به حجره آمد و آهسته خواند اسما را
 بیار جامه و کافور و عطر زهرا را

 چو شمع، بالشم آهسته زیر سر بگذار
ز رعشـه تـاب ندارم دگر سر و پا را

  نبود تاب که پهلـو نهم به پهلویی
وگرنه خواب نبودم شبی ز شبها را

  نمازِ غیر، روا نیست بر جنازۀ من
و امر کرد به دفـن شبانــه مـولا را

شکسته شد دل آیینه‌ای که یک آهش
هـزار لـرزه مـی‌افکند عرش اعلی را

شاعر: محمد سعید میرزایی)