تسلیت گویم من از سوز جگر یابن الحسن          بر تو از داغ جگرسوز پدر یابن الحسن

معتصم دادش چه زهری کز اشعارش این چنین     می زند چون مرغ بسمل بال و پر یابن الحسن

ز آتش زهر جفا چون شعله می پیچد به خود      قطره آبی بیفشان بر شرر یابن الحسن

من نمی دانم چه حالی داشتی آن دم که زد      فاطمه از داغ جانسوزش به سر یابن الحسن

من نمی دانم به جز ترویج دین جرمش چه بود     کز ستم شد اینچنین خونین جگر یابن الحسن

آه از آن ساعت که می داد آن عزیز فاطمه         بر تو از ظلم ستمکاران خبر یابن الحسن

چون پیمبر رفت از دار جهان بعد از سفر             آتش کین شد به عالم شعله ور یابن الحسن

باب بیت مرتضی را ز آتش کین سوختند            کز شرارش سوخت از ما برگ و بر یابن الحسن

بود زهرا پشت در آن بی حیا در را شکست        فاطمه از ضرب در شد بی پسر یابن الحسن

فضّه را کردی طلب تا فضّه آمد پشت در              دید در خون غنچه اش را غوطه ور یابن الحسن

از فشار در نه تنها پهلوی زهرا شکست              بوسه زد بر سینه او میخ در یابن الحسن

تازیانه خورد اما از علی در بر نکند                زین عمل شد نخل عصمت بارور یابن الحسن

                                    در میان کوچه سیلی زد به روی مادرت

                                    از ره کین ثانی بیداد گر یابن الحسن

شد امام عسگری مسموم زهر دشمنان             دیده گریان شد ز داغش حضرت صاحب زمان

در ره یاری دین جان عزیزش شد به لب              آنکه از حقّ شد وصیّ خاتم پیغمبران

آن گل باغ رسالت از جفای معتمد                    در بهار نوجوانی فصل عمرش شد خزان

گرچه راحت شد ز تبعید و ز زندان عدو               لیکن از فقدان او غمگین جهان انس و جان

                                    از شرار زهر کین در بستر آن فخر زمن

                                    رعشه بر اندام افتادش ز جور ظالمان

                                                                                                 (کربلائی زاده)

شد امام عسگری مسموم زهر دشمنان             دیده گریان شد ز داغش حضرت صاحب زمان

در ره یاری دین جان عزیزش شد به لب              آنکه از حقّ شد وصیّ خاتم پیغمبران

آن گل باغ رسالت از جفای معتمد                    در بهار نوجوانی فصل عمرش شد خزان

گرچه راحت شد ز تبعید و ز زندان عدو               لیکن از فقدان او غمگین جهان انس و جان

                                    از شرار زهر کین در بستر آن فخر زمن

                                    رعشه بر اندام افتادش ز جور ظالمان

                                                                                                 (کربلائی زاده)

آسمان ماتم گرفته از جفا یابن الحسن         سرکشیده ساقی آن جام بلا یابن الحسن

بر دل یاران غمی ناگفتنی بنشسته است    غرق ماتم گشته شهر سامرّا یابن الحسن

دانم از داغ پدر گریان و سوزانی چو شمع      در کنار قبر او داری نوا یابن الحسن

ای امید آخرین ای روشنی بخش دلم           ای که می باشی کنون صاحب عزا یابن الحسن

                                    در عزای باب خود صاحب عزای مجلسی

                                    بر عزاداران خوش آمد گو بیا یابن الحسن

مهدی ای روشنی دیده کجایی پسرم           ای به دریای الهی تو یگانه گوهرم

تو بیا در برم این لحظه آخر بنشین               تا که از زهر جفا پاره ببینی جگرم

                                    آتش معتمد آنگونه زده شعله به جان

                                    که ز سوز شرر و سوختنش باخبرم

شیعیان بر سر زنید ، شد عزای دیگری         کشته زهر جفا ، شد امام عسکری

                                    تسلیت یابن الحسن ، تسلیت یابن الحسن (2)

