فزت و رب الكعبه عجیب بغض گلوگیر و گریه داری داشت چقدر غصه، چه غمهای بی شماری داشت به میه

  فزت و رب الكعبه

عجیب بغض گلوگیر و گریه داری داشت    

چقدر غصه، چه غمهای بی شماری داشت

به میهمانی کلثوم خود مشرف بود     

به سفره آه چه افطار گریه داری داشت

و پیرمرد محاسن سفید آن شب را     

به دل به وسعت سی سال بی قراری داشت

به سینه زیر عبا می فشرد چیزی را     

گمان ز یار سفر کرده یادگاری داشت

نه التماس نه ضجه ، نشد جلودارش     

شتاب داشت، سحر با کسی قراری داشت

امیر کوفه به محراب زیر تیغ افتاد     

به خون نشسته و فریاد رستگاری داشت

عیان شد عاقبت از ناله ي جگر سوزش     

برای دیدن زهرا چه انتظاری داشت

رسید پشت در خانه گرچه بر فرقش    

ز زهر و ضربت شمشیر زخم کاری داشت

نبیندش به چنین حال و روز تا زینب     

ز زانوان خمیده امید یاری داشت

برای زینبش آخر حدیث میخواند     

به آن سرشک غمی که زدیده جاری داشت

ز کوفه و ز اسیریِ دخترانِ بتول    

وز آن سری که سر نیزه ها سواری داشت

(شاعرش را نميشناسم)