می زنم بال و پر گمانم که، فصل نالیدن و رهایی شد من کبوتر، تو باز هم صیاد، آخرین ساعتِ جدایی شد چه قَ�

می زنم بال و پر گمانم که، فصل نالیدن و رهایی شد

من کبوتر، تو باز هم صیاد، آخرین ساعتِ جدایی شد

چه قَدَر خوب بود آن ایام، آسمان بود و دستِ من اما...

از شب و روزها گذر کردم، تا که دوران بی خدایی شد

آمدم خون دهم بپای تو... وَ به همراهِ یک قلم حالا...

پیش مرگِ غزل، دلِ سردم، بین این واژه ها، فدایی شد

نفسم تنگ و سینه ام زخمی، خس خسی که تغزل آورده

قافیه تشنه بود و این مصرع، وقفِ جانبازِ شیمیایی شد

گندمِ ری، دوباره می خندد، در عبورِ قضاوت تاریخ

به تمنایِ حرص یک آدم، حکمِ قابیل هم نهایی شد

دشت رقصید و دست افتاده، مشک مستِ ترنم باران

یک نفر «اِنْ قَطَعْتُمو» بر لب، علقمه محوِ باوفایی شد

در ضمیر جهالت یک قوم، لشکر نیزه زار روییده

و در این بین عاشقی سرمست، آسمانی و نینوایی شد

خنجرِ ابروی کمندِ تو، سمتِ گودال خوانده عاکف را

مثلِ لبخند تلخِ عاشورا، دل من باز کربلایی شد

محمد علی عربنژاد