شب هفتم علی اصغر ع - 23

حضرت علی اصغر(ع)

ای تیر، خطا كن! هدفت قلب رباب است

یا حنجره سوختهٔ تشنهٔ‌ آب است؟

كوتاه بیا تیر سه شعبه، كمی آرام

هو هو نكن این شاپرك تب‌زده خواب است

او آب طلب كرده فقط، چیز زیادی است؟

گیرم كه ندادند ولی این چه جواب است؟

رنگش كه پریده، دو لبش مثل دو چوب است

نه، تیر! تو نه، چارهٔ كارش فقط آب است

□

این طفل گناهی كه نكرده كمی انصاف

این جاست،‌ ببینید كه حالش چه خراب است

این مرثیه را ختم كنید آی جماعت!

یك جرعه نه، یك قطره دهیدش كه ثواب است

علی اصغر(ع)-شهادت

شش ماهه‌ بود و رنگ‌ جمالش‌ پریده‌ بود

از هوش‌ رفته‌ یا كه‌ به‌ ناز آرمیده‌ بود

چشمان‌ خود گشود و ز گهواره‌ زد برون‌

هل‌ من‌ معین‌ غربت‌ بابا شنیده‌ بود

او محسن‌ است‌ یا كه‌ از او در نیابت‌ است‌

خاكستری‌ كه‌ حاصل‌ عمر شهیده‌ بود

لب‌ تشنه‌ بود از عطش‌ غربت‌ پدر

آمد ولی‌ به‌ جان‌، غم‌ بابا خریده‌ بود

یك‌ لحظه‌ هم‌ درنگ‌ نكرد خصم‌ خیره‌ سر

انگار تا به‌ حال‌ سپیدی‌ ندیده‌ بود

تیر سه‌ شعبه‌ای‌ كه‌ زد از جنس‌ میخ‌ در

از گوش‌ تا به‌ گوش‌ علی‌ را دریده‌ بود

باور نداشتند، علی‌، دست‌ و پا زند

هجم‌ سه‌ شعبه‌ چون‌ نفسش‌ را بریده‌ بود

آیا شتاب‌ تیر كمك‌ كرد یا حسین‌

برسان خود به کام آب او را

که عطش می دهد عذاب او را

خسرو دین گرفت اصغر خود

هم چو جان عزیز در بر خود

دید لب ها چو غنچه پژمرده

عطش از کالبد رمق برده

چشم ها چون سوال پر ابهام

آهوان شکسته پا در دام

سوی میدان رزم کرد شتاب

اصغرش روی دست و پا به رکاب

تا به رحم آورد مگر دل خصم

رفت و استاد در مقابل خصم

گفت بعد از سپاس و حمد خدا

ای گروه سپرده راه خطا

با من ار دشمنید و بر سر جنگ

عرصه بر کودکان چرا شده تنگ؟

طفل شش ماهه را گناهی نیست

جز منش یار و تکیه گاهی نیست

برسانید جرعه ای آبش

که عطش برده از بدن تابش

کودکان را به هیچ مذهب و کیش

کس نیازرده و نکرده پریش

گرم گفتار با عدو شه دین

اصغرش روی دست هم چو نگین

که به ناگاه زان گروه لئام

جنگ جویی پلید و حرمله نام

هدف آن طفل نازدانه گرفت

گلوی نازکش نشانه گرفت

طفل شش ماهه چون تبسم کرد

تیر هم دست و پای خود گم کرد

تا نبیند چه اتفاق افتاد

بوسه ها بر گلوی اصغر داد

در میان شرار آتش کین

دید چشمان آسمان و زمین

سروی از پا فتاد و شد پرپر

غنچه ای از ریاض پیغمبر

«خوش عمل» را ازین غم جانکاه

دیده دریاست سینه آتش گاه

حضرت علی اصغر(ع)

چه کرده عدو با تو و حنجرت؟

که خون کرده قلب من و مادرت

چه کرده سه شعبه گلوی تو را

که پاشیده گردیده سرتاسرت

تو رفتی نگفتی که بعد از تو من

چه باید کنم با تو و پیکرت؟

تو ای غنچه ی سرخ کرببلا

چه دستی تو را می کند پرپرت؟

الا ای کبوتر مزن بال و پر

خودم می کشم تیر را از پرت

سر کوچک و نی سواری عجب!