می زند از غم به سر ، فاطمه اندر جنان       شد یتیم و بی پدر ، مهدی صاحب زمان

                                    تسلیت یابن الحسن ، تسلیت یابن الحسن (2)

از جفای معتمد ، پر ز خون دلها شده            در عزای عسکری ، سامره غوغا شده

                                    تسلیت یابن الحسن ، تسلیت یابن الحسن (2)

«شهید راه دین»

می سوزد از زهر جفا پا تا سر من               چون شمع آتش دیده سوزد پیکر من

خون شد ز غم ها جگرم                            بیا به بالین پسرم

                                    مهدی کجایی (2) 

با آنکه من عمری قرین درد و داغم   با زهر کین آمد شهادت به سراغم

همچو امامان مبین                                   شدم شهید راه دین

                                    مهدی کجایی (2)

چون جدّ خود در موطن خود هم غریبم          از بعد زندان ها شهادت شد نصیبم

ببین طبیبا ، تب من                                  آبی رسان بر لب من

                                    مهدی کجایی (2)

بابا پس از من سر به صحرا می گذاری         داغ فراغت را به دلها می گذاری

نالم ز ماجرای تو                          دعا کنم برای تو

                                    مهدی کجایی (2)

با آن که قلبی از جفا ، چون لاله دارم           بر غیبت طولانیت من ناله دارم

ای دست انتقام حق                                 بر این کتاب آخر ورق

                                    مهدی کجایی (2)

گرد یتیمی بر سر و رویت نشسته               داغ پدر بر قلب حق جویت نشسته

در این عزا و این محن                                صبراً لک یابن الحسن

                                    مهدی کجایی (2)

                                                                                                (مؤیّد)

منبع باب الحرم

ای گل گلشن هستی پسرم                      زهر کین سوخت ز پا تا به سرم

تشنگی برده ز کف صبر و توان از تن من        برسان آب که سوزد جگرم

ای گل گلشن هستی پسرم                      زهر کین سوخت ز پا تا به سرم

به کنارم بنشین تا که تماشا کنمت                که من آماده برای سفرم

ای گل گلشن هستی پسرم                      زهر کین سوخت ز پا تا به سرم

همچو شمع از اثر زهر جفا آب شدم             به گناهی که علی را پسرم

قصه کوچه و سیلی جگرم سوخت که سوخت چون در خانه او برگ و برم

آخرین لحظه عمر است ولی می آید             قاتل فاطمه پیش نظرم

از دل قبر تن آن دو نفر بیرون کن                   که به یاد لگد و میخ درم

قاتل من به خدا قاتل زهراست نه زهر           کز شرر سوخته او بال و پرم

ای گل گلشن هستی پسرم                      زهر کین سوخت ز پا تا به سرم

                                                                                    (ژولیده نیشابوری)

حجت الله یگانه پسرم       بنشین در دم آخر به برم

دشمن از زهر جفا کار مرا ساخته است        زهر ، افکنده شرر بر جگرم

حجت الله یگانه پسرم       بنشین در دم آخر به برم

کاسه آب به دستم بنگر می لرزد                لرزه افتاده ز پا تا به سرم

حجت الله یگانه پسرم       بنشین در دم آخر به برم

گویم امروز ز جان دعوت حق را لبیک            از سر جان و جهان در گذرم

حجت الله یگانه پسرم       بنشین در دم آخر به برم

صاحب عسگرم و جز تو مرا یاری نیست        مونس همدم شام و سحرم

حجت الله یگانه پسرم       بنشین در دم آخر به برم

بعد من سر به بیابان بگذاری شب و روز        باشد از حالت زارت خبرم

حجت الله یگانه پسرم                   بنشین در دم آخر به برم

تویی آن منتقم آل محمد به جهان               ای جگر گوشه والا گهرم

حجت الله یگانه پسرم                   بنشین در دم آخر به برم

روی از ثابت غمدیده متاب از رحمت  که بود از دل و جان نوحه گرم

                                    حجت الله یگانه پسرم                                

                                    بنشین در دم آخر به برم

امشب که زمین و آسمان می گرید              از ماتم عسگری جهان می گرید

جا دارد اگر شیعه خون گریه کند                  چون مهدی صاحب الزمان می گرید

آسمان ماتم گرفته از جفا یابن الحسن                     سر کشیده ساقی آن جام بلا یابن الحسن

