پروانه ی سوخته تا شمع خبر از سحر خویش ندارد پروانه ز پر سوختم اندیش ندارد پروانه ک

تا شمع خبر از سحر خویش ندارد                پروانه ز پر سوختم اندیش ندارد

پروانه که در محفل  معشوق دهد جان         اندیشه ز جان باختن خویش ندارد

پروانه ی پر سوخته می نالد از این غم         کاو زین دو پر سوخته پری بیش ندارد

ای شمع فروزان ولایت نظری کن                  پروانه ی تو جز جگر ریش ندارد

بس نیش زبان ب ردل مجروح رسیده            خون گشته و تاب سخن نیش ندارد

بر آه دل سوخته ای شاه نگاهی                 جز آه دل سوخته درویش ندارد

                        بر هاشمی سوخته جان لطف و عطایی

                        کاو غیر ثنایی تو دگر کیش ندارد

                                    ***                                           (هاشمی )