگون؛ نقاب از چهره بردار

نه! برنداری! چشم بعضی ها پلید است

از علم بی حدّ تو مأمون غرق حیرت

در محضرت علّامه از خود ناامید است

جانم فدای جای جای کاظمینت

نذر تو چندین آیه قرآن مجید است-

یاسین و ٱلرحمن و حمد و قل هوَ ٱللّه

می آیم و هنگامهٔ وعده وعید است

إذن از تو میخواهم مدد از مادر تو

پابوسی ات وٱلله که عید سعید است

خادم فراوان داری اما چند سالی ست

ذکر لبم؛ -ایکاش ما را می خرید- است

تفسیر حُسن عاقبت یعنی همین که؛

پایینِ پایت مرقد شیخ مفید است!

*منتهی الامال.ص۸۹۹

مرضیه عاطفی

امام جواد(ع)-مدح و شهادت

او رحمت رحیم  جواد الائمه بود...

می داد از کرامت خود بر همه امید

هرکس که رفت محضر او دیده می شود

در سایه ی عنایت او درد ناپدید

من درک کرده ام خودم این نکته را که هست

نام جواد بر همه ی قفلها کلید

دریای جود و عاطفه و ناجی غریب

قبله... مراد...  شهره به مِهر است و من مرید

وقتی جواد قافیه شد با مراد ما

ما را برای خویش مریدانه آفرید

برشانه داشت بارغم غربتی قدیم

روی لبش ترانه ی یاحی و یاشهید

مجموعه ای ز مقتل اولاد فاطمه است

پس روضه هاش می طلبد گریه ی شدید

باید به پای روضه ی این سرور صبور

سر را شکست ... گریبان ز غم درید

کف می زدند با نفس آتشین او

چندین کنیز پست زنا زاده ی پلید

شرمنده ام ز حضرت زهرا از این کلام

آنقدر ناله زد ز عطش تا نفس برید

سر را گذاشت گوشه ی حجره به روی خاک

گریان به سمت قبله غریبانه پا کشید

نه دیده ی ملائکه نه دیده ی فلک

از این غریب تر به خدا محتضر ندید

مجتبی روشن روان

امام جواد(ع)-مدح و شهادت

ای که بر جودت سلیمان نبی رو می زند

روبروی گنبد تو نوح زانو می زند

صحن و ایوان تو را جبرییل جارو می زند

شمع عمرت در جوانی از چه سو سو می زند

بار دیگر شعله در محصول جان افتاده است

در تبار مرتضی داغ جوان افتاده است

ذکر مظلومیّتت در شهر پر آوازه شد

در جوانی رشته ی عمر تو بی شیرازه شد

زهری آمد رخنه کرد و درد بی اندازه شد

زخم های کهنه ی آل پیمبر تازه شد

باز یا رب بی وفاییِ زنی در اهل بیت

روضه های مجتبی و زهر همسر، اهل بیت

زهر گاهی چند سالی با جگر سر می کند

رفته رفته مرغ روحت را کبوتر می کند

گاه زهری در جگرها کار خنجر می کند

قلب ها را پاره و جان را مکدّر می کند

در دلت آقای من این زهر کار دشنه کرد

مثل جدّت، لحظه ی آخر تو را لب تشنه کرد

مثل جدّت، لحظه ی آخر تنت بی تاب شد

تشنه بودی و لبت محتاج قدری آب شد

آب هم چون کربلا در خانه ات نایاب شد

ذکر لبهایت"علی این تشنه را دریاب" شد

وقت مردن،جرعه آبی بر جگرها خوشتر است

آب خوردن اصلاً از دست پسرها خوشتر است

همچو بسمل! وای بر من، می زدی تو دست و پا

هلهله می کرد دشمن، می زدی تو دست و پا

در سرای خویش اصلأ، می زدی تو دست و پا

بشکند دستان آن زن، می زدی تو دست و پا

ای شب قدر رضا، قدر تو را نشناختند

پیکرت را روی بام خانه ات انداختند

سایه سار پیکرت، بال کبوترهای شهر

گریه کن های غمت، چشمان مادرهای شهر

سینه زن های شما دستان خواهرهای شهر

پیکر تو دفن شد مانند پیکرهای شهر

کربلا امّا تنی عریان به روی خاک ماند

داغ یک سینه زنی در سینه ی افلاک ماند

***

امیر عظیمی