چگونه تحمل کند مادرت؟

تو همبازی خواهرت بوده ای

تو رفتی و تنها شده خواهرت

علی اصغر(ع)-شهادت

باید كه رد غصه بر دل جا بماند

داغ لب او بر دل دریا بماند

وقتی عطش با كام او ناسازگار است

 دیگر چرا در معرض گرما بماند

او بیش از این طاقت ندارد با لبی خشك

چشم انتظار مشك یك سقا بماند

دور و بر گهواره را خالی نمایید

شش ماهه می خواهد كمی تنها بماند

 از گونه داغ و كبود او بفهمید

باید بنوشد آب زنده تا بماند

وقتی رباب از شیر دادن گشته مأیوس

 تا عصر فردا روضه اش حالا بماند

 آماده میدان شده شاید نخواهد

 بعد غم بابا در این دنیا بماند

 خندید بر روی پدر زیرا كه می خواست

 این خاطره در ذهن او زیبا بماند

 كودك تلظّی كرد اما تیر می گفت

باید كه داغش بر دل بابا بماند

زبان حال حضرت زینب(س) به حضرت رباب(س)

دارد به سوی تو نظر چشمان مردت

اشک از نگاهت پاک كن با دست سردت

بی شک كه دشمن شاد می گردیم با این

ابروی درهم رفته و رخسار زردت

خود را برای بعد از این آماده تر كن

چون تا كنون بوده سر آغاز نبردت

الحمد لله، ذكر لب های تو باشد

وقتی كه می بینی سر نی، راس مردت

راضی اگر باشی به تصمیم خداوند

روز قیامت، حق اگر راضی نكردت!!!

با این همه، با خود كمی معجر بیاور

بی شک كه آن ها می خورد جایی به دردت

با صبر بعد از ذبح طفل شیر خوارت

كی می رسد چون هاجری، محشر به گردت؟

حضرت علی اصغر(ع)-شهادت

ای پاره پاره حنجر من! دست و پا مزن!

روی مرا به خون گلویت حنا مزن!

لب های خشک تو جگرم را ترک زده

شرمنده ام، دگر سخن آب را مزن!

از خونِ گرمِ حنجرِ پاکِ تو سوختم

با داغ خویش، لرزه به عرش خدا مزن!

ناله زدی و مادر من دایه ات شده

حرفی ز تشنگی، بَرِ خیر النسا مزن!

ای شیره خواره! سنگ، ز داغ تو آب شد

با خنده ات شرر به دل ما سِوی مزن!

ای کاش این سه شعبه بگوید به حرمله

این حلق کوچک است، روی نیزه ها مزن!

حضرت رباب(س)-بازگشت کاروان به مدینه

شکسته پشت غم از بار غصه های رباب

از آن زمان که شنیده است ماجرای رباب

به سوز سینه ی گهواره داغ غم زده است

شرار زخم دل خون لای لای رباب

و تار صوتی آتش گرفته می فهمد

که آمده چه بلایی سر صدای رباب

برای کودکش آن قدر آه و ناله نکرد

که چشم مشک پر از اشک شد به جای رباب

به جان گریه ی شش ماهه روی دست حسین

کسی نریخته اشکی مگر به پای رباب

قنوت صبر گرفته برای حلق علی

خدا کند به اجابت رسد دعای رباب

میان هلهله ی چنگ و های و هوی رباب

سه شعبه زخم زد و ناله شد نوای رباب

و ناگهان پر و بال فرشته ها تر شد

به خون کشته ی مظلوم کربلای رباب

"رقیه" آمده از یک فرشته می پرسد

پیام تسلیت آورده ای برای رباب؟

و فکر می کنم آب فرات گِل شده است

که ریخته به سرش خاک، در عزای رباب

خدا به داد دل خاطرات او برسد

چه می کشند خیالات انزوای رباب   

برای حضرت علی اصغر (ع)

گفتند كه بابای تو تنها شده اصغر

در زير غم و غصه قدش تا شده اصغر

پلكی بزن و چشم گشا تا كه ببينی

چشم پدرت ساحل دريا شده اصغر

در اوج غريبی حسين گفت سكينه

از داخل خيمه كه : پدر پا شده اصغر

بر منبر دستان پدر خوب نشان داد

مهر سند غربت مولا شده اصغر

ای كاش كه می ماندو جوان می شدو داماد

تا اينكه بگويند كه بابا شده اصغر

راس تو چگونه به سر نيزه نشسته؟

اندازۀ سر نيزه معما شده اصغر !؟

بر نيزه كنار سر عباس ببينيد

شش ماهه دگر نيست،چه آقا شده اصغر

حضرت علی اصغر(ع)-شهادت

از روی دست حضرت ارباب پر کشید

شش ماه ای که میل به ماندن دگر نداشت

سوی نگاه کوچک او سمت آسمان

فکری به جز غریبی بابا به سر نداشت

اتمام حجت پدرش را که می شنید

از چابکیِ تیر سه شعبه خبر نداشت

وقتی که دست و پا زدنش سخت گشته بود

جز با تبسمی که به بابا نظر نداشت؟

وقتی میان خیمه و خیل سپاه ماند

دیگر حسین جز غم و خون جگر نداشت

زینب به ناله گفت که ای مهربان اخا

"ای کاش هیچ وقت ربابت پسر نداشت" 

×××

حضرت علی اصغر(ع)-شهادت

ای پاره پاره حنجر من! دست و پا مزن!

