شب دوم ورود به کربلا - 7

تو گرمتر از همیشه می سوزانی

آشفته تری از آنچه خود می دانی

باران نگرفته که گل انداخته ای!

تو  در شعف آمدن  مهمانی

شاعر: صابره سادات موسوی

   سالار زينب حسين جان

تا باد به موي سرت افتاد دلم ريخت

تا اشك ز چشم ترت افتاد دلم ريخت

امروز ميان تو و حُرّ ابن رياحي

تا صحبتي از مادرت افتاد دلم ريخت

اي آينه ي خواهر خود تا كه غبار ِ

اين دشت به دور و برت افتاد دلم ريخت

امروز كه يك مرتبه در موقع بازي

بر روي زمين دخترت افتاد دلم ريخت

درباره ي تنهايي و بي ياوري تو

تا زمزمه در لشگرت افتاد دلم ريخت

خورشيد من امروز كه اين سايه ي شوم ِ

سرنيزه به روي سرت افتاد دلم ريخت

(شاعرش را نميشناسم)

برگرد اگه دستای زینب و بسته نمی خوای

برگرد اگه پای رقیه رو خسته نمی خوای

برگرد اگه دخترت طاقت سیلی نداره

برگرد اگه می خوای چشمای زهرا نباره

برگرد آخه رباب هزارتا آرزو داره

برگرد آخه بعیده اینجا بارون بباره

برگرد نذار بشكنه اینجا غروره عباس

برگرد آخه دل نگرونه حضرت زهرا

برگرد كه نبینه رو نیزه سرت رو خواهر

برگرد اینا می كشنت ای غریب مادر

برگرد اگه می خوای جوونت زنده بمونه

برگرد اگه می خوای نبینی  كه غرق خونه

دانلود مداحی

اینجا بهشت پربلای یار باشد

نخل بلا در این زمین پر بار باشد

اینجا شهادتگاه جان عاشقان است

قلب زمان از داغ ما غمدار باشد

هر بار گفتم زینبا از دل مکش آه

حقا که گفتی خواهرم  هر بار  باشد

گاهی سرم بر نی شود گاهی به نیزار

منزلگه رأسم تنور نار باشد

آنگه که روی سینه ام دیدی کسی را

شیون مکن ، او چون سگان هار باشد

**********************

اینجا ید عشق و وفا  بیکار گردید

کعب نی و سنگ و سنان پر کار گردید

اینجا به جوی عاشقی سیلی روان گشت

اینجا رقیه از جهان بیزار گردید

در قتلگه افتادم و لب تشنه گشتم

در ظهر عاشورا دو چشمم تار گردید

جسمم کمی بالاتر از گودال افتاد

با نعل تازه جسم من هموار گردید

در گودی عشق و بلا افتاد جسمم

رأسم در این وادی چنان پرگار گردید

زبانحال امام حسین ع

خیمه ی بی کسی ات خواهر من بر پا کن

دیده ات از غم رگهای سرم دریا کن

گر که زد بر سر من نیزه ی آن یاغی را

در جواب لب او خنده ی بر دنیا کن

گر رسد دست تو بر رأس بریدم خواهر

خاک از چهره ی من گیر و مرا زیبا کن

هر دو دست تو ببندند به راه کوفه

و تو آن لحظه فقط یاد غم بابا کن

هر کسی آمد و با نیزه به پهلوی تو زد

کاسه صبر مریز فکر شب فردا کن

گر که با شعله ی آتش به کنارت آمد

الــــــــــهی بهر قربانی بدر گاهت سر آوردم

نـــــه تنها سر برایت بلکه از سر بهتر آوردم

پـــــــــی ابقاء قَد قامت به ظهر روز عاشورا

بـــــــــــــــــــرای گفتن الله اکبر، اکبر آوردم

علی را در غدیر خم نبی بگرفت روی دست

ولی مــن روی دست خود علی اصغر آوردم

علـــــــــی انگشتر خود را به سائل داد اما من

بـــــــــــرای ساربان انگشت با انگشتر آوردم

پـــــــــــــــی آزادی نسل جوان از بند استعمار

بـــــــــرادر زاده ای چون قاسم فَرّخ فَر آوردم

بــــــــــــرای کشتن دونان بدشت کربلا یا رب

چــــــــــو عباس همایون فَرّ امیر لشکر آوردم

بــــــــــــــرای آنکه قرآنت نگردد پایمال خصم

بـــــــــــــــرای سُمّ مرکب ها خدایا پیکر آوردم

برای آنکه همدردی کنم بـــــــــــــا مادرم زهرا

برای خوردن سیلی سه ساله دختـــــــــر آوردم

اگر با کشتن من دین تو جــــــــــــاوید می گردد

برای خنجر شمر ستــــــــــــــمگر حنجر آوردم

بپاس حُرمت بـــــــــــــــــوسیدن لب های پیغمبر

لبانی تشنــــــــــــه یا رب بهر چوب خیزر آوردم

حسن را گر که از لخت جگر آکنده شد در طشتی

ای یکّه تاز عرصۀ صبر و رضا حسین                        وی رهنمای قافلۀ کربلا حسین

