شهادت امام باقر ع

ای هم نوای غربت تو عندلیب ها
خاکی ترین نگین بقیع غریب ها

ای پنجمین معلم دین، باقرالعلوم
شاگرد مکتبت علما و ادیب ها

از قال باقر است به ما هر چه که رسید
علم مُنَجمین و دوای طبیب ها

درس است خطبه های فصیح و بلیغ تو
زانو زدند پای کلامت خطیب ها

آموزگار اول عیسی بن مریمی
خم گشته در برابر عِلمت صلیب ها

از کار ما گره بگشا، مضطریم ما
ای مقصد نهاییِ امن یجیب ها

از پنج سالگی جگرت پاره پاره شد
ایوب صبر هستی و کوه شکیب ها

مسموم زهر کینه شدی ظاهراً ، ولی
کشته تو را جسارت آن نانجیب ها

همراه عمه بودی و دیدی به چشم خویش
پُر شد فضای قتلگه از عطر سیب ها

دیدی که رفت پیکر جدت به غارت و
نیزه زدند بر بدنش بی نصیب ها

داغی شبیه شام غریبان نمی شود
بالا گرفت کار شرار لهیب ها

پنجاه سال رفته و اما نرفته است
از خاطر تو بد دهنی و نهیب ها

پنجاه سال رفته و هر شب گریستی
بر جسم پاره پارهء شیب الخضیب ها

محمود مربوبی

امام باقر(ع)-شهادت

منم که عالم هستی گدای کوی من است

منم که کعبه دمادم به طوف روی من است

منم که کوثر و زمزم نمی ز جوی من است

منم که باغ جنان مست عطر و بوی من است

منم که زاده ی پورِ حسینِ زهرایم

منم که بر همه ی عالمین مولایم

منی که کل وجودم پر از خدا شده است

به کودکی دل من با غم آشنا شده است

دلم پر از غم جانسوز کربلا شده است

به پیش دیده من سر به نیزه ها شده است

چگونه شرح دهم من غمی که بر ما رفت

فقط همین ، سر اصغر میان سرها رفت

چگونه شرح دهم حال زار قافله را

چگونه شرح دهم های و هوی و هلهله را

چگونه شرح دهم خنده های حرمله را

چگونه شرح دهم رد پای سلسله را

چگونه شرح دهم روی نیزه قرآن را

چگونه شرح دهم خیزران و دندان را

منم که نو گل پرپر به چشم خود دیدم

منم که حنجر و خنجر به چشم خود دیدم

منم که پیکر بی سر به چشم خود دیدم

منم که غارت معجر به چشم خود دیدم

چه گویم از غم خلخال و جامه ی پاره

چه گویم از غم جانسوز طفل آواره

ناصر شهریاری

از کودکی در سینه هر شب روضه خواندم

سوز میان روضه را در دل نشاندم

من هم از آن طفلانی ام که عمه زینب

از زیر دست و پا کشید و زنده ماندم

نینوا را سوزاند
ناله ام عاقبت این بیتِ عزا را سوزاند

به عبا پیچیدم
می کشم آه،همین آه عبا را سوزاند

باز هم سوخت لبم
کفِ آبی،عطشم کرببلا را سوزاند

کربلا گفتم باز
جگرم را نفسم را،سر و پا را سوزاند

شد غروب و گودال
دیدم آتش همه جا را،همه جا را سوزاند

خیمه ای اُفتاد و
بدنِ غرقِ به خونِ شهدا را سوزاند

مشعلی روشن شد
دامنِ دخترکی غرقِ دعا را سوزاند

شعله تا بالا رفت
گیسوانِ زِ سرِ نیزه رها را سوزاند

وای از نامحرم
حرمله باز دلِ عمه ی ما را سوزاند…
نینوا را سوزاند

 حسن لطفی

در دو روز زندگی غربت فراوان دیده ام

بارها از پیکر خود، رفتن جان دیده ام

از غروب روز عاشورای سال شصت و یک

بر دل زهرایی ام زخمی نمایان دیده ام

حج نیمه کاره ام کامل شد و در کربلا

عصر عاشورا به جای عید قربان دیده ام

در منا آب گوارا دست زائر ها دهید

حاجی ام را در ته گودال عطشان دیده ام

زین اسبم را چرا آلوده بر سم می کنند؟!

