شعر مدح امام حسین (ع) _ حسین قربانچه فکر وذکرم همه این بود که نوکر باشم سگ قلاّده گلاویز دم در ب

فکر وذکرم همه این بود که نوکر باشم

سگ قلاّده گلاویز  دم در باشم

فکر و ذکرم همه این بود که مجنون باشم

دائم الخمرمی ، از ساحل کوثر باشم

من همین  یک دو سه روزه نشدم عاشق تو

مبتلای غم عشق تو ، من از "ذر" باشم

من ملک بودم وفردوس نشین  بودم وبعد

آدم آورد ، که گریان تو دلبر باشم

شأن نام تو ، به روی لب من بودن نیست

تو سلیمان و من آن مور محقّر باشم

لقمه نانی بده ، تامزّه بگیرد دهنم

آتشم زن که چنان شعله ی منبر باشم

بی محلّی بکنی ، داد کشم ، شکوه کنم

چون ، نه هم ظرفیت جون ، و نه قنبر باشم

تو به دادم نرسی ، می روم از دست ، حسین

مستغاثٌ بک ارباب ، که بهتر باشم

گر بنا هست ، مرا دست کسی بسپاری

بهتر آن است ، غلام علی اکبر باشم

من که بی دعوت و سرخود ، نرسیدم به حضور

من سفارش شده ی حضرت مادر باشم

مادرت داد به من درس حسین جان گفتن

مادرت یاد به من داد ، که نوکر باشم