شهادت امام حسن ع - 24

مهرت به کائنات برابر نمی شود

داغی زماتم تو فزونتر نمی شود

از داغ جانگداز تو ای گوهر وجود

سنگ است هر دلی که مکدر نمی شود

ظلمی که بر تو رفت زبیداد اهل ظلم

بر صفحه خیال مصور نمی شود

تنها جنازه تو شد آماج تیر کین

یک ره شد این جنایت و دیگر نمی شود

بی بهره از فروغ ولای تو یا حسن

مشمول این حدیث پیمبر نمی شود

فرمود دیده ای که کند گریه بر حسن

آن دیده کور وارد محشر نمی شود

دارم امید بوسه قبر تو در بقیع

اما چه می توان که میسر نمی شود

با این ستم که بر تو بر مدفنت رسید

ویران چرا بنای ستمگر نمی شود

آن را چه دوستی است مؤید که دیده اش

از خون دل زداغ حسن تر نمی شود

پسر فاطمه آنکس که دلم زنده از اوست

نه فقط ما که دل فاطمه هم زنده از اوست

بوسه بر لعل لب آنکه چنین گفت رواست

جان به قربان کریمی که کرم زنده از اوست

به همان خاک غریبانه قبرش سوگند

بی حرم هست و لی هرچه حرم زنده از اوست

سینه زن گر چه ندارد به بقیعش اما

به خدا زمزمه و نوحه و دم زنده از اوست

به غم کرببلا زنده نماند شیعه

در دل شیعه همین غصه و غم زنده از اوست

از علمدار برسید که او خواهد گفت

هم علمدار حسین و هم علم زنده از اوست

به همان لحظه که پا بر سر این خاک نهاد

فاطمه دوستی نسل عجم زنده از اوست

قطعات جگرش با همگان می گوید

همه ی دین خداوند قسم زنده از اوست

عالم امروز پر از ماتم و رنج و محن است

گرد غم بر سر هر محفل و هر انجمن است

این چه شور است که بر پا شده در ارض و سماء

این چه سوز است که در سینه هر مرد و زن است

هر که را می نگری رخت عزا کرده به بر

دیده پر آب و جگر خون سیه پیرهن است

بانگ وفریاد به گوش آید از افلاک مگر

رحلت ختم رسولان و عزای حسن است

عصمت پاک خدا حضرت زهرای بتول

در جنان بزم عزا چیده و غرق محن است
                                                                  

بیا ای زینب ای روح روانم

که زد زهر جفا آتش به جانم

بیا ای خواهر غم پرور من

تو باشی غم گسارو یاور من

ببالینم نشین یکدم زیاری

مکن در ماتمم افغان  و زاری

حسینم را از این ماتم خبر کن

توکل بر  خدای دادگر کن

شدم مسموم  از دست کارم

زده زهر ستم بر جان شرارم

بیاور طشتی ای خواهر ز احسان

مکن در مرگ من گیسو پریشان

مکن شیون که من در بستر خواب

شدم مسموم کین با قطره آب

کند در کربلا با کام عطشان

حسینم یر به راه دوست قربان

مرا گشته جگر از زهر پاره

فزون زخم حسین است از ستاره

بدشت کربلا ای نور عینم

نباشد جز تو غمخوار حسینم

این دل زهرایی ام آماج هر درد و غم است

هر که درد خویش را با همسرش عنوان کند

وای بر مردی که حتی در حرم بی محرم است

با که گوید درد دل مردی که یارش بی وفاست

بی وفا محرم چو باشد باز هم نامحرم است

یارو یاور داشتن بهر غریبان پیش کش

