منم گدای فاطمه منم گدای فاطمه، منم گدای فاطمه (س) دسـت مـن و عـنایت و لـطف و عـطـای فاطمه

منم گدای فاطمه، منم گدای فاطمه (س)

دسـت مـن و عـنایت و لـطف و عـطـای فاطمه

                                                 قـــلب مــــن و مـحبت و مـهر ولای فـاطمه

طـبع مـن و قـصیده مـدح و ثـنای فـــــاطمه

                                                 جُـــرم مـن و شــفاعت روز جـــزای فاطمه

بـه بـذل دسـت فـاطمه، بـخاک پــای فاطمه

                                                 مـــنم گــدای فـــاطمه، مـــــنم گـــدای فاطمه

عــــصمت داوری نــبود، اگر نبود فــاطمه

                                                 جــنت و کــوثری نـبود، اگـــر نـــبود فاطمه

هــــیچ پـــیمبری نـبود، اگــــر نبود فاطمه

                                                 احـــمد و حـــیدر نــبود، اگــــر نـبود فـاطمه

آنـــچه کـه آفـریده حــق، بوده بـرای فاطمه

                                                 گـــفت از آن سبب نبی جان به  فدای فاطمه

کــسیکه در کــتاب خـود ثنای او خدا کند       کسیکه پــیـش پـای او قیام، مصطفی کند

پیرهن عروسیش بـــه ســائلی عــطا کند       کسیکه خاک فضه اش، دوای درد ما کند

چگونه رد کند ز خود مریض دردمند را       مـــریض و دردمند را، فـقـیر مستمند را

مهر و محبتش بود طـینت مـن سِـرشت مـن

                                                 ز دوسـتیش آبــــرو داده بـه روی زشت من

روضه بی چراغ او مینوی من، سرشت من

                                              شکر خدا که گشته این قسمت و سر نوست من

ســـنگ مـحبت ورا به سـر و سینه می زنم

                                                 بـــیاد خـــاک قـــبر او، دادِ مـــدینه می زنم

رشته مهر فـــاطمه سوی خدا کَشَد مرا          دل به ولاش داده ام تا به کجا کَشَد مرا

گه به زمین زند مرا، ور سما کشد مرا         درد اگــــر عطا کند، یا به بلا کشد مرا

پای برون نـمی نَهم از سر کوی فاطمه         وا نشود لـــبم مــگر به گفتگوی فاطمه

                                                                                    [غلام رضا سازگار](میثم)