من و این یک نفس بشتاب مادر مرا این لحظه ها دریاب مادر شدم مثل رباب این روز آخر عذابم می کند این آب،

من و این یک نفس بشتاب مادر 

مرا این لحظه ها دریاب مادر

شدم مثل رباب این روز آخر

عذابم می کند این آب، مادر 

#

نه دل گرمی نه تسکین مانده باقی

که داغی سخت و سنگین مانده باقی

ببین از پنج فرزندم برایت

فقط یک مشک خونین مانده باقی

#

زتوحیف است بازویت بیافتد

وزخمی بین ابرویت بیافتد 

چه می شد وقت جان دادن عزیزم 

سرم بر روی زانوی بیافتد

#

زمین خوردن تنت را هم بِهَم ریخت 

حرامی پیکرت را هم بِهَم ریخت 

حرم با تو زمین افتاد عباس 

عمود آمد سرت را هم بِهَم ریخت 

#

تورابست ازسرگیسو به نیزه

 مگر تابت دهد هر سو به نیزه 

الهی بشکند دستان خولی 

تو را محکم زد از پهلو به نیزه 

#

سرت بر خاک بود و درد سر شد

که سرگرمی چندین رهگذر شد

سرت برگشت بر نیزه ولیکن

شکاف ابروی تو بازتر شد 

#

هزاران تیر برتن تا پرآمد 

هزاران تیر بود و مادر آمد 

مگر کم بود حجم تیر این سو 

که غلطیدی و از آن سو در آمد

#

پُر است اینجا پری آتش گرفته 

لباس و مَعجری آتش گرفته 

شنیدم روضه ات را بار اول

خودم از دختری آتش گرفته 

#

چقدر آن قافله شرمنده ام کرد 

نشان سلسله شرمنده ام کرد 

تو را نه ،کاش مَشکَت را نمیزد 

بمیرد حرمله شرمنده ام کرد 

#

ببین این روزهای آخری را 

شنیدم روضه ی انگشتری را

خداوندا سنان از من گرفته 

تمام لذت نامادری را

شاعر: حسن لطفي