نمی گویم دو تا ؛ فرقش به محراب عبادت شد علی از استخوان مانده در حلقوم ، راحت شد شب وصل است و او را

نمی گویم دو تا ؛ فرقش به محراب عبادت شد

علی از استخوان مانده در حلقوم ، راحت شد

شب وصل است و او را خوشترین ساعات و اوقاتست

طبیب عالمی مجروح و ممنوع الملاقات است

علی ساعت به ساعت میرود تا مرز بیهوشی

چراغ عشق و ایمان می گذارد رو به خاموشی

صدای وا علیّا تا به گردون می رود امشب

ز چشم زینب و فرق علی خون می رود امشب

ز فرقش خون دلهایی که مولا خورده بود امد

زمانی را که عمری انتظارش را برده بود آمد

تو کافر ، زاده ملجم ، جهان زیر و زبر کردی

که بعد از مصطفی با تیغ خود شق القمر کردی

تو ای دنیا به زیر گِل علی را با چه دل بردی ؟

تنی را نی ، که دنیای فضیلت را به گِل بردی

غم ؛ امشب از در و دیوارهای کوفه می بارد

زمین را خاک بر سر شد ؛ زمان گم کرده ای دارد

کمر از بهر جور او مبند ، ای آسمان دیگر

مبند آن آسمان را دست ها در ریسمان دیگر