امام حسن عسکری(ع)-شهادت

ز عرش، فاطمه تا که، دمِ حسن جان داد

 دوباره اشک من آمد کمی به من جان داد

برای غربت آقای سامرا باید

 هزار دفعه شکست و مرتباً جان داد

میان حجره جوانی ز درد می لرزید

 جوان موی سپیدِ غم و محن جان داد

دوباره یک حسن از داغ کوچه ها دق کرد

 جوانی اش همه شد صرف سوختن جان داد

ز بس که آه کشید و به روضه دم بگرفت

 -که "جای فاطمه من را بیا بزن" -جان داد

امام پاره گریبان روضه ها پر زد

 امام گریه کن شاه بی کفن جان داد

دوباره با لب تشنه ز کربلا می خواند

 شبیه جدّ خودش دور از وطن جان داد

دوباره حجرۀ او گوشه ای شد از گودال

 حسین شد، وسط دست و پا زدن جان داد...

***

امام حسن عسکری(ع)-شهادت

سامرا "سُرّ من رأی" بودی

چند وقتی ست سرد و دلگیری

داری ای خاک پر ز غم کم کم

بوی شهر مدینه می گیری

هر کجا رفته ام دم مغرب

حرم اهل بیت غوغا بود

نه، ولی سامرا غروب که شد

خالی از زائر و چه تنها بود

چلچراغی نبود دور ضریح

فرش هایش تمام خاکی بود

غربت این چهار قبر غریب

از بقیع و مدینه حاکی بود

همه دل خوشی ما این بود

لااقل یک حسن حرم دارد

حال قبری خراب و ویرانه

پیش این دیدۀ ترم دارد

عمه و مادر امام زمان

قبرشان گر چه نیمه ویران بود

به خدا پا نخورده چادرشان

نشده رویشان به ضربه کبود

هر کسی رفت حج بیت الله

بست احرام از برای طواف

یاد آقای سامرا باشد

بین هر ناله و دعای طواف

امام حسن عسکری(ع)-مناجات

عزیز فاطمه ای مهربان بی همتا!