من که مرگم را همان شام غریبان دیده ام

شرمساری غیور خیمه را حس کرده ام

بر روی مشک عمویم جای دندان دیده ام

خنده های حرمله خیلی غرورم را شکست

مادر شش ماهه را با چشم گریان دیده ام

کعب نی از شمر و ابن سعد ملعون خورده ام

یک حرم را بین آتش مات و حیران دیده ام

آن قدر در بین صحرا بر زمین افتاده ام

آن قدر در پای خود خوار مغیلان دیده ام

چشم من بر آیه ی شق القمر افتاده است

آیه خواندن بر درخت از شمس تابان دیده ام

خاطرات تلخ شام از خاطرم هرگز نرفت

خیزران را بر لب قاری قرآن دیده ام

یک شب راحت نخوابیدم از آن روزی که من

عمه ام را بین نامحرم پریشان دیده ام

با همین چشم ورم کرده خودم جان کندنِ

عمه ی هم بازی ام را کنج ویران دیده ام

محمد جواد شیرازی

امام باقر(ع)-شهادت

از شام تا هشام فقط ناامید شد

پیش رقیه آخر سر روسپید شد

از سَم گذشته بود، دلیل شهادتش

این بود که مصائب زینب شدید شد

جا داشت بود عمهْ رقیه کنار او

این درد هم به علت زهرش مزید شد

روضه شنیدنی ست ولی پشت خیمه او

دیده که گوشواره کجا ناپدید شد

پا می کشید و حجره چو گودال سرخ گشت

ازبسکه محو روضه ی «او می کشید» شد

پس می بُرید از بدنش درخیال خود

تا اینکه ظهر نوبت«او می بُرید» شد

او می بُرید و»قصه به جایی رسید که

سوم امام کرب وبلا هم شهید شد

مهدی رحیمی

امام باقر(ع)-مدح و شهادت

من از تبار باقرم مردم بدانید

دل بیقرار باقرم مردم بدانید

مست و خمار باقرم مردم بدانید

امروز یار باقرم مردم بدانید

فردا كنار باقرم مردم بدانید

دست از غم او تا قیامت برندارم

ای كهكشانها آسمانها در مدارت

عرش خدا عزّ و جلّ بیقرارت

ختم رسل كرده سلامش را نثارت

بیچاره تر از من نداری در كنارت

دارم درون سینه ام شوق زیارت

كی می شود سر بر مزار تو گذارم

ای ابتدای روضه ها از خانۀ تو

ای هیأت عشاق در كاشانۀ تو

قلب تمام قدسیان دیوانۀ تو

بار تمام صحنه ها بر شانۀ تو

شد خانۀ آباد من ویرانۀ تو

من حاجتی جز مردن از عشقت ندارم

شكر خدا امشب پریشان تو هستم

مانند زهرا دیده گریان تو هستم

بیچارۀ آن قبر ویران تو هستم

تقدیر بوده اینكه حیران تو هستم

من مردۀ بوی گریبان تو هستم

پس كی غم تو می كشد بر روی دارم

امشب تفأل می زنم بر چشمهایت

مثل مزارت مانده خلوت روضه هایت

عیبی ندارد روضه می گیرم برایت

جانی كه دارم جان من آقا فدایت

آتش زده زهر جفا بر دست و پایت

ای كاش پای غصه هایت جان سپارم

ای سوز آه سینۀ تو آسمان سوز

بر ما عطا فرما كمی ای مهربان سوز

قبر خرابت روضه ای داغ و نهان سوز

ای خاطرت آزرده از یك ظهر جانسوز

بر چشمهایت چند عكس خانمانسوز

امشب بیاد خاطراتت لاله زارم

قوم پیمبر را همه گمراه دیدی

آنچه ندیده هیچ چشمی، آه دیدی

در بین آتش ذكر یا الله دیدی

چندین ستاره در مدار ماه دیدی

یك یوسف بی سر میان چاه دیدی

می گفتی از این غم هماره بیقرارم

وحید قاسمی

امام باقر(ع)-مدح و شهادت

هر جا کلاس درس شما برگزار شد

با شور و شوق روح الامین رهسپار شد

هر حرف غیر حرف شما فانی است، شکر

حرف شماست بین کتب ماندگار شد

یا باقرالعلوم، فقط با کلام توست

افکار پوچ مرجئه* بی اعتبار شد

ای قیمتی ترین گهر دین بگو چرا

سهمت مزار خاکی از این روزگار شد؟

آن زین زهر خورده چه ها کرده با شما

آثار مرگ در بدنت آشکار شد

آقا شنیده ایم که ازدست زهر زود

جسمت ورم کرده دلت داغدار شد

جسمت ورم که کرد دلت رفت کربلا

آن خاطرات له شده رویت هوار شد

بر تن سری نبود ولی جدتان حسین

ده اسب تازه نعل به سمتش قطار شد

از دستباف فاطمه بر پیکر حسین

پودی نماند و پیرهنش تار تار شد

تقصیر شمر بود که سر روی نیزه رفت

زینب به روی ناقه ی عریان سوار شد

*از فرق انحرافی زمان امام باقر(ع)