بر دل یاران غمی ناگفتنی بنشسته است              غرق ماتم گشته شهر سامرا یا بن الحسن

دانم از داغ پدر گریان و سوزانی چو شمع                           در کنار قبر او داری نو یابن الحسن

ای امید آخرین ای روشنی بخش دلم                    ای که باشی کنون صاحب عزا یابن الحسن

در عزای باب خود صاحب عزای مجلسی                    بر عزاداران خوش آمد گو بیا یابن الحسن

روز شهادت مولا و آقامون امام حسن عسگری است ، امروز شیعه عزادار است کاش امروز سامرا بودیم در حرم مطهر آن بزرگوار عرض ادب می کردیم یابن الحسن سرت سلامت .

امروز عاشقان اینجا مجلس عزا برای بابای مظلومت منعقد کردند . آقا رسم است صاحب عزا می آید دم در می ایستد هر کسی وارد مجلس می شود خوش آمد می گوید : آقا نظر کن .

از دیده سرشک غم ببارد مهدی                                بر قبر پدر جبین گذارد مهدی

هر جا که عزای عسکری منعقد است                                    در بزم عزا حضور دارد مهدی

امروز سامرا چه خبر بود؟ امام زمان در سن کودکی بر بدن نازنین بابا نماز خواندند شیعیان و دوستان بودند ، بدن آن امام را با عزت و احترام تشییع نمودند سامرا ، کنار قبر پدر بزرگوارشان امام هادی آن بدن دفن شد .  دلهاتان آماده است یک جمله بگویم : بفدای آن بدنی که خواهرش زینب نشناخت ، دیدند زینب خیره خیره به آن بدن نگاه می کند  یک وقت هم صدا زد : آیا تو حسین منی و ... همه صدا بزنید حسین ...

منبع باب الحرم

منبع باب الحرم

نام : حسن علیه السّلام

پدر : امام هادی علیه السّلام

مادر : حُدیث یا سوسن (سلیل علیهاالسّلام)

کنیه : ابو محمّد

القاب : عسگری علیه السّلام ، زکیّ ، ابن الرّضا علیه السّلام و سراج

مکان ولادت : مدینه منوّره

روز ولادت : هشتم ربیع الثانی سال 232 هجری قمری

نقش انگشتر :

مدت امامت : 6 سال از سال 254 تا 260 هجری قمری

اولاد : 1 فرزند (1)[1]

سن : 28 سال

زمان شهادت : هشتم ربیع الاول سال 260 هجری

سبب شهادت : زهری که توسط معتمد عباسی به آن حضرت علیه السّلام خوراند

مرقد مطهّر : سامرّا

« برگی زرین »

آشنایی با زندگی امام حسن عسگری علیه السّلام

عبادت امام :

امام حسن عسکری علیه السّلام همانند پدران گرامی خود در توجه به عبادت خدا نمونه بودند هنگام نماز از هر کاری دست می کشید و چیزی را بر نماز مقدّم نمی داشت ؛

ابوهاشم جعفری می گوید : «خدمت امام عسگری شرفیاب شدم ، امام مشغول نوشتن چیزی بود ، وقت نماز فرا رسید ، امام نوشته را کنار گذاشت و به نماز ایستاد ...»