دوباره سائلی آمد، درِ حرم بگشا

نشان خانه تان را ز هر که پرسیدم

- نشان سیدی از خانواده ی زهرا -

به گریه مردمِ عابر جواب می دادند

برو به کوچه ی رحمت، محله ی طاها

کسی به داد دل من نمی رسد جز تو

بگیر دست مرا خورده ام زمین آقا

اگر اجازه دهی داخل حرم بشوم

کنار سفره ی فضلت نشینم ای مولا

بزرگ زاده چه مهمان نواز و خون گرمی

گذاشتی دهنم زود لقمه ی خود را

مگر سرای تو دارالنعیم عشاق است؟

هزار لیلی و مجنون نشسته اند این جا

امام عسگری ای تکیه گاه امروزم

رها نمی کنمت تا قیامت فردا

دعا کنید که همسایه ی شما باشم

جوار چشمه ی تسنیم جنت الاعلی

اگر بهشت بیایم، بدان که بنشینم

به زیر سایه ی مهرت، نه سایه ی طوبی

هوای سامره دارد دل هوایی من

بده برات سفر -جان مادرت زهرا-

برای کرببلا خرجی سفر بدهید

به حق چادر خاکی زینب کبری

مدینه گر بروم تا سحر دعا خوانم

برای مهدی تان زیر گنبد خضرا

یگانه غایت خلقت وجود مادر توست

کجاست مرقد او؟ خاک بر سر دنیا

شنیده ام که غروب مدینه دلگیر است

شبیه حال و هوای غروب عاشورا

شنیده ام که نباید ز مشک حرفی زد

به خاطر دل پر درد مادر سقا

زبان حال امام حسن عسگری(ع)-شهادت

بیا و سـر بـه روی سینـه‌ام بگذار، مهدی‌جان

شرر زد بـر درونـم زهـر آتشبـار، مهـدی‌جان

بیـا تـا سیـر بینـم وقـت رفتن، ماه رویت را

که می‌باشد مرا این آخرین دیدار، مهدی‌جان

در ایـام جوانـی سیـر گردیـدم ز جـان خود

ز بس بر من رسیـد از دشمنان آزار، مهدی‌جان

از آن ترسم که بعد از من، تو در تنهایی و غربت

به موج غم گذاری چهره بر دیوار، مهدی‌جان

تـو در ایـام طفلـی بی‌پـدر گشتـی، عزیزِ دل

مرا شـد در جوانـی پـاره قلب زار، مهدی‌جان

از آن می‌سوزم ای نور دو چشم خود، که می‌بینم

تو بهر گریه کردن هـم نداری یار، مهدی‌جان

غـم تـو بیشتـر باشـد ز غم‌هــای پـدر، آری

اگر چه دیـده‌ام من محنت بسیار، مهدی‌جان

تـو بایـد قرن‌ها در پـردۀ غیبت کنـی گریه

بُود هـر روز روزت مثل شامِ تـار، مهدی‌جان

تو باید قرن‌ها چون جد مظلومت علی باشی

به حلقت استخوان باشد، به چشمت خار، مهدی‌جان

بگیر از مرحمت، فردای محشر، دست «میثم» را

که بر جـرم و گناه خود کند اقرار، مهدی‌جان

از روضه های ماه صفر تا جدا شدی

با روضه های زهر کمی آشنا شدی

اینها برای کشتن تو نقشه می کشند

از لحظه ای که وارد این سامرا شدی

اهل مدینه ای چقَدَر راه آمدی

اما اسیر معتمد بی حیا شدی

کم حرص این جماعت گمراه را بخور

تو برکتی که شامل همسایه ها شدی

آقا عجیب لرزه به دستت فتاده است

حالا شبیه فاطمه مشگل گشا شدی

با تشنگی لحظه ی آخر بدون شک

با پای دل روانه ی کرببلا شدی

رفتی غروب روز دهم٬سال شصدویک

گریه کن تمامی آن صحنه ها شدی

گفتی منم شبیه خودت تشنه ام حسین

همسایه ی غریبی خون خدا شد...

عبدالحسین مخلص آبادی

لبریز شد از این همه غم صبر دل ما

این جاست زمین یا سند غربت مولا ؟

ای  بت شکن فاطمه بردار تبر را

مردیم ز بی گنبدی قبر حسن ها

هرکس که رفت دیدن صحن وسرای تو                        

آتش گرفت سوخت وجودش برای تو                            

گنبد شکسته بودو ضریحی نمانده بود                            

افتاده بود پرچم وگلدسته های تو                                 

یادم نمی رود صف زوار خسته را                              

تشنه گرسنه تابخورند از غذای تو                               

آن گوشه ای که پله به سرداب می رسد                         

پیچیده بود زمزمه ربنای تو                                      

خاکی تر ازحریم تو آقا ندیده ام                                  

حتی پرنده پر نزند در هوای تو                                  

حالا دوباره اشک مرا در می آورد                              

خاکی ترین حیاط،ولی باصفای تو                               

درلحظه های آخرخود میزدی صدا                              

جانم به لب رسید دگر مهدی ام بیا                              

ناله مزن دوباره چنین روضه پانکن                             

مهدی رسیده است پسرراصدانکن                                

خیلی عجیب ازجگرت آه می کشی                               

دیگربس است گریه مکن ناله هانکن                             

خونی که ریخت ازلب تو ارث مادریست                         

ازخون دل محاسن خود راحنانکن                                 

یادسربریده نکن حال توبداست                                      

این خانه رابه تشنگی ات کربلا نکن                              

جان پسربه لب شده بادیدن رخت                                  

درپیش چشم او سراین زخم وانکن                                 

بعدازتو روی شانه مهدیست بارتو                                 

فکرغریب ماندن اصحاب رانکن                                 

اینجااگربه بوی مدینه معطراست                                  

بوی بقیع وچادر خاکی مادر است                                 

امام عسکری (ع)-مدح و مصیبت

غربت شهر سامرا، غصه ی هر شب منه

عکس خرابی حرم، آتیش به جونم می زنه

گرد و غبار حرمت، سرمه چشم نوکرات

خیلی غریبی آقاجون، بگو چی شد کبوترات؟

شب شهادت آقا، می خوام یه آرزو کنم

کاشکی می شد با مژه هام، مرقدت جارو کنم

آقا بذار که جونمو، با هروله فدات کنم

آقا بذار که روم بشه، تو قیامت صدات کنم

سینه زدن با عاشقات، نماز مستی منه

این سینه ی خسته باید، یه روز برا تو بشکنه

تو حلقه ی سینه زنی، وقتی برات شور می گیرم

پاک میشه زنگار دلم، آینه می شم نور می گیرم

این گریه ها روز حساب، توشه ی کوله بارمه

این سینۀ کبود شده، مدال افتخارمه

بندگی رو یادم دادی، با راه و رسم نوکریت

معنی عشق فهمیدم، با اون نگاه دلبریت

معجزه کردی آقا جون، که عاشق خدا شدم

یه تیکه مس بودم که با، نگاه تو طلا شدم

ای آفتاب مهر تو روشنگر وجود                         در پیشگاه حکم تو ذرات در سجود