ای حج نا تمام تو مقبول کردگار                   طی شد به وصف عمرۀ تو عمر ما حسین

احرام بسته ای تو و پوشیده ای کفن                        تا آوری مناسک حج را بجا حسین

راز شناخت در عرفات تو بود و بس                    ای چشمۀ هدایت و فیض و دعا حسین

اصحاب با وفای تو در طواف خیمه ها                        هر دم بجای تلبیه گویند یا حسین

قربانی تو کودک شش ماهه تو بود                      ای سوخته ز ماتم تو جان ما حسین

پر می زند دلم به هوای حریم تو                         آنجا که مستجاب شود هر دعا حسین

مهر تو جان ما بود و هیچ قدرتی                   ما را نمی توان کند از تو جدا حسین

                                    از یاد رفت داغ عزیزان ما ولی

                                    داغ تو کی رود ز دل و جان ما حسین

قافله ابی عبد الله روز به روزدارد نزدیک کربلا میاد ، قربان قافله و سر نشینان این قافله ، علمدار این قافله عباس (حاجت دارها ، درد دارها)قافله سالار حسین فاطمه است ، این قافله علی اکبر دارد ، این قافله علی اصغر دارد ، این قافله قاسم و عون و جعفر دارد ، این قافله شیر زنی مثل زینب کبری دارد .

آرام دل من نام این زمین چیست                 تا پای نهادم قلب من فرو ریخت

ترسم من از این صحرا                                           منزل تو نکن اینجا

                        ای قافله سالار ، ای قافله سالار

ای امید زینب شاهنشه افلاک                                اینقدر چرا هست این زمین غمناک

بگرفته مرا وحشت                                                زین زمین پر محنت

                        ای قافله سالار ، ای قافله سالار

                                                ***

وقتی پیاده شدند ابی عبد الله دید فرزندان زینب دارن میان ، دایی حال مادر  ما خوب نیست آقا آمد، خواهر چیه گفت داداش این جا کجاست همه بلا های عالم تو دلم آمد

