حضرت رقیه س

حضرت رقیه(س)-شهادت

قافله رفته بود و من بی هوش

 روی شن زارهای تفتیده

 ماه با هر ستاره ای می گفت:

 بی صدا باش! تازه خوابیده

 قافله رفته بود و در خوابم

عطر شهر مدینه پیچیده

خواب دیدم پدر ز باغ فدك

سیبِ سرخی برای من چیده

قافله رفته بود و من بی جان

 پشت یك بوته خار خشكیده

 بر وجودم سیاهی صحرا

 بذر ترس و هراس پاشیده

قافله رفته بود و من تنها

مضطرب، نا توان ز فریادی

 ماه گفت: ای رقیه چیزی نیست

خواب بودی ز ناقه افتادی

قافله رفته بود و دل تنگی

 قلب من را دوباره رنجانده

 باد در گوش ماه دیدم گفت:

 طفلكی باز هم كه جا مانده

قافله رفته بود و تاول ها

مانعی در دویدنم بودند

خستگی، تشنگی، تب بالا

سدِّ راه رسیدنم بودند

قافله رفته بود و می دیدم

 می رسد یك غریبه از آن دور

 دیدمش -سایه ای هلالی شكل-

 چهره اش محو هاله ای از نور

از نفس های تند و بی وقفه

وحشت و اضطراب حاكی بود

دیدم او را زنی كه تنها بود

چادرش مثل عمّه خاكی بود

بغض راه گلوی من را بست

 گفتمش من یتیم و تنهایم

 بغض زن زودتر شكست و گفت:

 دخترم، مادر تو زهرایم