وای از حال امامی که غریب عالم است

تیر نیزه تیز اما طعم طعنه تیز تر

زخم خنجر سخت اما درد غربت هر دم است

من همان صاحب عزای کوچه تنهایی ام

اهل آن بیتم که دربش رد پایی محکم است

من مقیم خانه ای هستم که تا روز تقاص

سر درش یک چادر خاکی همیشه پرچم است

آنچه منه دیدم به چشم خویش حیدر هم ندید

بر مصیبت های عالم این مصیبت اعظم است

با همان دستی که بیعت کرد ثانی در غدیر

زد بر آن رویی که جای بوسه ها ی خاتم است

بر زمین افتاده بود و اب میشد مادرم

روی برگ یاس دیدم چشمه ای از شبنم است

قد و بالای رشیدم را دگر زینب ندید

از همان روزی که دید آن نخله طوبا خم است

رودها و چشمه ها از پیش چشمم جار ی اند

آب یک چشمم فرات چشم دیگر زمزم است

گرچه عمری محرمم شد اشک چشم و خون دلش

ای خدا حالا برایم مرگ تنها مرهم است

یک عمر در حوالی غربت مقیم بود

آن سیدی که سفره ی دستش کریم بود

خورشید بود و ماه از او نور میگرفت

تا بود ، آسمان و زمین را رحیم بود

سر می کشید خانه به خانه محله را

این کارهای هر سحر این نسیم بود

آتش زبانه می کشد از دشت سبز او

چون گلفروش کوچه ی طور کلیم بود

این چند روزه سایه ی یثرب بلند شد

چون حال آفتاب مدینه وخیم بود

حقش نبود تیر به تابوت او زدن

این کعبه در عبادت مردم سهیم بود

بی سابقه است حادثه اما جدید نیست

این خانواده غربتشان از قدیم بود

آقا ببخش قصد جسارت نداشتم

پای درازم از برکات گلیم بود

ای در هوای پاک نگاهت سلامها

نامت نداشت سابقه ای بین نامها

ماهی قلب کوچک ما را گرفته ای

در موج دست آبی خود صبح و شامها

ای هیبت بهار خدا ، سیر می شوند

از عطر سفره های حضورت مشام ها

سائل به حکم واجب عینی است بی گمان

وقتی گدا به چشم تو دارد مقامها

بیرون بیا و چشم مرا هم قدم بزن

همسفره فروتن جمع غلامها

در کوچه ات کسی به کسی جا نمی دهد

مکثی بکن به اشتیاق چنین ازدحامها

هر کس خورد زخم ترا می کند حرام

تلخی منت همه التیامها

یک روز سرنوشت تو سر زد به کوچه ای

خالی ز رنگ و بوی همه احترامها

یک روز سرنوشت تو آمد به کوچه ای

با مادرت شبیه گلی زیر گامها

خونین جگر شدی و همه حرف بودنت

زد یادگار تا به ابد روی جامها

تنها ترین غریبترین مهربانترین

این است سرنوشت تمام امامها

کشتی دل مانده در گل با خدا بی نا خدا

حرف دل گویم به که با خلق گویم یا خدا؟

میل کرده دل سراسر همنشینی با خدا

این مسافت را چسان پیمایم از دل تا خدا؟

ماه تا از اندرونم با خبر شد نیمه شد

«یا حسن» گفتم تمام هست و بودم بیمه شد

ازدیاد حُسن در مُلک وجودت بی بدیل

تو همان نوری که چشم کور را گردد دلیل

عزتی داری ،عزیزان در کنار او ذلیل

یوسف زهرا ! اسیرت یوسف مصر خلیل

پای تا سر حُسن داری احسن الحُسن علی

خلق می گویند ماهی،بهتر از ماهی،بلی!

