شب دوم ورود به کربلا - 5

با خروجش قیامت به پا کرد
کعبه را غرق آه و نوا کرد
چون خلیل آمد و بین صحرا
کعبه ی دیگری را بنا کرد
وای، زائر بیت الله- وای، آمده یا الله
وای، جانب قربانگاه

وای یااباعبدلله(ع(
*****
همره آورده او خواهرش را
هم اباالفضل آب آورش را
هم دودسته گل مجتبی را
هم اذان گو علی اکبرش را
وای، خیمه ها شد برپا- وای، ناله های زهرا(س(
وای، پر شده در صحرا

وای یااباعبدلله(ع(
*****
یک طرف خیمه گاه رباب است
آسمان غرق در التهاب است
یک طرف روی زانوی زینب(س(
دختر کودکی گرم خواب است
وای، کودک مه پاره- وای، در دل گهواره
وای، مادر بیچاره

وای یااباعبدلله(ع)

دریافت سبک

پايگاه رضيع الحسين(عليه السلام)

کاروان در مسیر کربلا-ورود به ماه محرم

باز این چه نواست، وز کجا می‌آید؟

کاین نغمه به گوش آشنا می‌آید

یا رب چه غبار دلنشینی است که باز

بر لوح دل از خاطره ها می‌آید ؟

این کیست، که از قِصۀ پر غُصۀ او

غم های دگر، به انتها می‌آید؟

این کیست، که بر پردۀ دل چنگ زند

کز شور غمش، دل به نوا می‌آید؟

این کیست، که از شتاب چرخ عمرش

گرد غم و طوفان عزا می‌آید؟

این کیست، که از شعار آزادی او

بر گوش مجاهدان، ندا می‌آید؟

این کیست، که هر کس شنود نامش را

با چشم تر و، نوحه سرا می‌آید؟

این کیست، که هر جا گذرد، همچو بهار

بوی گل سرخ، از فضا می‌آید؟

این کیست، که حج خویش، ناکرده تمام

لبیک به لب، به نینوا می‌آید؟

خون در دل عاشقان حق، می‌جوشد

یک لاله عذار حق نما می‌آید

از شهر نبی، مسافری سرگردان

با قافله اش، به کربلا می‌آید

این عاشق سرگشته، حسین است، حسین

کاینجا به مشیت خدا می‌آید

این ذبح عظیم است، که از بیت خدا

با جمله عزیزان به منا می‌آید

اکبر به شتاب، از پی ثار الله

با قلب حسین، پا به پا می‌آید

قاسم که درین سفر بجای حسن است

آید به نظر که مجتبی می‌آید

عباس به پاس محمل خواهر خویش

چون سایۀ زینب، ز قفا می‌آید

گر جنگ و ستیز است، خدایا، در پیش

پس دختر زهرا به کجا می‌آید؟

کس نیست ( حسانا ) که بپرسد ز رباب:

با اصغر شش ماهه، چرا می‌آید؟

‏ورود کاروان به كربلا

شد زمین و زمان همه درهَم

كربلا چون قدوم دلبر دید

نینوا از مهابتِ سلطان

زیر پای حسین می لرزید

پا ز مركب چو بر زمین بگذاشت

می زد از آسمان فرشته صَلا

آیه ای بر امام نازل شد

قل اعوذ برب كرب و بلا

چه شد ای مركبِ زبان بسته ؟!

كه قدم از قدم نَه برداری ؟

گوشه ی دیده ات چرا خیس است؟

مگر از كربلا خبر داری؟

پیشِ قدِّ رسای ساقی بود

نخل ها سر فرود آوردند

كودكان در برِ عمو عباس

مَشك ها، هر چه بود آوردند

قول دادند، موج های فرات

كه كسی تشنه لب نمی ماند

خارها هم به ساربان گفتند

هیچ طفلی عقب نمی ماند

ورود کاروان به کربلا

اینجا کجاست این همه غربت دیار کیست

این خاک، این غبار پر از غم مزار کیست

آن تل، تل خاکی و گودی پشت آن

جانم به لب رسانده مگر سوگوار کیست

با من بگو که آن همه نیزه برای چیست

یا آن سپاه دشنه به فکر شکارِ کیست

وای از رباب حرمله اینجا چه می کند

وای از رباب حرمله در انتظار کیست

آن نیزه های مرد کش سهمگین او

سهم گلوی مثل گل شیر خوار کیست

برگرد تا به گریه نگویم کنار تو

این زخم های بیشتر از بیشمار کیست

برگرد تا که نشنوی از کوفیان که این

ناموس بی برادر و محمل سوار کیست

ورود کاروان به کربلا

پر از شور و نوایی نینوایی

پر از کرب و بلایی کربلایی

چکیده بر تو روزی اشک حیدر

ولی تو تشنه ی خون خدایی

***

مبادا خواهری گریان بماند

مبادا مادری نالان بماند

فراتی داری از آب گوارا

مبادا کودکی عطشان بماند

اي ساربان ديگر مران اينجا زمين كربلاست
اين سرزمين پربلا قتلگه خون خداست
واي حسين واي حسين «2»

