اهل نجوا ز چه از دور زمان بی خبرید
از غم و غربت ماه رمضان بی خبرید
روزه داران که در امساک دهان می کوشید
سبب از چیست ز امساک زبان بی خبرید
روزه را فلسفه و حکمت و روحی باشد
قانع از روزه به جسمید و ز جان بی خبرید
تا کی از اشک شبانگاه یتیمان غافل
تا کی از درد و غم بیوه زنان بی خبرید
گاه افطار که بر سفره ی رنگارنگید
آری از سفره ی محتاج به نان بی خبرید
سحر از ماه شب عشق نشانی هرگز
وقت افطار هم از صاحب اذان بی خبرید
ای کسانی که در آئینه ی خود پیر شدید
تا کی از سوز دل نسل جوان بی خبرید
تا کی از یاد شهیدان خدا رو گردان
گویی از همت ایثارگران بی خبرید
دوره ی جنگ مگر جبهه نرفتید شما
که از آن شور و خلوص و هیجان بی خبرید
قامت شیعه دو تا گشت و نیامد دلبر
تا کی از سختی این بار گران بی خبرید
روزی آید که به میزان الهی آئیم
روزِ پاسخ به خدایی که از آن بی خبرید
اسم اعظم ببرید و همه گویید حسین
ز چه از معجزه اشک روان بی خبرید
سید محمد میرهاشمی
دلم شکسته ی سنگ ملامت است خدایا