یوسف حُن کرم با ما مداراها کند

صد در بسته به یک ایما اشاره وا کند

عیسی صاحب نفس را یک نفس اِحیا کند

بی عصا فرعون دل را بنده موسی کند

عالَم بالا پشیزی در میان مُشت او

چرخ می گردد مدار محور انگشت او

ذره پرور خوانده اندت روز اول فرشیان

حُسن را بگرفته اند از حُسن خُلقت عرشیان

ذکر تو گویند در اقصای دریا ماهیان

مِهر تو جویند حتی مرغکان آسمان

من هم ای ناز آفرین از مِهر ، دل خّرم کنم

کم کن آخر ناز با من تا که من هم کم کنم

برگ زرینی است در اوراق قلبم مهر تو

ماسوی الَّه را به دور اندازم اما غیر تو

عقل را حیران نموده طبع فکر بکر تو

صبر را بیچاره کرده صبر و خط سیر تو

فهم دین در فهم کنه ذات تو میسور و بس

هان که بس این حرف، اگر باشد درون خانه کس

هر که با مهر تو پیوندد لَه دارُالنّعیم

هر که از تو رو بگرداند له اصلُ الجحیم

تو امام النس والجن و اناالعبد اللّئیم

اَکرِمی مَولای انّی بائسٌ انتَ الکریم

رهرو عشق تو را در قبر هم یک باک نیست

گر ببویی خاک من جز بوی تو در خاک نیست

جنه الاعلای رویت فیض گلزار بهشت

نام زیبای تو اصل البی اذکار بهشت

کوله بار زائر تو نیست جز بار بهشت

کاش می شد یک نفس بال و پری پیدا کنم

خویش را در گوشه ای بین محبان جا کنم

در محبت مانده ام اندر رهین منتت

دوست دارم تا بمانم در پناه عزتت

قسمتم کن تا گذارم سر به پای تربتت

ای که قبرت گوشه ای از داستان غربتت

اُف بر آن چشمی که چشم دیدن رویت نداشت

لال باد آنکو مذلّ المؤمنین نامت گذاشت

این حدیث آمد به یادم از پیمبر یا حسن

در ثنای حضرتت بهتر ز گوهر یا حسن

گفت هر کس دیده بهر تو کتد تر یا حسن

کور نبود بین محشر روز محشر یاحسن

در سکوت صبر تو بغض گلوگیرم شکست

جای زینب خالی آنجا که حسین از پا نشست

غربت و تنهایی و زخم زبان شد حاصلت

جان به قربانت ، شریک زندگی شد قاتلت

بی وفا زهری که آتش زد سراپای دلت

هر چه گفتند و شنیدیم از غریبی، شاملت

روح پاکت کوه کوه از آه و رنج و درد دید

چه مصیبتها دلت از چرخه نامرد دید

غمی به دل نهفته ام به طفلی

غم آشنا منم منم ز طفلی

من از مدینه آه و شکوه دارم

من آشنا به گریه های یارم

مادر مظلومه من شبانه

نخفت از هجوم تازیانه 

عدو به زخم سینه ام نمک زد

مادر خسته مرا کتک زد

من که شکسته از بلا سبویم

ز دشمن خانگیم چه گویم؟

اي زرخت نور خدا منجلي

نور دو چشمان بتول و علي

تو آينه دار خدايي حسن

كريم آل مصطفايي حسن

تو روح صوم و معني صلاتي

تو سنگر سفينه النجاتي

مفتخر از كرامتت كرامت

مرام هم ريزه خور مرامت

چشم جنان هميشه دنبال توست

هر آنچه حسن است همه مال توست

حور و ملك جمله گداي گدات

اي همه حسن فروشان فدات

جود و كرم را يم بي ساحلي

در ادب استاد ابو فاضلي

مدينه آسمان روي ماهت

فاطمه مست باده نگاهت

تو ناخدا كشتي نجاتي

بيت نخست شعر كربلايي

عشق به عشق تو به تاب و تب است

جلوه اي از حلم تو در زينب است

تشنه قطره ای از کوثر جام حسنیم

همه محتاج عنایات مدام حسنیم

به خدا شیعه و مأموم حسن بود حسین

ما غلامی زغلامان غلام حسنیم

گر گرفتار حسینیم و اسیر زینب

کربلایی شده با لطف امام حسنیم

کاش آباد شود بارگه ویرانش

که ببینیم کبوتر سر بام حسنیم

کوری عایشه ها ما حسنی می باشیم

روز محشر همه مبعوث به نام حسنیم

صلح او حافظ فتیان بنی هاشم شد

همه مبهوط زوایای قیام حسنیم

استعد لسفر گفت و سفر طولانی است

همه عمر سر خوان کلام حسنیم

غم غم می خورم و غم شده مهماندارم

غیر غم کس نبود تا که شود غمخوارم

گر چه از زهر هلاهل جگرم می سوزد

می دهد خاطره کوچه فقط آزارم

خانه امن مرا همسر من ویران کرد

محرمی نیست که گردد ز محبت یارم

هر چه می خواست به او هدیه نمودم اما

پاسخی نیست به جز سینه آتش بارم

روزه بودم طلبیدم چو از او جرعه آب

خون دل شد ز جفا قوت من و افطارم

می زند زخم زبان لیک نگوید گنهم

خود نداند ز چه برخاسته بر پیکارم