***

گلهاي باغ فاطمه اينجا همه پرپرشود

درپيش چشم خواهرش اينجا حسين بي سر شود

واي حسين واي حسين«2»

***

زهرا دراينجا ناله غريب مادر مي زند
زينب به دورقتلگه برسينه وسرمي زند

واي حسين واي حسين«2»

***

اينجاست كعبه حسين قتلگهش كوي مناست
سعي صفا ومروه اش به زير سم اسب هاست

واي حسين واي حسين«2»

پايگاه رضيع الحسين(عليه السلام)

ورود کاروان به کربلا

دلشوره ای افتاده در جانم برادر

غمگینم و سر در گریبانم برادر

حس بدی دارم، عجب دشت عجیبی ست!

مبهوت سِحر این بیابانم برادر

یك دشت مرد اجنبی دور و بر ماست

این جا مزن خیمه، هراسانم برادر

در كاروانت دخترانِ بی شماری ست

می ترسم از آینده؛ حیرانم برادر

جایی برای بازی طفلان تو نیست

دلواپسِ خار مغیلانم برادر

صحرای محشر پیش این صحرا بهشت است

خشكیده لب های غزل خوانم برادر

دست دخیل خارهایِ دشت رفته

سمت ضریح پاكِ دامانم برادر

بادی جسارت كرد و خلخالم تكان خورد

تشویش دارم‌؛ دل پریشانم برادر

آن نامه های بار اُشتر را نشان ده

با  حُر بگو در كوفه مهمانم برادر

با زینبت دنیا سرِ سازش ندارد

مظلومه ی معروفِ دورانم برادر

از كودكی با دردِ چشمم خو گرفتم

در گریه كردن، پیر كنعانم برادر

نه تنها جان خود را هدیه بر درگاه آوردم

الها هر چه دارم من به قربانگاه آوردم

نه تنها یک گلستان لاله دارم بهر پژمردن

کنارش یک نیستان ناله جانکاه آوردم

حسینم من حسینم آفتاب روز عاشورا

که در این آسمان هم اختر و هم ماه آوردم

بود حجاج را در کعبه یک قربان ولیکن من

خلیل عشقم و چندین ذبیح الله آوردم

پی تکمیل عاشورای خونینم خداوندا

زاکبر تا به اصغر جمله را همراه آوردم

پايگاه رضيع الحسين(عليه السلام)

ای مرا از لحظۀ دیدار تاج سر حسین

هم برادر بودی و هم یار هم یاور حسین

هر کجا بردی مرا خرسند می بودم ولی

این سفر بی تابم و محزونم و مضطر حسین

این بیابان بوی هجران و غم و خون می دهد

روی برگردان از این صحرای غم پرور حسین

گر ندارد کربلا قصد جدایی بین ما

پس چرا جا داده در خود این همه لشگر حسین

گفته بودی میهمانی می روم اما بگو

میزبان آورده با خود پس چرا حنجر حسین

آن عرب با تیرهای سهمگینش را بگو

برنمی دارد چرا چشم از علی اصغر حسین

نیزه داران گوئیا بر هم نشانی می دهند

از قد و بالای رعنای علی اکبر حسین

عده ای در بین نخلستان کمین بنشسته اند

قدصشان باشد گمانم صید آب آور حسین

این همه شمشیر و تیر از بهر استقبال نیست

ترس آن دارم تو را بینم ولی بی سر حسین

حیف از این گلها که با خود همسفر آورده ای

بیم آن دارم که گردد باغبان پرپر حسین

پايگاه رضيع الحسين(عليه السلام)

اي ساربان ديگر مران اينجا زمين كربلاست
اين سرزمين پربلا قتلگه خون خداست
واي حسين واي حسين «2»

***

گلهاي باغ فاطمه اينجا همه پرپرشود

درپيش چشم خواهرش اينجا حسين بي سر شود

واي حسين واي حسين«2»