امیر عظیمی

امام باقر(ع)-شهادت

پا به پای پدر سفر کردم

در میان خرابه سر کردم

پدرم بینِ ریسمان بود و

با رقیه پدر پدر کردم

عمه ام تا به رویِ خاک افتاد

دیده ام را ز اشک، تر کردم

از همان روزِ تلخ، تا امروز

گریه هر روز تا سحر کردم

دست در دست عمه ام آن روز

از دلِ نیزه ها گذر کردم

سُمِ مرکب بوی گلاب گرفت

از تنی که به آن نظر کردم

تا سه ساله میان راه افتاد

پدرم را خودم خبر کردم

آنقدَر داغ دارم از آن دم

که از این زهر، خون، جگر کردم

رضا باقریان

عاقبت آه کشیدم نفسِ آخـر را
نفسِ سوخته از خاطره ای پرپر را

روضه خوانیِ مرا گرم نمودی امشب
روضه یِ آن همه گُل،آن همه نیلوفر را

آخرین حلقه یِ شب هایِ محرّم هستم
شُکر اِی زَهر ندیدم سحری دیگر را

باورم نیست هنوز آنچه دو چشمم دیده است
باورم نیست تماشای تَنی بی سر را

باورم نیست غروب و حرم و آتش و دود
دیدنِ ســوختنِ چـارقَــدِ دخــتر را

غارتِ خود و عَلَم،غارتِ گهواره و مَشک
غـارتِ پیرهــن و غـارتِ انگشتر را

ذوالجَناحی که زِ یالَش به زمین خون می ریخت
نیـزه هایی که رُبـودند سَــرِ اکبر را

آه در گوشه ی ویرانه که دِق مرگ شدیم
تا کـه همبـازیِ من زد نفسِ آخـر را

کمکِ عمّه شدم تا بدنَش خاک کنیم
بیـن زنجیر نهـان کرد تَنی لاغــر را

چنگ بر خاک زدم تا که به رویش ریزم
سرخ دیدم بدنش،تکّه ای از معجر را

 حسن لطفی

آه یادم نمی رود هرگز
غم جانسوز غارت خلخال
حمله ی نابرابر لشکر
به زنان و به خیمه و اطفال

صحنه اش بین صحن چشمانم
میدهد زجر هر شب و روزم
ذوالجناح آمد از دل میدان
با دو صد زخم بر سر و کوپال

چه بگویم از آن غروب غریب
در هیاهوی نیزه و شمشیر
تنی از روی شیب قربانگاه
غلت می خورد تا ته گودال

چه بگویم که تیزی خنجر
به روی حنجری فشار آورد
یک نفر بین قاتلانش شد
بر سر سر بریدنش جنجال

هم غرورم شکست هم قلبم
آن زمانی که دختری خسته
از روی ناقه بر زمین افتاد
دشت تاریک بود و رفت از حال

محمدحسن بیات لو

زندگی تو بعد عاشورا
همه اش بر مدار ماتم بود
به روی بام خانه ات آقا
چقدر دسته های پرچم بود

ای که پنجاه و چند سال آقا
گریه از دست ناکسان کردی
آن کسانی که نعل تازه زدند
به خدا واگذارشان کردی

از حرم تا که آمدی بیرون
پیکر پاره پاره را دیدی
وسط ازدحام جمعیت
تو سر شیر خواره را دیدی

پا برهنه به کوفه میرفتی
از حراجی شان گذر کردی
دختری در مسیر جا ماند و
رفتی و عمه خبر کردی

حامد جولازاده

ای دین من کلام تو یا باقرالعلوم
ای بی کران مقام تو یا باقرالعلوم
احمد که جانِ ما همه قربان مکتبش
داد همچونان سلامِ تو یا باقرالعلوم
صد چون مسیح و صد چو خلیل ای امام عشق
پاشَـد به احترام تو یا باقرالعلوم
ما شیعه گشته ایم و غلامان بر درت
از لطف مستدام تو یا باقرالعلوم
بالله که بوده حرف تمامیِّ دشمنان
“شرمنده از مرام تو یا باقرالعلوم”
در این زمان که دل نشود بیتِ عاشقان
افتاده دل به دام تو یا باقرالعلوم
با دست با کرامتت ای نجلِ مصطفی
قلبم شده ست رام تو یا باقرالعلوم
در شامِ پر کشیدنت ای مرد با وقار
دل پر کشد ز بام تو یا باقرالعلوم
در بین روضه ها چه بگویم…امان ز شام
نالان شدم ز شام تو یا باقرالعلوم
از شمر بی حیا و ز خولی و حرمله
بهتر بود هشام تو …یا باقرالعلوم
سیروس بداغی

