متن مرثیه غزلیات

امام زمان(عج)-مناجات

به حریم خلوت خود شبی چه شود نهفته بخوانیَم

به کنار من بنشینی و به کنار خود بنشانیَم

من اگر چه پیرم و ناتوان تو ز آستان خودت مران‏

که گذشته در غمت ای جوان همه روزگار جوانیَم

منم ای برید و دو چشم تر ز فراق آن مه نوسفر‏

به مراد خود برسی اگر به مراد خود برسانیَم

چو برآرم از ستمش فغان گله سر کنم من خسته جان

برد از شکایت خود زبان به تفقدات زبانیَم

به هزار خنجرم ار عیان زند از دلم رود آن زمان‏

که نوزاد آن مه مهربان به یکی نگاه نهانیَم

ز سموم سرکش این چمن همه سوخت چون بر و برگ من‏

چه طمع به ابر بهاری و چه زیان ز باد خزانیَم

شده‌ام چو هاتف بینوا به بلای هجر تو مبتلا‏

نرسد بلا شبه تو دلربا گر ازین بلا برهانیَم

اشعار امام زمان(عج) – فاطمیه

تا فکر و ذکر همه دیدار دلبر است

من در میان جمع و دلم جای دیگر است

من در میان جمع و دلم سمت سامرا

آنجا که اشک زائرش از آب کوثر است

دیری است رفته است و دگر برنگشته است

دیری است آسمان دلم بی کبوتر است

او پیش رو نشسته و من کورم از گناه

او می زند صدا و این گوش من کر است

آواره ی مجالس و از دل شنیده ایم:

در روضه احتمال حضورش قوی تر است

شاید صدای گریه آقا بلند شد

چون روضه های مادر او گریه آور است

در فاطمیه پهلوی او تیر می کشد

او نیز زخمی غم دیوار و آن در است

آقا سری بزن به مدینه نگاه کن

کوچه بدون نور تو صحرای محشر است

آقا بگو چگونه تحمل بیاورم

یک زن که در مقابل یک فوج لشگر است

انگار در گلوی شما بغض می شود

آن ریسمان که بسته به دستان حیدر است

اینجا برادران همه در فکر خنجرند

شکر خدا که یوسف ما بی برادر است

گرچه پر از گناه ولی در رکابتان

آخر شهید می شوم این حرف آخر است

اجرا شده توسط حاج منصور ارضی