نور تو بود مشعل کانون کاف و نون                    روزی که هیچ جلوه شمس و قمر نبود

ای شاه عسکری لقب ای فاطمی نسب             آن را که نیست مهر تو از زندگی چه سود

علمت محیط بر همه ذرات کائنات                      فیضت نصیب بر همه در غیب و در شهود

تاریخ تابناک حیاتت ، گر اندک است                    بر دفتر مفاخر اسلامیان فزود

عیسی دمی و پرتو رأی منیر تو                          ز نگار کفر از دل نصرانیان زدود

این افتخار گشته نصیب که از شرف                     در خانه ی تو مصلح کل دیده بر گشود

ای قبله ی مراد که در برکة السباع                      شیران به پیش پای تو آرند سر فرود

قربان دیده ای که به بزم تو فاش دید                    جای قدوم عیسی و موسی و شیث و هود

قرآن ناطقی تو قرآن پاک را                                 الحق مفسری ز تو شایسته تر نبود

دشمن بدین کلام ستاید تو را که نیست               در روزگار چون تو به فضل و کمال وجود

شادی به بزم مردم غمدیده نارواست                    جان ها فدای لعل لبت که این سخن سرود

مدح شما ز عهده مردم برون بود                          ای خاندان پاک که یزدانتان ستود

از نعمت ولای شما خاندان وحی                          منّت نهاد بر همگان خالق ودود

                                    ای پور هادی ای حسن العسکری ز لطف

                                    بپذیر  از مؤید دلخسته این درود

                                                ***                                  سید رضا مؤید خراسانی

آن امامی کو ز سیرت شیوه اش پیغمبری است / کنیه اش ابا محمد وصف نیکش عسکری است

یازدهم برج ولایت نام نیکویش حسن / الزکی ابن الرضا که اندر دو عالم برتری است

منبع فیض الهی است مایه فخر جهان/در میان خلق عالم شیعیان را رهبری است

آنکه با تفسیر خو قرآن نا طق را گشود /حافظ اسلام و قرآن فقه ناب جعفری است

خلق و خویش چو محمد حسن سیمایش حسن/ از مقام علم و دانش عالمان را سروری است

در سیادت احمد است و در ولایت مرتضی / در سیاست از شجاعت ذوالفقار حیدری است

آن عزیزی که مدام در جیش دشمن جای داشت/زین سبب مشهور گشته چون امام عسکری است

                                    نظم عدنان کی توان وصف ثنای او کند

                                    آنکه در عین حقیقت برتران را برتری است

ای که خورشید فلک محو لقای تو بود           ماه را روشنی از نور و ضیای تو بود

توئی آن آئینه حسن خداوند کریم                که عیان نور الهی ز لقای تو بود

معدن جود و سخائی تو که از فرط کرم          دو جهان ریزه خور خوان عطای تو بود

ولی حق حسن العسکری ای آنکه قضا         مجری امر تو و بنده رأی تو بود

حجّت یازدهم نور خدا پور علی                    ای که ایجاد دو عالم ز برای تو بود

من کجا مدح و ثنای تو توانم گفتن               ای که قرآن همه در مدح و ثنای تو بود

نه همین جای تو در سامره تنها باشد          که به دلهای محبّان تو جای تو بود

بی ولای تو عبادت ز کسی نیست قبول        شرط مقبولی طاعات ولای تو بود

نسبت قامت سرو تو به طوبی ندهم            زان که طوبی خجل از قد رسای تو بود

چه غم از تابش خورشید قیامت دارد            آنکه در روز جزا زیر لوای تو بود

همه شب قرب جوارت ز خدا می طلبم         که مرا در سر شوریده  هوای تو بود

در جوار تو ز حق خواهش جنّت نکنم            جنّت ما به خدا صحن و سرای تو بود

دیده گریان نشود روز جزا در محشر              هر که گریان به جهان بهر عزای تو بود

تو ظهور پسر خویش طلب کن ز خدا             چون که مقبول خداوند دعای تو بود

تا ابد بر تو و اجداد گرام تو درود                    غیر از این هر چه بگویم نه سزای تو بود