کیفیت و چگونگی عبادت امام دیگران را به یاد خدا می انداخت و گاه افراد گمراهی را اساساً عوض می کرد و به راه می آورد وقتی که امام در زندان «صالح بن وصیف» بود برخی از عباسیان از زندانبان خواستند بر امام سخت بگیرد . او دو نفر از بدترین مأموران خود را بر امام گماشت . امّا آن دو در اثر معاشرت با امام دگرگون شدند و در عبادت و نماز به مرحله ای عظیم رسیدند . زندانبان آن دو را فرا خواند و گفت : «وای بر شما در مورد این مرد چه وضعی دارید ؟ » گفتند : « ما چه بگویم در مورد کسی که روزها روزه است و همه ی شب به عبادت می ایستد و به غیر عبادت سخن نمی گوید وقتی بر ما نظر می افکند  ما را لرزه می گیرد و کنترل خود را از دست می دهیم ! ... »

                                                            معجزات امام

«ابو حمزه » می گوید : مکرر دیدم امام با غلامان ( که از ملل مختلف بودند و ترک و رومی و دیلمی و  روسی در میان آنان بود ) به زبان خودشان سخن می گفت ، من شگفت زده شدم ، پیش خود گفتم : امام در مدینه متولد شده ... چگونه به زبانهای مختلف تکلم می کند . آن گرامی به من رو آورد و فرمود : « همانا خدای عزیز وجلیل حجت خود را از سایر آفریدگان ممتاز نموده و به او معرفت هر چیزی را عطا فرموده است ، امام زبان های گوناگون و نسب ها و پیش آمدها را

می داند و اگر چنین نباشد تفاوتی میان امام و مردم عادی نخواهد بود » .

نوشته اند که خلیفه امام را نزد تحریر نامی زندانی نمود و او هیچگونه آزار و اذیت درباره ی حضرت کوتاهی نمی کرد روزی با اجازه ی خلیفه حضرت را به نزد شیران و درندگان انداخت و اطمینان داشت که شیران ، آن حضرت را خواهند خورد .

زندانبان چندی بعد به آن محل مراجعه کرد و دید امام به نماز ایستاده و شیران اطراف او جمع شده ولی به حضرت ضرری نمی رسانند خلیفه چون این مطلب را شنید ترسید و امام را آزاد کرد ولی چون اطلاع کامل داشتند که پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم فرمود قائم آل محمد صلی الله علیه وآله وسلم به عنوان امام دوزادهم ظهور خواهد کرد و با یک انقلاب عظیم جهانی دولتهای باطل را ریشه کن خواهد ساخت لذا هر چه عصر  امام دوازدهم نزدیک تر می شد وحشت و اضطراب خلفا  بیشتر می گردید و به همین دلیل بر تضییق و محدودیت امامان می افزودند و به خصوص حضرت عسکری علیه السلام که پدر حضرت مهدی موعود بود مورد فشار بیشتری واقع گشت و امام را زندانی یا تحت نظر بود و به طور دائم، به وسیله مأموران سرّی و علنی از خانه ی امام و خانه نزدیکان او مراقبت کامل می شد تا اگر نوزادی در آن خانه متولد شد او را تحویل خلیفه دهند .

                                                            « خصوصیات آن حضرت »

حضرت دارا قامتی متوسط ، صورتی گندمگون ، درشت چشم ، پیشانی گشاده و خال هاشمی در گونه داشت . کم می گفت و بسیار می شنید مردی با وقار ومفسری بی نظیر بود . حضرت در سیادت و سیاست مقامی ارجمند داشتند . بر اثر زهد و پارسایی و عظمت خاصی که داشت در همه جا و در نظر همه درباریان و اشراف واعیان گرامی ومحترم بود ، حتی علمای مسیحی او را مانند حضرت مسیح می پنداشتند .