چه خواهد کرد آتش هجران  بار الها با  آل پیغمبر

                                          من از چشم با غبان خواندم جمله گلهایش می شود پر پر

الا ای همسنگر زینب فروغ چشم تر زینب

                                             تو می دانی اندر این وادی چه می آید بر سر زینب

غریبم غریبم نمانده شکیبم              خدا حافظ ای حبیبم

بوی غم بوی جدایی بوی  هجران  می رسد

کربلا  آغوش خود واکن که مهمان می رسد

 ناقه ام در گل نشسته چاره ای کن یا حسین

دیر اگر آیی کنارم بر لبم جان می رسد

حاجی زهرا علم کن خیمه  هایت در منا

زین عطش آباد بوی عید قربان می رسد

خاک سرخ این بیابان بوی مادر می دهد

گوش کن آوای محزون حسین جان می رسد

گو فرات بی مروّت اینقدر هوهو مکن

کودک ششماهه ای با کام عطشان می رسد

کمتر از ده روز دیگر بی برادر می شوم

روزگار عشق بازی ها به پایان می رسد

در همان لحظه که ترکیب رخت پاشد زهم

از حرم زینب به گیسوئی پریشان می رسد

کمتر از ده روز دیگر از فراز نیزه ها

درچهل منزل به گوشم صوت قرآن میرسد

قافله سالار زینب گو شبی بر ساربان

وقت خاتم بخشی دست  سلیمان می رسد

وای از هنگامه وصلی  که یک نیزه سوار

روبرو با خواهری پاره گریبان می رسد

ارد این سرزمین با داغ و غم آشنایی

می وزد بین صحرا باد تند جدایی

دل ز غمها محجوبن دیده ها چون یعقوبن سینه ها چون آشوبن

بین این سرزمین،کرده دشمن کمین،بهرت ای نازنین

آه و واویلتا واویلتا 

گر چه مشک اباالفضل تا کنون پر ز آب است

قلب من بیقراره اشک طفل ارباب است

دخترانت شادابن،کودکانت در خوابن،اهل خیمه سیرابن

کربلا کربلا زینب خسته را مکن از او جدا

آه و  واویلتا واویلتا

یه کاروان پر ماتم داره می آد از تو صحرا

یه کاروان پر ماتم با پرچمی که نوشته کاروان محرم

می وزد با نفساشون سوز یک غم کهنه

میرسن از دل صحرا همه با پای برهنه

 همه دریده گریبون از جامه های سیاشون

بارون تنگ غروبه اشک سرخ چشاشون

رو لبا نغمه ی تلخ و حزینه

بی امون می زنن بر سر و سینه

چشامون مثه ابر آسمونه

گریه مون از پر قنداغمونه

هر جا برم می پوشونم صورت آینه ها رو

این کاروان کرده جاری حس حضور خدا رو

بیرق تیره ی ماتم به دست حضرت آدم

موسی با عیسی گرفتن باز روی حضرت خاتم

این کاروان عزادار دسته ی اهل بهشته

از رسول و پیغمبر از اولیا و فرشته

اشکشون برزخی در حرمینه

نوحه شون دم واویلا حسینه

دل زمین می لرزه از بغضی که تو گلوشه

نگین دستای خاتم یه محمل تیره پوشه

کجاوه ای که رو دوش فطرس روح الحرمینه

چشمه ی سرخ عزای بانوی پرده نشینه

از سوز ناله ی بانو سیل اشک روونه

دله کباب میشه وقتی فاطمه روضه میخونه

دشمنا میوه ی قلبمو چیدن بی کفن سر شو تشنه بریدن

این جا که آمدیم غم و غصه به پا گرفت        دل شوره عجیب وجود مرا گرفت

حس غم جدایی دشت لاله خیز                    بال و پرم جدا دلم را جدا گرفت

فالی زدم به مصحف پیشا نیت حسین           آیات غربت تو دلم را فرا گرفت

در این حسینیه که همان عرش کبریاست            حق جان ز قافله انبیا گرفت

تنها دلیل بودن من سایه حرم                    زینب فقط به عشق برادر بقا گرفت

بین خیام خیمه عبا س دیدنی است              شکر خدا رکاب مرا آشنا گرفت

تا وقت هست حلقه انگشتری در آر            از ترس ساربان  دل زینب عزا گرفت

وای از دل رباب کی بیند به جای آب         تیر سه پر به حنجر شش ماهه جا گرفت

وای از شتاب دست پلیدی که عا قبت          زیور ز گوش دخترکان بی هوا گرفت

این جا درخت و نیزه تفا وت نمی کنند         هر یک به سهم خویش نشان تو را گرفت    

به دیار غم تو را جان من خیمه ها مکن برپا

                                                            سوز غربت و غم و غصه ها می وزد از این صحرا

حاجی کوی منا       رسیده کرببلا           حسین ثا ر الله    ابا عبد الله

این زمین مرا عا قبت اخا می کند جدا از تو

                                                   پذیرایی در دشت غم کنند  کو فیان چرا از تو

در این دیار عراق        رسد شمیم فراق

                                 حسین      ثار الله ابا عبد الله

مگر این زمین بی تو بی معین  می شود اخا مقتل

                                                    ای عزیز دل وای اگر روی روز عاشورا مقتل