                                    چه بجز ذکر و ثنای تو بگوید خسرو

                                    بهترین طاعت حق ذکر و ثنای تو بود

                                                                                    (خسرو خراسانی)

تسلیت ای حجت ثانی عش یابن الحسن     زود بود از بهرت تو داغ پدر یابن الحسن

قلب بابت از شرار زهر دشمن آب شد           سوخت  جسم و جانش از پا تا به سر یابن الحسن

کودک شش ساله بودی بر پدر خواندی نماز   ریختی از چشم خود خون جگر یابن الحسن

زود گرد بی کسی بر ماه رخسارت نشست   زود کردی جامه ماتم به بر یابن الحسن

قرنها چشم تو گریان است بر جدّت حسین    لحظه لحظه ریختی اشک بصر یابن الحسن

طفل بودی پیش چشمت چشم بابا بسته شد تو نگه کردی او زد بال و پر یابن الحسن

مخفی از چشم همه چشم تو بر بابا گریست سوختی چون شمع سوزان تا سحر یابن الحسن

قرن ها فریاد زهرا مادرت آید به گوش            از مدینه بین آن دیوار و در یابن الحسن

یوسف زهرا بیا با ما بگو آخر چرا                  تربت زهراست مخفی از نظر یابن الحسن

ای سرشک چارده معصوم از چشمت روان     ای زده هجر تو بر دلها شرر یابن الحسن

روز میثم تیره تر می باشد از شام فراق        تا شود خورشید رویت جلوه گر یابن الحسن

                                                                                                (سازگار)

می زند آتش به قلبم سوز داغ عسگری        گیرد امشب اشک من هر دم سراغ عسگری

شد به سن کودکی فرزند دلبندش یتیم        گشت درّ اشک مهدی چلچراغ عسگری

                        در دل صحرای غمها و به دشت سرخ عشق

سوخت از زهر ز پا تا به سرم          آب گردیده خدایا جگرم

پسرم مهدی موعود کجاست ؟        تا ببیند که چه آمد به سرم

دشمنانم همه شادند ولی             گرد غم ریخت به روی پسرم

پسرم گرید و گوید همه دم             پدرم ای پدرم ای پدرم

یاد تنهایی مهدی هر دم                می رود خون ز دو چشمان ترم

طوطی باغ جنانم امّا                     ریخت یارب به جهان بال و پرم

از پس ماه صفر زهر جفا                کرد با ختم رسل همسفرم

پیکرم شمع صفت آب شده            قاصد مرگ نشسته به برم

آب آرید برایم یاران                        که به دل سخت فتاده شررم

ای خدا ، یاد لب خشک حسین       سوزد از  زهر جفا بیشترم

آن حسینی که سرش هست هنوز به سر نیزه ، عیان در نظرم

آن حسینی که به قاتل می گفت    آب ده آب که سوزد جگرم

                        من به ایّام جوانی میثم

                        به گلستان جنان رهسپرم

ای عزیز دل زهرا پسرم مهدی جان               سوخت از زهر هلاهل جگرم مهدی جان

دوست دارم که به دامان محبت بنهی          از ره مهر و محبّت تو سرم مهدی جان

معتصم داد به من زهر که با خوردن آن          شمع سان سوخت ز پا تا به سرم مهدی جان

موقع دادن جان از اثر زهر جفا                     روز شد تیره به پیش نظرم مهدی جان

ز آتش زهر جفا گر چه به خود می پیچم       یاد آن سینه و آن میخ درم مهدی جهان

داد زهار بستان زان دو نفر روز ظهور             سوختند آن دو نفر برگ و برم مهدی جان

روز موعود تو از ثانی نامرد بپرس                 کرد نیلی ز چه روی قمرم مهدی جان

پهلوی مادر ما را بشکست و بشکست         زین جنایت به خدا بال و پرم  مهدی جان

                        دل ژولیده از این ماتم عظمی خون شد

                        ای عزیز دل زهرا پسرم مهدی جان

                                                                                    (ژولیده نیشابوری)