مست شدم رقیه مذهب شدم باده خور از ساغر زینب شدم شکر که قلاده زدندم ز لطف تا سگ این بیت ملقّب شدم

مست شدم رقیه مذهب شدم

باده خور از ساغر زینب شدم

شکر که قلاده زدندم ز لطف

تا سگ این بیت ملقّب شدم

شاعر: توحيد شالچيان ناظر

ساده و بی کنایه می گویم

مثل ترتیل آیه می گویم

تا در این سینه ام نفس باقیست

" أنا کلب الرّقیه " می گویم

شاعر: توحيد شالچيان ناظر

هنوز روي سرت جاي نيزه داري و من

نشسته ام كه بيايد عمو به ياري و من

هزار حرف دگر با سر تو دارم و تو

به سوي عمه پريشان و بيقراري و من ...

شاعر: محسن نورپور

چو زينب پيكرش را آب مي ريخت

ستاره بر تن مهتاب مي ريخت

  همه ديدند چون زهراي اطهر

ز هر جاي تنش خوناب مي ريخت

شاعر: یاسر حوتی

به زحمت تكيه بر ديوار مي‌كرد

گهي اين جمله را تكرار مي‌كرد

الاهي صورتش آتش بگيرد !

كه با سيلي مرا بيدار مي‌كرد

 شاعر: یاسر حوتی

قفس را بر کبوتر تنگ کردند

پذیرایی از او با سنگ کردند

به او گفتند زهرای سه ساله

سپس با فاطمه هم رنگ کردند

شاعر: عابدین کاظمی

مرا با غصه ها دمساز کردند

به رویم راه غم را باز کردند

چون فهمیدند من بابا ندارم

مرا با تازیانه ناز کردند

شاعر: عابدین کاظمی

تنم زخمی ، لباسم پاره پاره

شمار دردهایم بی شماره

ز دست سیلی سنگین دشمن

نه گوشی دارم و نه گوشواره

شاعر: روح الله گائینی

دگر میلی بر این دنیا ندارم

میان کودکان هم جا ندارم

عدو می زد مرا با تازیانه

که می داسنت من بابا ندارم

سروش سرخ عاشورا ، رقیه

تمام هستی مولا ، رقیه

دوباره داغ زهرا گشت تازه

مغیره ، زجر شد ، زهرا ، رقیه

شاعر: روح الله گائینی