بازدادند حواله به لبــــــــــم ساغــــر را دســــت داده بزنم باز می کوثــــــــر را دیدم انگار به چشمان خودم محشر را جلوه نــــــــور دل

بازدادند حواله به لبــــــــــم ساغــــر را

دســــت داده بزنم باز می کوثــــــــر را

دیدم انگار به چشمان خودم محشر را

جلوه نــــــــور دل فاطــمه و حیــــدر را

آب پاشی شده از اشک ملائک در عرش

چه قیــــامت شده دور و بر زهرا در فرش

جبرییـــل آمده تا بــاز کنـــــــــد پر اینــــــجا

لحظه خنــــــــده داماد پیمبــــــــر اینجــــــا

خطبه خوانست خود خالق و محضر اینجا

لوح از عالـــــــــم بالاست و جوهر اینــــجا

آیه لؤلؤ و مرجان دم حورالعین است

نقل لبهای ملائک مرج البحرین است

این عروسی است که گفتند همه حوریه اش

از گل یاس بهشت است گل پوشیــــــــه اش

کرده  قرآن خـــــــدا تاج سر آسیــــــــــــه اش

ماسوي الله  بود از صــــــــدقه جـــــــاریه اش

گرچه یک تکه حصیر است جهازش حالا

می رســــد روزی خلق از نظرش از بالا

دل مجنون گذری از دل لیــــــــلا دارد

پس اگر ناز کند باز تماشـــــــــــــادارد

علی از دست نگار خودش امضا دارد

پیش زهراست اگر خیر دو دنیـــا دارد

کاشکی دور ز بغض دل هرکس ناکس

پای هم پیر شوند این دو گل تازه نفس

جذبه و هیبت مولا جلوات زهــــــــراست

صبح تا شب پی حیدر صلوات زهــراست

دائماً ذکر علی در خلوات زهــــــــــراست

ماه رویش همه شب در فلوات زهراست

مثل دو زائر هم که ز حـــــــرم می آینــــــد

دوش بر دوش همند و چه به هم می آیند

کاشکی وانشود پا به در خانه شــان

یا که دعوانشود روز سر خانه شـــان

کاش هیزم نرسد دور و بر خانه شان

غیر سائل نشود رهگذر خانه شــــان

کاشکی هیچ کس از خانه شان  رد نشود

کاشکــــــی قافیه تنگ فقط "زد" نشـــــود

رضادین پرور