نامه ات را خوانده ام با اشک و باران می روم چون نسیمی بی صدا از این خیابان می روم کوچه ها را مِه گرف

نامه ات را خوانده ام با اشک و باران می روم
چون نسیمی بی صدا از این خیابان می روم

کوچه ها را مِه گرفت و از تو ردّی جا نماند
خشک شد دریای چشمم، در بیابان می روم

هر طرف تا می روم یادت صدایم می کند
غصه ها را می کند بیدار و ... گریان می روم

گفته بودی: چون بخواهی می نشینم پای تو
خواستم اما شکستی عهد و ... حیران می روم

حرف هایت نان داغی بود و قلبم یک تنور
از دهان افتاد نانت، سرد و لرزان می روم

در کنارت واژه ها خاموش و نطقم کور شد
در نبودت شعر می گویم، غزل خوان می روم

سایه ات افتاد بر دیوارِ دل، آوار شد
بر دلم پا می گذارم، سست و ویران می روم

مثل یک غنچه شکفتم چند روزی در بهار
در خزان چشم هایت برگ ریزان می روم

عصرِ یک روزِ بهاری، بارها با بغض و آه؛
نامه ات را خوانده ام با اشک و باران می روم

فاطمه دبیری