امام باقر(ع)-شهادت

خاطراتی درون ذهنت هست

از همان روزهای کودکیت

خاطراتی عجیب حک شده است

در همه جای جای کودکیت

حرف های نگفته ای داری

بغض ها در گلوت پنهانند

اشک هایت همیشه پنهانی است

مردم از درد تو چه میدانند...

مردم شهر تو نمیدانند

که اسیری و شام یعنی چه

مردم شهر تو نمیدانند

سنگ از پشت بام یعنی چه...

مینشینیم پای درد دلت

درد دل های تو شنیدنی است

با خودت درد و داغ آوردی

مزه ی روضه ات چشیدنی است

تو خودت شاهد قضایایی

راوی درد های عاشورا

در همین کودکی چه پیر شدی

یادگار عزای عاشورا

تو خودت توی کربلا دیدی

خیمه هایی که شعله ور شده بود

وقت رفتن غروب عاشورا

پدرت دست بر کمر شده بود

خطبه یا روضه هیچ فرقی نیست

قسمت این بود بی نشان باشی

خطبه ها را که عمه ات خوانده

بهتر این است روضه خوان باشی

گریه کارت شده نمیدانم

که تو آن روزها چه ها دیدی

شاید آقا دلیلش این بوده

که سری از بدن جدا دیدی

شیعه مدیون خطبه خواندن توست

حرف های تو جاودان شده است

گفته هایت چه عبرت آموزند

مرهم زخم بی کسان شده است

من دلم جایی دیگری گیر است

گریه شد کار روز و شب هایم

فکر بابا بزرگ پیر توام

این شده ورد روی لب هایم....

چه بلایی سر تو آوردند

بدن تو چرا بدون سر است

من که باور نمیکنم اما

قول شیخ مفید معتبر است

جواد پيش نماز

امام باقر(ع)-شهادت

روز محشر که هیچکس جز حق

بر دل و دین گواه و ناظر نیست

مدّعی ام که مذهبم غیر از

قالَ صادق و قالَ باقر نیست

آنکه ترسیم «أَمرُکُم رُشد» و

سخنانش «کلامُکُم نور» است

وای بر من که بستری شده و

درشبستان درد رنجور است

هر چه این زهر در تن آقا

جای خود را به زور وا می کرد

در حسینیّه ی دلش مولا

عمّه را بیشتر صدا می کرد

« چه کشیدی تو عمه ی سادات

از غم تشت های خون آلود

روی تشتی زِ مجتبات جگر

روی تشتی سر حسینت بود»

دم آخر امام پنجم ما

تا که از فرط ضعف شد بیحال

عطش، آتش نشاند بر جگرش

دل او رفت تا ته گودال

ته گودال جدّ مظلومش

با لب تشنه دست و پا می زد

پسر فاطمه میان دو نهر

جگرش آب را صدا می زد

روضه برگشت مثل آن لحظه

که تنش روی خاک ها برگشت

یکنفر گفت از چه رو آقا

با عبا رفت، بی عبا برگشت؟

عمه می گفت پای نعش علی

مثل اینکه حسین محتضر است

به گمانم تن علی اکبر

به عبایش نیازمندتر است

امیر عظیمی

حضرت سلطان علی بن امام محمد باقر (ع)

انگور چون شراب شود ساکن خم است

درخمره هم شراب، نصیبش تلاطم است

کرب و بلایی ام به دلیلی که بازهم

ماه جمادی است و شب بیست و هفتم است

ازبرکت حضور تو سوغات اردهال

بوی گل محمدی و عطر گندم است

«سهراب»اگرچه هست«سپهری»، در این حرم؛

مثل ستاره ای ست که در کهکشان گم است

با کوه های مرتفع خویش گوئیا؛

دستی ست اردهال که بردامن قم است

«ازناوه»درّه نیست، پس از قتلگاه تو

بغض تقیّه کرده ی نوعی تبسم است

بعد از علیِ اکبرو شش ماهه ی حسین

این بار یک علیِ دگر عشق مردم است

فهمیدم ازشهادت تو بین دشمنان

برکشتن علی و علی ها تفاهم است

اسمت علی و فاطمی و وقت رزم هم؛

از بخت بد تمام زمین غرق هیزم است

مهدی رحیمی

دست ِ دعا بلند، مفاتیحْ  پیش ِ رو

اشکت چو دانه دانه ی تسبیح  پیش رو

در تو پرنده ای ست نشسته به خون ِ خویش

با خاطرات زنده به تصریح  پیش رو

گاهی صدای گریه به هم می زند تو را

اشک ِ تو روشنای مصابیح  پیش رو

قرآن گشوده ای سر ِ درس اصول دین

تصویرهای زنده به تلویح  پیش رو

بر روی نیزه ها "جُمِعَ الشمسُ والقمَر"

