عالم آرا می رسـد دنـیـا گلـستــان می شود جـلــوه ذات خـــداونـــدی نـمـایـــان می شود ثــامــن آل رســول و عـاشــر عـصـمــت رضــا با وجـود

عالم آرا می رسـد دنـیـا گلـستــان می شود
جـلــوه ذات خـــداونـــدی نـمـایـــان می شود

ثــامــن آل رســول و عـاشــر عـصـمــت رضــا
با وجـودش شمس رویش سینه تابان میشود

چشم الطاف رضـا مشکل گشـای بندگیست
بـا نـگــاهــش راه تـا یــزدان آســان می شود

ضـامـن آهـو شـدن اخـبــار لـطـفـش میـدهـد
مهربان ست و شفیع هرچه انسان می شود

کاش بودم زائر کویش دراین شب های خاص
تا ببینم من چطور صحنش چـراغـان می شود

گر دهـد دستـور سر را من فدایـش می کنـم
او کـه یـکـبــاره بـرایـش جـان قربـان می شود

پـنـجـره فـولاد او دارالـشـفــای دیــگـــر است
بـا عـنـایــاتــش یـقـیـنـا درد درمــان می شود

کربـلا را بـی شک از دسـت رضــا بایـد گرفت
گـر بخـواهـی از دلت، آری بـه قـرآن می شود

چاکـران بـچـه هـای فـاطـمــه شـاهـنـد شـاه
خوش بحـال رعیتی که شـاه ایـران می شود

ای که محسن را برای خویـش شاعرکرده ای
خـالـصـانـه نــوکــر تـو از دل و جــان می شود

شاعر : سید محسن حبیب الله پور