حضرت علی اکبر ع

علی اکبر(ع)-شهادت

پسر از جای خود برخاست، «بسم اللهِ مَجْراها ... »

و با او پر کشید آرام چشمی رو به رویاها

زمین یک بوسه‌ ایمان شد در آیات قدم‌هایش

و وحی آمد که:  اِنّ الارضْ، لَهُ اِنّا خَلَقْناها 

هوای گونه‌اش میراث گندمگونی از بطحا

نگاهش برقی از یاسین، لبانش طرحی از طاها

دل لیلا بهاری داشت، باران خیز و توفانی

غزال بی‌قراری داشت، سرگردان صحراها

«و سبحان الذی اَسرا [ الی الوادِ البلا ] ... لَیلاً  »

منزّه باد! آن جامی که مجنون خورد و ... لیلاها -

به دست آیینه‌ی حسرت، برایش شَروه‌ها ‌خواندند

برایش: «رود، رود...»، اما پسر دل زد به دریاها

گذشت از برکه‌ی ماندن، ولی با باله‌ای زخمی

رها شد ماهی قرمز، رها در جوی فرداها

و می‌بوسید در توفان، لبش را مرد کشتیبان

و کشتی روی خون می‌رفت، «بسم اللهِ مَجْراها ...»