زهرا كه بود بار مصيبت به شانه اش مهمان قلب ماست غم جاودانه اش درياى رحمت ست حريمش، از آن سبب فُل

زهرا كه بود بار مصيبت به شانه اش

مهمان قلب ماست غم جاودانه اش

درياى رحمت ست حريمش، از آن سبب

 فُلك نجات تكيه زده بر كرانه اش

شب هاى او به ذكر مناجات شد سحر

 اى من فداى راز و نياز شبانه اش

باللَّه كه با شهادت تاريخ، كس نديد

 آن حق كُشى كه فاطمه ديد از زمانه اش

مى خواست تا كناره بگيرد ز ديگران

 دلگير بود و كلبه احزان، بهانه اش

تا شِكوه ها ز امّت بى مهر سر كند

 ديدند سوى قبر پيمبر، روانه اش

طى شد هزار سال و، گذشت زمان نبرد

 گرد ملال از در و ديوار خانه اش

افروختند آتش بيداد آن چنان

كآمد برون ز سينه زهرا زبانه اش

آن خانه اى كه روح الامين بود مَحرمش

 يادآور هزار غمست آستانه اش

گلچين روزگار از آن گلبن عفاف

بشكست شاخه اى كه جدا شد جوانه اش!

شرم آيدم ز گفتنش، اى كاش مى شكست

 دستى كه ماند بر رخ زهرا نشانه اش!

تنها نشد شكسته دل از ماتمش، على

 درهم شكست چرخ وجود استوانه اش

 (غفورزاده «شفق»)