دنیایی از اشاره و تلمیح  پیش رو

نم نم که می رسی لب گودال قتلگاه

قرآن ِ پاره پاره به تشریح  پیش رو

تو راوی و مفسّر قرآن ناطقی

گنجینه ی معارف و بحر حقایقی

میراث دار آینه ها در مدینه ای

تو خطبه خوان ِ خون خدا در مدینه ای

شهری پر از شکسته دلی های نخل و چاه

این پایتخت ِ آه ِ امیران بی سپاه

شهر ِ مزار مخفی آیینه در غبار

این بارگاه اعظم ِ غم های ریشه دار

شهر شکستن ِ دل ناموس باغ ها

آوردگاه ِ خواندن جمع کلاغ ها

این شهر، جای خنجر کاری ست در دلش

از لاله ها چه باغ و بهاری ست در دلش

تو غایت مکاشفه های حمیده ای!

ابر کرامتی که به باران رسیده ای

معیار اعتدالی و حُسنت زبانزد است

صورت و سیرتت همه عین محمد(ص) است!

دریای دانشی! ، پسر ِ سجده های ناب

فرزندزاده ی دو جمال ِ پُر آفتاب

خون ِ حسین در رگ تو، شهد عاشقی ست

آیینه خانه های دلت، مهد عاشقی ست

در مذهب نگاه تو قرآن مجسّم است

اعجاز ِ خلقتی تو و فیضت دمامدم است!

حسن ختام خاطره داران ِ سوگوار

معصوم هفتمین گل ِ آلاله ی بهار

تو سینه ات حسینیه ی داغ کربلاست

دلتنگی ات بزرگتر از این قصیده هاست...

عبدالرضا کوهمال جهرمی

ترکیب بند شهادت امام باقر و گریز به روضه ی شام

ما   در بهشت مرغ غزلخوان باقریم

در گوشه ای ز صحن شبستان باقریم

بوسه زنان پای غلامان باقریم

بیچاره ایم و دست به دامان باقریم

آنقدر لطف و جود و کرم کرده است که

همواره زیر بارش باران باقریم

از داغ قبر خاکی او لطمه می زنیم

بر سینه و به سر زده گریان باقریم

یکتا امام اهل نظر یک نظر فقط

 آقا نمی کنی تو ضرر یک نظر فقط

گرد و غبار قبر شما بهتر از بهشت

یک نخ ز شال آل عبا بهتر از بهشت

من که ز تو بهشت برینی نخواستم

از من لب و ز تو کف پا بهتر از بهشت

جنت برای اهل نظر.... یک نگاه کن ...

رحمی کنی به حال گدا بهتر از بهشت

شمعی کنار پنجره های بقیع نیست

گریه کنار پنجره ها بهتر از بهشت

در خواب هم برای تو گنبد نساختیم

اصلا چرا برای تو مرقد نساختیم

از این به بعد روضه ی ما می شود شروع

با خاطرات کرببلا می شود شروع

با اشک و سوز  وآه و نوا می شود شروع

دارد عزای اهل ولا می شود شروع

چون گریه های آل عبا می شود شروع

خونریزی از دو چشم شما می شود شروع

این ماجرا بگو ز کجا آب می خورد

قصه ز ظلم آن خلفا می شود شروع

جسمی میان آن درو دیوار مانده بود

ردی به سینه از نوک مسمار مانده بود

با پنج سال سن سر بر نیزه دیده ای

در زیر نیزه ها تن در خون تپیده ای

مثل رقیه مثل سکینه به شهر شام

تو مزه های ضرب لگد را چشیده ای

پای برهنه با تن زخمی دویده ای

از روی خارهای بیابان پریده ای

رقاصه ها به دور شما تاب خورده اند

 دشنام و فحش و زخم زبان ها شنیده ای

روضه تمام و این دلمان غرق در غم است

این اولین گریز به ماه محرم است ....

سروده جعفر ابوالفتحی