من همان زاده عشقم که به طفلی محزون

شاهد مادر خود بین در و دیوارم

هرگز از خاطره ام محو نشد کودکیم

پاره پاره جگر از میخ در و مسمارم

تیر باران شده از کینه تن و تابوتم

تحفه از همسر بی مهر و وفایم دارم

قبر ویران شده از خاک بقیع می گوید

بهر مظلومی من این سند و آثارم

نمی خواهم بگویم آنچه بین کوچه ها دیدم

مکن اصرار ای زینب بدانی آنچه را دیدم

به بند غم گرفتار و اسیرم تا دم مرگم

که بند ریسمان بر گردن شیر خدا دیدم

خدا داند که آن سیلی شروع دردهایم شد

به یک لحظه در آن کوچه دو صد کرب و بلا دیدم

از آن خنجر که بر پایم نشست هرگز نمی نالم

که من مسمار را در سینه خیر النساء دیدم

شرار طعنه و زخم زبان از زهر بد تر بود

چه گویم من چه از دوستان بی وفا دیدم

در این غربت شبیه جد خود خیر البشر هستم

که از ملعونه ای همسر نما جور و جفا دیدم

                جواد حیدری

یک طرف با ناسزا گفتن خطابم می کنند

با ملامت یک طرف یاران عذابم می کنند

یک طرف نادوستان زخم زبانم می زنند

دشمنان با نیش خند خود کبابم می کنند

یک طرف قوم خوارج با کلامی همچو شمع

این چنین در کوچه و بازار آبم می کنند

جای اینکه یا معز المؤمنین نامم دهند

یا مذل المؤمنین دائم خطابم می کنند

صلح شد جرمم ببین جایی رسیده کارشان

مشرکی از مشرکان دین حسابم می کنند

در مساجد سالها این واعظان خود فروش

هدیه می گیرند و بد گویی ز بابم می کنند

صاحب بیت النبیم ای مسلمانان چه سود

می روم داخل شوم اما جوابم می کنند

               محسن افشار

نشسته ام بنویسم گدا گدا آقا

چقدر محترم است این گدای با آقا

نشسته ام بنویسم حسن ، کریم ، کرم ،

مدینه ، سفره ی آقا ، برو بیا ، آقا

نشسته ام بنویسم به جای العفوم

الهی یا حسن یا کریم یا آقا

تو مهربانی ات از دستگیری ات پیداست

بگیر دست مرا هم تو را خدا آقا

دخیل های نبسته شده زیاد شدند

چرا ضریح نداری ؟ چرا چرا آقا

تویی کریم کرم زاده من گدا زاده

مرا خدا به تو داده تو را به من داده

***

همه فقیر تو هستند ما گدا ها هم

گدای لطف تو هستند خضر و موسی هم

سه بار زندگی ات را به این و آن دادی

هر آنچه داشته بودی و گیوه ات را هم

قسم به ایل و تبارت - قسم به طایفه ات

غلام قاسم عبدالله توآم  با هم

عجیب نیست بگردد فرشته دور سرت

عجیب نیست بگردد علی و زهرا هم

من از بهشت به سمت شما سفر کردم

که من بهشت بدون تو را نمی خواهم

بدون عشق مسلمان شدن نمی ارزد

بدون مهر تو انسان شدن نمی ارزد

***

ندیده اند افاضات آفتابت را

نخوانده است کسی سطری از کتابت را

به دستهای گدایان فقط دعا دادند

به چشم های تو دادند استجابت را

چرا غلام نداری ؟ مگر که  ما مردیم

نشسته ایم ببینیم انتخابت را

تو تکسواری حتی کسی شبیه حسین

عجیب نیست بگیرد اگر رکابت را

نه که نظر نخوری- نه - مدینه میمیرد

اگر که دست علی وا کند نقابت را

نقاب خویش بیفکن مرا دچار کنی

نقاب خویش بیفکن که تار و مار کنی

***

نشسته ام بنویسم که قامتت طوباست

نگات مثل علی و صدات مثل خداست

نشسته ام بنویسم علی است بابایت

نشسته ام بنویسم که مادرت زهراست

نشسته ام بنویسم هزار ای والله

هنوز هم که هنوز است پرچمت بالاست

سکوت کردی اما حسین شهر شدی

سکوت کردن تو کربلاست - عاشوراست

اگر که جلوه نکردی همه کم آوردند

نبود دست تو آری خدا چنین میخواست

قرار بود که در صلح - کربلا بشوی

سکوت پیش بگیری و لافتی بشوی

****

نشسته ام بنویسم که سفره داری تو

همیشه بیشتر از حد انتظاری تو

به دست با کرمت می دهی کریمانه

به سائلان حسینت هر آنچه داری تو

تو نیمه ی رمضانی ولی شب قدری

مرا به دست خداوند می سپاری تو

اگر بناست بسوزم به هیزم فردا

قسم به چادر زهرا نمی گذاری تو

نخواستم  بنویسم ولی نفهمیدم

چطور شد که نوشتم حرم نداری تو

نوشتم از سر این کوچه رد مشو اما

نگاه کردم و دیدم چگونه داری تو ...