منبع باب الحرم

در نگاهت غروب دلتنگي

آسماني پر از شفق داري

گرد پيري نشسته بر رويت

اي جوان غريب حق داري

**

همدم لحظه هاي تنهائيت

مي شود اشكهاي پنهاني

تب محراب و بغض سجاده

تا سحر سجده هاي باراني

**

خاطري خسته و پريشان از

شهر دلگير سايه ها داري

ماه غربت نشين سامرّا

در دل خود گلايه ها داري

**

هر دوشنبه غبار دلتنگي

كوچه كوچه ديار دلتنگي

قاصدكها خبر مي آوردند

از تو و روزگار دلتنگي

**

ابرها را به گريه مي آورد

ندبه هايي كه در قنوتت بود

بگو آقا بگو كدام اندوه

راز تنهايي و سكوتت بود

**

روز جمعه به وقت دلتنگي

مي روي از ديار غم اما

صبح يك جمعه مي رسد از راه

وارث سرخي شقايقها

**

ابتدا قبر مادر باران

كه در آفاق اشك پنهان شد

بعد ترميم مرقد خاكيت

گنبدي كه گلوله باران شد

**

نقشه‌ي شوم قتل آئينه

بركات جديد اين شهر است

زخمهايي كه بر جگر داري

از كرامات تازه‌ي زهر است

**

تشنگي، تشنه‌ي لبانت بود

سرخ آمد ترك ترك گل كرد

داغ قلب پر از شراره‌ي تو

راز يک زخم مشترک گل کرد

**

خوب شد قدري آب آوردند

تشنه لب جان ندادي آقا جان

بوي كرب و بلاست مي آيد

السلام عليك يا عطشان

**

روي تل داشت آسمان مي ديد

در هجوم سپاه سر نيزه

پيكر ماه ارباً اربا شد

سر خورشيد رفت بر نيزه

گنبد شکسته

هرکس که رفت دیدن صحن و سرای تو

آتش گرفت سوخت و جودش برای تو

گنبد شکسته بود و  ضریحی نمانده بود

افتاده بود پرچم و گلدسته های تو

یادم نمی رود صف زوار خسته را

تشنه گرسنه تا بخورند از غذای تو

آن گوشه ای که پله به سرداب می رسد

پیچیده بود زمزمه ی ربنای تو

خاکی تر ازحریم تو آقا ندیده ام

حتی پرنده پر نزند در هوای تو

حالا دوباره اشک مرا در می آورد

خاکی ترین حیاط، ولی با صفای تو

درلحظه های آخرخود میزدی صدا:

جانم به لب رسید دگر مهدی ام بیا

ناله مزن دوباره چنین روضه پانکن

مهدی رسیده است پسر را صدا نکن

خیلی عجیب ازجگرت آه می کشی

دیگربس است گریه مکن ناله ها نکن

خونی که ریخت ازلب تو ارث مادریست

ازخون دل محاسن خود را حنا نکن

یاد سرِ بریده نکن حال تو بد است

این خانه رابه تشنگی ات کربلا نکن

جان پسر به لب شده بادیدن رخت

درپیش چشم او سر این زخم وا نکن

بعد از تو روی شانه مهدی ست بارِتو

فکرغریب ماندن اصحاب را نکن

اینجا اگر به بوی مدینه معطر است

بوی بقیع و چادر خاکی مادر است

مهدی نظری

امروز دیگر سامرا مثل یتیمی

امروز دیگر سامرا آقا نداری

در آسمان آفتابی نگاهت

آن گنبدی که داشتی حالا نداری

**

دیروز از بال و پر پروانه تو

دیدیم زیر خاک ها خاکسترش را

عیبی ندارد مرقدت گنبد ندارد

جبریل می سازد برایت بهترش را

**

ای کاش در اینجا مجالی دست میداد

پای گلوی بیصدای تو بمیرم

یک حجره و یک بستر و یک باغ لاله

خیلی دلم میخواست جای تو بمیرم

**

با چشم هایی که کبود و تار هستند

روی پسر را بیش از این دیدن محال است

ای تشنه لب با لرزش دستی که داری

آب از لب این ظرف نوشیدن محال است

**

وقتی لب این کاسه پر آب آقا

بر آستان تشنه ی دندانتان خورد

از شدت برخورد این ظرف سفالی

انگار لب های کبودت خیزران خورد

علی اکبر لطیفیان

یازده بار جهان گوشه ی زندان کم نیست

کنج زندان بلا گریه ی باران کم نیست

سامرائی شده ام ، راه گدایی بلدم

لقمه نانی بده از دست شما نان کم نیست

قسمت کعبه نشد تا که طوافت بکند

بر دل کعبه همین داغ فراوان کم نیست

یازده بار به جای تو به مشهد رفتم

بپذیرش به خدا حج فقیران کم نیست

زخم دندان تو و جام پر از خون آبه

ماجرائی است که در ایل تو چندان کم نیست

بوسه ی جام به لب های تو یعنی این بار

خیزران نیست ولی روضه ی دندان کم نیست

از همان دم پسر کوچکتان باران شد

تاهمین لحظه که خون گریه ی باران کم نیست

در بقیع حرمت با دل خون می گفتم

که مگر داغ همان مرقد ویران کم نیست

سید حمید رضا برقعی

چه خبر از صفای عسگریین

دل گرفته برای عسگریین

چه خبر از شکوه گنبد او

از دوگلدسته های عسگریین

چه خبر از ضریح و کاشی ها

مرقد دلربای عسگریین

مانده ار سُر من رئا گویا

تلّی ی از خاک جای عسگریین

همه گریند با امام زمان

در غم روضه های عسگریین

آن بقیع و خرابی اش کم بود

شد اضافه عزای عسگریین

نه ز سرداب مانده آثاری

نه ز ایوان طلای عسگریین

می برم من شکایت این قوم

پیشگاه خدای عسگریین

روضه دارد وجب وجب خاکش

وای از کربلای عسگریین

نسل اینان ز نسل کوچه بود

شاهدم ناله های عسگریین

گربگویم میان کوچه چه شد

در بیاید صدای عسگریین

فاطمه زیر دست و پا افتاد

گریه کن ، مقتدای عسگریین

منتقم بهر انتقام بیا

یار درد آشنای عسگریین

شفق قتلگاه

دست زمانه بار دگر اشتباه كرد

زهري، بهار زندگي ام را تباه كرد

در تارو پود پيكرمن رخنه كرده بود

تا مغز استخوان،همه جا طي راه كرد

آتش كشيد باغ اميد دل مرا

با خنده ؛ شعله هاي خودش را نگاه كرد

مثل كسوف روز دهم، سوز تشنگي

خورشيد پر تلألو رويم،سياه كرد

حال و هواي ملتهب حجره ي مرا

همرنگ سرخي شفق قتلگاه كرد

وحید قاسمی

افسوس که آئينه نصيبش سنگ است

در کوچه‌ي بي کسي عجب دلتنگ است

هر روز غروب خون شده قلبش که

اينقدر غروب سامرا خونرنگ است

*

يک عمر غريبي و اسيري سخت است

دلتنگي و بغض و سر به زيري سخت است

از چهره‌ي تو شکستگي مي‌بارد

در اوج جواني ات چه پيري سخت است

*

امروز که صاحبِ عزايت زهراست

چشم همه از غم تو دريا درياست

داغ تو شکست قامت عالم را

تو رفتي و «سُرَّ مَن رَأي» بي معناست

*

همچون شب قدر، قدر تو مکتوم است

با تو جلوات چارده معصوم است

گفتند به طعنه حج نشد رزقت! نه

کعبه ز طواف روي تو محروم است

*

با قلب شکسته شرح هجران دادي

يک عمر بهانه دست باران دادي

آنقدر تو «يا حسين عطشان» گفتي

تا آخر کار تشنه لب جان دادي

*

دل را به مقام قرب خود راهي کن

سرشار ز عشق و شور و آگاهي کن

گاهي به نگاه خود مرا هم درياب

يعني تو مرا بقية اللّهي کن