روی مرا به خون گلویت حنا مزن!

لب های خشک تو جگرم را ترک زده

شرمنده ام، دگر سخن آب را مزن!

از خونِ گرمِ حنجرِ پاکِ تو سوختم

با داغ خویش، لرزه به عرش خدا مزن!

ناله زدی و مادر من دایه ات شده

حرفی ز تشنگی، بَرِ خیر النسا مزن!

ای شیره خواره! سنگ، ز داغ تو آب شد

با خنده ات شرر به دل ما سِوی مزن!

ای کاش این سه شعبه بگوید به حرمله

این حلق کوچک است، روی نیزه ها مزن!

راحت بخواب حاجيِ شش ماهه ي حرم

 دركم كن اي پسر كه  به  والله  مادرم

 عمّو  كه رفت  ،  گفت  به  خواهر برادرت

 من   مي روم   براي    شما    آب    آورم

 امّا  نشد   به   خيمه   رساند   سبوي  آب

 آخر    به   خون   نشست   علمدار   باورم

 حالا  كه  در  سرِ  تو  هواي  پريدن  است

 تا   آسمان   دست   پدر   ،    اي  كبوترم

 باشد ،  بپَر ،  ولي دلِ من گيرِ حلق  توست

 حالا  كه   دلخوشم   به   نظرهاي   آخرم

 رفتي  به  روي  دست   پدر  جا  گرفته اي

 پَر مي كِشي و خود به خود از جاي مي پَرَم

 مردي  شدي  براي  خودت  بعدِ  چند  ماه

 گفتي    ميان    معركه    همتاي    اكبرم

 از  بينِ  خيمه  چشم  من  افتاد  سوي  تو

 تيري  نشست  بر گلويت  ،  خاك بر سرم

 حالا   ذبيح   اكبرِ   كرب  و   بلا   شدي

 حالا   شدي   سند   به   غريبيِّ  شوهرم

 وقتي   كه   ديدَمَت   به  بلنداي  نيزه ها

 گفتم  نيفتد  از   سرِ  ني   رأس   اصغرم

 بي   تو    رباب    سايه  نشيني    نداشته

 بعد  از  حسين  از  همه   بي سايبان ترم

 اكبر ترين  صغير   ، ببين  از  فراق  تو

 گشتم  (اسيرِ)  تازه  ترين   زخم   پيكرم

شاعر: حمید رمی

حضرت علی اصغر(ع)-شهادت

گلویت را شبى ترسیم كردم

و جاى تیر را ترمیم كردم

کشیدم لحظه خندیدنت را

محبت را به خود تفهیم كردم

زمان خفتن و بیدارى‏ام را

به وقت چشم تو تنظیم كردم

گرفته جرعه‏اى از چشم مستت

 میان تشنگان تقسیم كردم

نشستم پاى درس حنجر تو

سپس بر اهل دل تعلیم كردم

همه آن چه ندارم را در آن شب

به پیش پاى تو تقدیم كردم

علی اصغر(ع)-شهادت

گهواره خالی می شود با رفتن تو

دیگر نمانده فرصتی تا رفتن تو

حتی خدا با رفتنت راضی نمی شد

عیسای من قربان بالا رفتن تو

هر چیز را، هر رفتن نا ممکنی را

می شد که باور کرد الا رفتن تو

وقتی گناهی سر نمی زد از گلویت

یعنی چرا یعنی معما رفتن تو

ای کاش می بردی مرا با چشم هایت

یا این که می افتاد فردا  رفتن تو

وقتی که پا در عرصه حق می گذاری

فرقی ندارد آمدن یا رفتن تو

علی اصغر(ع)-شهادت

مرگ را پنداشت شیر و تیر را پستان گرفت

با تبسم هم پدر را داد جان هم جان گرفت

شوق جان بازی تماشا کن که آن تفتیده کام

جای لب با حنجرش آب از سر پیکان گرفت

در حرم آن قدر از شوق وصال حق گریست

تا به میدان حاجتش را با لب خندان گرفت

چشم بست و لب گشود و خنده کرد و جان سپرد

تیر از حلقش پدر با دیده گریان گرفت

گر چه از پستان مادر گشت با سختی جدا

تیر قاتل آمد و او را ز شیر آسان گرفت

هم پسر آرام خفت و هم پدر خاموش گشت

آسمان گفتی که با هم عمرشان پایان گرفت

یوسف زهرا پی اثبات مظلومی خویش

بر سر دست آن بدن را هم چنان قرآن گرفت

تا به دستش خط فرمان شفاعت را دهند

کرد با آن خون خضاب و از خدا پیمان گرفت

هر کسی پیش طبیبی بُرد درد خویش را

«میثم» از خاک در این خاندان درمان گرفت