غزل مصيبت فاطميِّه بسترِ بيمارپهن و بسترَّم ناخوش است ياس سرخ ونيلیُّ وخاکستريَّم ناخوش اس

غزل مصيبت فاطميِّه

بسترِ بيمارپهن و بسترَّم ناخوش است          ياس سرخ ونيلیُّ وخاکستريَّم ناخوش است

نيمه شب گاهی صداي آه مخفی ميرسد             تا بدانم زخمیِّ نيلوفريَّم ناخوش است

پيش پاهاي علی برخواست ازجايش ولی           تکيه برديوار زد همسنگريَّم ناخوش است

سعی دارد تابخندد بر رويم امّا خدا                      خنده ي تلخ سلام آخريَّم ناخوش است

قوت قلبم  قرارم  بي قرارم رفتنی ست         آنکه در شادیُّ وغم شد مشتريَّم ناخوش است

روي بستر روي در گوشه کنار خانه ام           لَخته هاي خون به من گويد پريَّم ناخوش است

چادرش َبررو ودستش را به پهلويش گرفت              آيه هاي کوثر پيغمبريَّم   ناخوش است

سينه ي اين عاشق و آه مدينه گفته اند                مادر اين کودکان مادريَّم  ناخوش است