... تلاش میکنی از مادرت جدا نشوی

تلاش میکنی او را حرم بیاری تو

میان کوچه به دنبال توست مادر تو

میان کوچه به دنبال گوشواری تو

مگر چه دیده ای از زندگیت سیر شدی

چقدر زود شکسته شدی و پیر شدی

امام مجتبی(ع)-شهادت

بیچاره دستى که گداى مجتبى نیست

یا آن سرى که خاک پاى مجتبى نیست

بر گریه‏ى زهرا قسم مدیون زهراست

چشمى که گریان عزاى مجتبى نیست

وقتى سکوتش این همه محشر به پا کرد

دیگر نیازى به صداى مجتبى نیست

در کربلا هر چند با دقت بگردى

چیزى بجز عشق  و صفاى مجتبى نیست

کرب و بلا با آن همه داغ مصیبت

همپایه درد و بلاى مجتبی نیست

طورى تمام هستى‏اش وقف حسین شد

انگار قاسم هم براى مجتبى نیست

او جاى خود دارد در این دنیا مجالِ

رزم آورى بچه‏هاى مجتبى نیست

یا اهل العالم ما گدای مجتبائیم

ما خاک پای خاک پایِ مجتبائیم 

آیا شده بال و پرت افتاده باشد

در گوشه‏اى از بسترت افتاده باشد

آیا شده مرد جمل باشى و امّا

مانند برگى پیکرت افتاده باشد

آیا شده در لحظه‏هاى آخرینت

چشمت به چشم خواهرت افتاده باشد

من شک ندارم که عروس فاطمه نیست

وقتى به جانت همسرت افتاده باشد

آیا شده سجّاده ات هنگام غارت

دست سپاه و لشگرت افتاده باشد

مظلوم و تنها و  غریب عالمین است

گریه کن غمهاى این بى کس حسین است

امام مجتبی(ع)-شهادت

زینب بیاور آخرین رخت کفن را

تا که کفن پوشم تن سبز حسن را

خالى است جاى مادرم تا که ببوسد

لبهاى سرخ یوسف گل پیرهن را

حیدر بیا فتنه دوباره پا گرفته

بیرون کن از شهر مدینه بیوه زن را

قبل از سفر تا کربلا غارت نمودند

با تیرهاى پر ز کینه هستِ من را

عباس را گویید تا بیرون بیارد

آن تیرها که دوخته تابوت و تن را

بیرون کشیدم تیر از پهلویش اى واى

کردم زیارت گوییا امّ الحسن را

پیراهن خود را ز خون او بشویید

حرفى از این تشییع با زینب نگویید

امام حسن(ع)-مدح

تشنه قطره ای از کوثر جام حسنیم

همه محتاج عنایات مدام حسنیم

به خدا شیعه و مأموم حسن بود حسین

ما غلامی ز غلامان غلام حسنیم

گر گرفتار حسینیم و اسیر زینب

کربلایی شده با لطف امام حسنیم

کاش آباد شود بارگه ویرانش

که ببینیم کبوتر سر بام حسنیم

کوری عایشه ها ما حسنی می باشیم

روز محشر همه مبعوث به نام حسنیم

صلح او حافظ فتیان بنی هاشم شد

همه مبهوط زوایای قیام حسنیم

اِستَعِدَّ لِسَفَر گفت و سفر طولانی است

همه عمر سر خوان کلام حسنیم

امام حسن(ع)-مدح و شهادت

باز هم زائر سپیده شدم

در حوالی عشق دیده شدم

مرده بودم و با نگاه شما

مثل روحی به تن دمیده شدم

تا بیایم مرا صدا زده ای

نام من گفتی و شنیده شدم

از قدم های با طراوت تو