امید ما همه ای عزیز فاطمه ای         حسین            ثار الله ابا عبد الله

دارد این سرزمین با

داغ و غم  آشنایی

می وزد بین صحرا

باد تند جدایی

دل ز غم ها محجوب است

دیده ها چون یعقوب است

سینه ها پر آشوب است

بین این سرزمین

کرده دشمن کمین

بهرت ای نازنین

آه و واویلتا   آه و واویلتا   آه و واویلتا  واویلتا

بار بگشایید اینجا کربلاست

آب وخاکش با دل و جان آشناست

گرچه مشک اباالفضل

تا کنون پرز آب است

قلب من بی قرار

اشک طفل رباب است

دخترانت شادابن

کودکانت در خوابن

اهل خمه سیرابن

کربلا کربلا

زینب خسته را

مکن از او جدا

ای غریب من ابر خونینی سایبان توست

...... پر شفق کردم ماه روی تو

شاید هر نخلی نیزه ای باشد رو به سوی تو

وای من درد

سینه چاک افتد

تکیه گاه من

روی خاک افتد

وای دلگیرم

میمیرم

ای غریب من ابر خونینی سایبان توست

غم در این صحرا  قافله دار کاروان توست

با نگاه من گریه همراهت

تا غروب تو یک قدم راهت

وصل غم و قلب من قصه سنگ و آیینه است

گل می کنه آه دل روی لبم با هر نفس

آتش دلم ببین

ناله حرم ببین

دارم به لب نوایی   به لب نوایی   به لب نوایی

آه از غم جدایی   غم جدایی   غم جدایی

از غصه شد چشم و دلم

لبریز اشک و غرق خون

غمناک خاک  این زمین

دلگیر رنگ آسمون

ذکر لب های تو شده

انا الیه راجعون

آتش دلم ببین

ناله حرم ببین

دارم به لب نوایی  به لب نوایی    به لب نوایی

آه از غم جدایی    غم جدایی      غم جدایی

هر گوشه ی کربلا

دریایی از کرب وبلاست

خاک پر از غربتش

لب تشنه ی خون شماست

مه غم محرمه

حاصلم فقط غمه

قلبم آروم نداره   آروم نداره   آروم نداره

هر دم چشام می باره   چشام می باره   چشام می باره

اینجا که دیده یک زمون بارون اشک حیدرو

روزی میاد که میبینه طوفان آه مادر

میذاره روی قلب من داغ و غم برادر

آتش دلم ببین

ناله حرم ببین

دارم به لب نوایی    به لب نوایی    به لب نوایی

آه از غم جدایی    غم جدایی    غم جدایی

قافله دارد به کربلا می آید. یک وقت رسیدند به جایی که دیدند اسب امام حسین (ع) قدم از قدم بر نمی دارد. اسبش را عوض کردند دیدند راه نی رود. چند اسب عوض کردند. یک وقت جوان ها گفتند: آقا! چرا این اسب ها راه نمی روند؟ فرمود: ببینید از این عرب های باده نشین کسی هست در این سرزمین که اسم این سرزمین را بلد باشد.یک پیرمردی را آوردند. پرسیدند: آیا اسم این زمین را می دانی؟ گفت؟ آری آقا؛ این زمین چند اسم دارد. قادسیه، غاضریه، شاطی ء الفرات، فرمود: این زمین اسم دیگری هم دارد؟ گفت: این جا را نینوا هم می گویند. هنوز آن اسمی که امام حسین(ع) دنبالش می گردد آن عرب نگفته است. فرمود:آی مرد! این زمین اسم دیگری ندارد؟ گفت: چرا این جا را کربلا هم می گویند،فرمود:آی جوانها بارها را پایین بیاورید،بار منزل رسید.

آی زمین کربلا من ارمغان آورده ام      درّ کوچک اصغر شیرین زبان آورده ام

آمدند دور محمل خانم زینب(س) را گرفتند و محترمانه زینب را پیاده کردند.

اُف بر تو ای روزگار! چند روزی بیشتر نگذشت همین زینب(س) خواست سوار محمل شود،هر چه نگاه کرد یک نفرنبود تا کمکش کند. یک وقت رویش را برگردان طرف گودال قتلگاه صدا زد: واحسیناه! همه بگویید: حسین! حسین!

« یا حمید بحق محمد یا عالی بحق علی یا فاطر بحق فاطمه یا محسن بحق الحسن یا ذالاحسان بحق الحسین و بحق تسعة المعصومین من ذریة الحسین، یا الله! »

برگرد اگه دستای زینب و بسته نمی خوای

برگرد اگه پای رقیه رو خسته نمی خوای

برگرد اگه دخترت طاقت سیلی نداره

برگرد اگه می خوای چشمای زهرا نباره

برگرد آخه رباب هزارتا آرزو داره

برگرد آخه بعیده اینجا بارون بباره

برگرد نذار بشكنه اینجا غروره عباس

برگرد آخه دل نگرونه حضرت زهرا

برگرد كه نبینه رو نیزه سرت رو خواهر

برگرد اینا می كشنت ای غریب مادر

برگرد اگه می خوای جوونت زنده بمونه

ورود به کربلا

وقتی نسیم می وزد، این بوی سیب چیست؟

این سرزمین تیره و گرم و غریب چیست؟

بی اختیار باز دلم شور می زند

با من بگو گواه دل بی شکیب چیست؟

شاید رباب بشنود آرام تر بگو

آن تیرهای چله نشین مهیب چیست؟

حالا که تیغ خنجرشان برق می زند

فهمیده ام که معنی شیب الخضیب چیست

مادر مرا سپرده به تو جانِ مادرم

آوارگی و یا که اسارت نصیب چیست؟