ای شهیدی که جدا سر ز قفا شد ز تنت ! وی غریبی که به صحرای بلا شد وطنت ! ننمود از غم خود ناله به دور

ای شهیدی که جدا سر ز قفا شد ز تنت !

وی غریبی که به صحرای بلا شد وطنت !

ننمود از غم خود ناله به دوران ، ایّوب

یاد می کرد دمی گر غم و رنج و مِحَنت

کرد یعقوب فراموش ز یوسف روزی

که چو اکبر گلی افتاد به خاک از چمنت

به جز از آب چه کردی طلب ؟ ای شاه ! که خصم

کُشدت تشنه و گوشی ندهد بر سخنت

به تو ای تشنه ! نداد آب ، مگر خصم ندید ؟

کز عطش ، دود رَوَد جای نفس از دهنت

بود تقصیر تو شاها ! چه ؟ که بعد از کشتن

نرم سازند ز ضرب سُم مرکب ، بدنت

بر تو ، ای یوسف گم گشته ! ز ضرب سُم اسب

تن کجا ماند ؟ که گویند چه شد پیرُهنت

ای سلیمان زمان ! کی بُوَد این ظلم روا ؟

بهر انگشتری ، انگشت بُرَد اهرمنت

کفنی کاش در آن دشت بُدی زینب را !

تا که از راه محبُت بنمودی کفنت

شد قبا ، پیروهن صبر به تن "جودی" را

تا زتن کرد برون ، خصم لعین پیروهنت