مثل باران شدم چكیده شدم

میوه ی كال شاخه ای بودم

كه به لطف شما رسیده شدم

تا به بار آمدم مرا كندی

با دو دستی كریم چیده شدم

تو مرا از خودم جدا كردی

و برای خودت سوا كردی

مثل باران همیه می باری

با قدومت بهار می آری

در كویر دلم بگو آیا

دانه عشق خود نمی كاری

طعم لبهای توچه شیرین است

بس كه زیبایی و نمك داری

تا كه بر هر غریبه رو نزنم

دست خالی مرا نمی ذاری

منهم از راه دور آمده ام

می دهی این غریبه را یاری

تشنه لطف جام دست توام

دعوتم می كنی به افطاری

مستی وباده هِی چه می چسبد

وقت افطار مِی چه می چسبد  

ما به لطف شما غزل داریم

عشق را با تو لم یزل داریم

حرفت آمد که ناگهان دیدیم

روی لب های خود عسل داریم

تا که حرف کریم می آید

از کرامات تو مثل داریم

از کسی جز خدا نمی ترسیم

چون که شیرافکن جمل داریم

سر زیبایی تو با یوسف

بین اشعارمان جدل داریم

مثل تو نیست ورنه صد یوسف

در همین جا، همین بغل داریم

هر کسی عاشق تو آقا شد

رنگ لیلا گرفت و زیبا شد

ای به لب های من ترانه حسن

بهترین حس عاشقانه حسن

تا كه نام تو را به لب بردم

در دلم زد گلی جوانه حسن

پرتوی از جمال تو كرده

رخنه در عمق هر كرانه حسن

كوچه ها را ببین كه بند آمد

منشین پشت درب خانه حسن

مزنی شانه گیسویت كه دلم

كرده در زلفت آشیانه حسن

تا به دست آورم دل زهرا

روضه ات را كنم بهانه حسن

صلح تو شد پیام عاشورا

ابتدای قیام عاشورا

ای تمام سخا و جود خدا

اكرم الاكرمین اَكرمنا

با هزاران امید آمده ام

دست خالی ردم مكن آقا

ماه كامل شد از همان روزی

كه شما آمدی در این دنیا

به خدا كم نمی شود از تو

قدمی رنجه كن به محفل ما

خواب دیدم مدینه آمده ایم

تا بگیریم اجازه از زهرا

كه برایت حرم درست كنیم

مثل مشهد شبیه كرب و بلا

تا كه گردیم سائل خانت

ای فدای مزار ویرانت

ای فقط ناله ای صدای اشك

ای وجود تو مبتلای اشك

گیسوانت سپید شد آقا

پیكرت آب شد به پای اشك

حرف من نیست فضه می گوید

بین خانه تویی خدای اشك

قتل تو بین كوچه ها رخ داد

زهر یارت شده دوای اشك

شب جشن است پس چرا گریه

تو بگو پاسخ چرای اشك

چقدر گریه می كنی آقا

روضه ات را بخوان به جای اشك

ماجرایی كه زود پیرت كرد

آنچه از زندگیت سیرت كرد

چه بگویم از آن گل پرپر

چه بگویم ز داغ نیلوفر

چه بگویم سیاه شد روزم

اول كودكی شدم مضطر

حرف من خاطرات یك لحظه است

لحظه ای كه نبود از آن بدتر

ایستادم به پنجه پایم

تا كنم روبروش سینه سپر

مثل طوفانی از سرم رد شد

دست او بود و صورت مادر

ناگهان دیدمش زمین خورد و

كاری از دست من نیامد بر

بعد آن غصه بود و خون جگر

دیدن روی قاتل مادر