***

زهرا دراينجا ناله غريب مادر مي زند
زينب به دورقتلگه برسينه وسرمي زند

واي حسين واي حسين«2»

***

اينجاست كعبه حسين قتلگهش كوي مناست
سعي صفا ومروه اش به زير سم اسب هاست

واي حسين واي حسين«2»

پايگاه رضيع الحسين(عليه السلام)

اشعار ماه محرم - اشعار شب دوم محرم - علی اکبر لطیفیان

کاروان سلاله های خدا

کاروان امام عاشورا

کاروان بهشتیان زمین

کاروان فرشتگان سما

یکی از نوکرانشان جبراییل

یکی از چاکرانشان حورا

گوشه ای از صدایشان داوود

نفسی از دعایشان عیسی

نوجوانانشان چو اسماعیل

پیرمردانشان خلیل آسا

زایر اشکهایشان باران

تشنه مشکهایشان دریا

همه آیات سوره ی مریم

همه چون کاف و ها و یا والی

یوسفان عشیره ی حیدر

مریمان قبیله ی زهرا

کعبه میبیند و طواف ملک

چشم تا کار میکند اینجا

کشتگان حوادث امروز

صاحبان شفاعت فردا

تا به حالا ندیده هیچ کسی

این همه آفتاب یکجا

هر دلی با دلی گره خورده است

همه مجنون صفت همه لیلا

دارد این کاروان صحرایی

دخترانی عفیفه و نو پا

همه با احترام و با عزت

همه در پرده های حجب و حیا

پرده را از مقابل محمل

باد حتی نمی برد بالا

دور تا دورشان بنی هاشم

تحت فرمان حضرت سقا

پای علیا مخدره زینب

روی زانوی اکبر لیلا

از غروب مدینه می آیند

در زمینی به نام کرب وبلا

میرسیدند و یاد می کردند

از سر و طشت و حضرت یحیی

حق نگهدار این همه مجنون

حق نگهدار این همه لیلا

علی اکبر لطیفیان

 اشعار شب دوم محرم الحرام – روضه ورودیه

گرد و خاکی ز دور پیدا بود

کاروانی ز نور پیدا بود

کعبه هایی روان ز سمت حجاز

همه ی روشنی دنیا بود

آسمان بر زمین گذر می کرد

یا که خورشید، روی شن ها بود

زیر پایش به جای خاک کویر

بال های فرشته ها وا بود

در میان تمام محمل ها

محملی بی رکاب پیدا بود

گرد گردش عشیرۀ سادات

دست بر سینه های شیدا بود

محملی روی دوش جبرائیل

قبله ای که عجیب گیرا بود

در یمین عون و جعفر و صادق

در یسارش علی لیلا بود

پشت سر شیرهای هاشمی و

پیش رو هم حسین زهرا بود

لیک تنها کنار پردۀ آن

جای مردی بلند بالا بود

محمل عمّۀ امام زمان

که رکابش به نام سقا بود

چون زمان نزول می آمد

گوییا مرتضی در آن جا بود

چشم نامحرمان در آن اطراف

کور می شد اگر که بینا بود

زهر چشمش هزار کابوس است

حرف حرف نزول ناموس است

وقت برپایی حرم شده است

زانوانی غیور خم شده است

لرزه افتاده بر تمامی دشت

وقت کوبیدن علم شده است

چشمش از چادری تبرک کرد

پشت سقا دوباره خم شده است

بر زمین پا نهاد خاتونی

آسمان خاک این قدم شده است

زیر لب یا مجیب می خواند

که وجودش پر از علم شده است

غرق دلشوره است و مثل رباب

چشم هایش مدار غم شده است

لحظه های غروب نزدیک است

کمی از هُرم روز کم شده است

باز آرام با برادر گفت :

دل من تنگ مادرم شده است

چیست اینجا که نیمه جانم کرد؟

از همین ابتدا کمانم کرد؟

وای از این سرزمین بیا برگردیم

نخل ها را ببین بیا برگردیم

همه جا تیغ و تیر و سر نیزه

همگی آتشین بیا برگردیم

به علمدار تا نظر نزدند

جان ام البنین بیا برگردیم

این تو و این کودکان که می لرزند

این همه لاله چین بیا برگردیم

تا نخندند بر من و اشکم

در غروب غمین بیا برگردیم

تا نبیند نفس نفس زدنم

غرق خون جبین بیا برگردیم

تا نیفتی میان آن گودال

زخمی از پشت زین بیا برگردیم

به گمانم بمیرم از این حال

حرمله آمده زبانم لال

 اشعار شب دوم محرم الحرام – روضه ورودیه - وحید قاسمی

کاروان بهشتیان آمد

 کربلا میهمان نوازی کن

متبّرک شدی به عطر حسین

 برترین خاک؛ سرفرازی کن

**

کربلا دجله را خبر کن زود

 قافله با شتاب آمده است

تکّه ای ابر سایبان بفرست

 شیر خوار رُباب آمده است

**

یاد تیغ و تُرنج افتادی

 به تو حق میدهم که حیرانی

قدو بالای دیدنی دارد

 علی اکبر است می دانی

**

بوی شهر مدینه را حس کن

 این دو آئینه ی سخا هستند

مثل من بُغض کرده ای آری

یادگاران مجتبی هستند

**

مثل پروانه گرد اربابت

 نوجوانان زینب کبری

بهترین هدیه شد برای حسین

 لب خندان زینب کبری

**

 ازفرات خودت بگو قدری 

ساقی این خیام عباس است

آب سرد و خنک به او برسان

 چون به قولی که داده حسّاس است

**

کربلا زینب است این بانو

عزتّش را مگر نمی بینی

هی نگو دشت از چه میلرزد

هیبتش را مگر نمی بینی

**

داغدار قبیله آمده است

اشک وخون دارد او به دیده هنوز

کربلا زود سر به زیر انداز

سایه اش را کسی ندیده هنوز

**

وحید قاسمی

ورود کاروان به کربلا

بلا جویان سفر طی شد بود دشت بلا این جا
فرود آیید از مرکب، بود معراج ما این جا
اگر ما موسم حج از وطن آواره گردیدیم
چه کاری با صفا، دارد صفایی چون صفا این جا
منم آن باغبان و صد گلستان گل به همراهم
که در آتش کِشد گلچین همه باغ مرا این جا
فلک کن میزبانان را مُهیّای پذیرایی
که مهمانان رسیدند و شده مهمان سرا این جا
الا ای پور دلبند علی دست خدا عباس
به پای دوست، دستت می شود از تن جُدا این جا
الا ای شبه پیغمبر، زنندت تیغ کین بر سر
دو تا فرق تو می گردد شود پشتم دو تا این جا

بسوز ایدل که مضطر گردم اینجا

شکوه نخل باور گردم اینجا

در این صحرا مکن منزل برادر

که ترسم بی بادر گردم اینجا

نمی خواهم سیه پوش و عزادار

زداغ زلف اکبر گردم اینجا

نمی خواهم کنار نعش قاسم

شریک داغ مادر گردم اینجا

نمی خواهم زدیده اشک افشان

به عباس دلاور گردم اینجا

نمی خواهم سراپا آه و شیون

به سوگ مرگ اصغر گردم اینجا

نمی خواهم میان لجه خون

پی صد پاره پیکر گردم اینجا

ولی با این همه در خط تسلیم

مطیع امر داور گردم اینجا

برای نشر دین و حفظ اسلام

تو را من یار و یاور گردم اینجا

پايگاه رضيع الحسين(عليه السلام)

با سلام و با صلوات    قافله از راه می رسه
قافله ی حسین پر  از ستاره و ماه می رسه 2
عمه ی ساداتو ببین        رو ناقه محمل نشینه
به پشت پرده تو خیال یه صحنه هایی می بینه 2
می بینه یه روزی میاد حسینو ازش میگیرن
کربلا همه بچه های آل علی می میرن 2
زینب، خدای صبر، یک روز، ز غصه ها، دیگه، ز پا می شینه
زینب، تو قتلگاه، عشق، فاطمه رو، تنها، بی سر می بینه
داره می بینه حسین و خسته
به زیر کوه نیزه شکسته 
وای از غریبی 4

رقیه رو دوش عمو    داره با عزت می رسه
ولی دلش شور می زنه   برا عمو دلواپسه 2
با دست می گیره چشمشو   با عمو بازی میکنه
برای ساقی حرم         داره چه نازی می کنه 2
مادری توی خیمه ها  علیش رو بغل می گیره
مادری که حتی یه روز بدون علی می میره 2
اصغر، تو گهواره، داره، خواب می بینه، خوابِ، حرمله و تیر
تیرِ، سه شعبه ای، که تو، کرببلا، کرده، کار یه شمشیر
حنجر اصغر دریده میشه
از گوش تا گوشش بریده میشه
حسین مظلوم 4

رضا تاجیک

دریافت فایل

منبع : بی پلاک

    وروديه

شد زمين و زمان همه در هَم

كربلا چون قدوم دلبر ديد

نينوا از مهابت سلطان

زير ِ پاي حسين ميلرزيد

***

پا ز مركب چو بر زمين بگذاشت

ميزد از آسمان فرشته صلا

آيه اي بر امام نازل شد

قل اعوذُ برب كرب و بلا

***

چه شده مركب زبان بسته

كه قدم از قدم نه برداري

گوشه يِ ديده ات چرا خيس است؟

مگر از كربلا خبر داري؟

***

پيش قَدِّ رسايِ ساقي بود

نخلها سر فرود آوردند

كودكان در بر ِ عمو عباس

مشك ها هرچه بود آوردند

***

قول دادند موجهاي فرات

كه كسي تشنه لب نميماند

خارها هم به ساربان گفتند:

هيچ طفلي عقب نميماند

***

غيرت كودكانه را بنگر

گريه ها گريه هايِ نوزاد است

حيرتِ مادرانه را بنگر

خنده ها خنده هايِ صياد است

***

رويِ دست تمام دخترها

عمه كار ِ بهانه اي ميداد

با زبان اشاره غمها را

رَدِّ پايِ نشانه اي ميداد

***

گفت با خويش زير لب زينب

اين زمين را چه جور ميبيني؟

ناگهان زد صدا برادر جان

نيزه ها را ز دور ميبيني؟

***

دارد از گوشه گوشه ي ميدان

دسته دسته سپاه مي آيد

نكند اينچنين كه ميبينم

خبر از قتلگاه مي آيد

***

اينهمه لشگر از كجا آمد

پس چه شد وعده هاي مهماني

باغهاشان چه ميوه ها داده

سفره هاشان پُر از پريشاني

***

كوله هاشان چرا پُر از تير است

بارهاشان چرا پُر از سنگ است

ميشود تا مدينه برگردي

دلِ من بَهر مادرم تنگ است

(شاعرش را نميشناسم)

    وروديه

هنوز زينب كبري كنار دلبر هست

هنوز عمه ي سادات با برادر هست

هنوز رَخْتِ اسيري به تن ندارد كس

هنوز ناله ندارد عمو به دادم رَس

هنوز قاسم و اكبر هنوز عبدالله

هنوز ساقيِ تشنه كنار ثارالله

هنوز خيمه ي ارباب غرق احساس است

هنوز دور ِحرم رَدِّ پاي عباس است

هنوز آنچه زياد است در حرم آب است

كجا ز سوز عطش شيرخواره بي تاب است؟

هنوز صيد نگشته ست بچه آهويي

و تازيانه نخورده ست هيچ بانويي

(شاعرش را نميشناسم)

ورود کاروان به کربلا

لااقل شیهه بکش کاری کن

حرکت کن وَ مرا یاری کن

سر خود را به دل خاک مکش

کمتر از دیده گُهر جاری کن

آسمانی به چه وابسته شدی؟

ایستادی نکند خسته شدی؟

زودتر رو ره ما طولانی ست

و تَرَک خوردن شیشه آنی ست

خواهرم میل به گریه دارد

حرکتی کن که هوا بارانی ست

ظرف ما پر شد و جان از لب ریخت

قدمی زن که دل زینب ریخت

نکند ملزم زنجیر شدی!

که در این خاک زمین گیر شدی

پر جبریل به پایت پیچید؟

یا پیام آور تقدیر شدی؟

وحی تو، آیه ی استرجاع است

زینب آشفته از این اوضاع است

ارجعی از همه جا می آید

خبر از خوف و رجا می آید

این چه خاکی ست که از هر وجبش

تاله ای با سه هجا می آید

زنی انگار عزادار شده

نکند لحظه ی دیدار شده؟

ناگهان عالم امکان لرزید

تن خاک از تن طوفان لرزید

خاک بر روی عبایم گره خورد

جگر پرده نشینان لرزید

وحی آمد که خدایی شده ایم

همگی کرب و بلایی شده ایم

ورود کاروان به کربلا

ای سرزمین کربلا ای کوی جانانم
بنگر به پیر و کودک و خیل جوانانم
حاجت به قربانی نباشد ای مِنای من
آورده ام قربانیان عید قربانم
چون باغبان هم لاله و هم یاسمن دارم
یک باغِ گل نه، صد گلستان گل به دامانم
پُر گُرگ اگر صحرا شود عباسِّ من شیرست
آب آورست او از برای تشنه طفلانم
من قامت خود پیش دشمن خَم نمی سازم
آزاده و پَروَرده زهرا روی دامانم