بشیر این جا که عقل و عشق مات است مدینه وادی صبر وثبات است
مدینه شهر خون شهر شهادت مدینه ساحل عشق و نجات است
مدینه دیده ام من کربلایی که چشمم تا ابد شطّ فرات است
مدینه با هزار اندوه و حسرت مرا یک سینه رنج و خاطرات است
***
مدینه من که با غم هم نشینم جهان سوزد زآه آتشینم
شمیم بوستان طا و هایم شکوه لاله زار یا وسینم
ببین شور حسینی در نگاهم بخوان شوق شهادت از جبینم
فروغ دیده زهرای اطهر پناه خلق زین العابدینم
***
خلیل آسا به همت بت شکستم که فرزند منی ومکه هستم
به روز من چه آوردند این قوم به جرم آنکه من یکتا پرستم
فضا پوشیده از ابر ستم بود که روی ناقه ی عریان نشستم
چه شبهایی که با من گریه کردند غل و زنجیرهای پا و دستم
***
کسی نگرفت غیر از غم سراغم نشسته لاله ی صحرا به داغم
من آن مرغ شباهنگم که باشد بلور اشک زینب چل چراغم
از آن روزی که گلچین غنچه را چید سیه پوش غم گل های باغم
شهید زنده ام ، من شاهدم من شهادت نامه ی من درد و داغم
***
اگر چه لاله خود را وقف غم کرد چون من کی در صبوری قد علم کرد
اگر از هجر یک فرزند یعقوب فروغ دیده اش را گریه کم کرد
مرا هفتاد و دو داغ جگر سوز پریشان روزگار پشت خم کرد
به گلزار ولایت هر چه گل بود به شمشیر ستم گلچین قلم کرد
***
کسی گل را به چشم تر نبوسید کسی گل را زمن بهتر نبوسید
کسی چو من گلش نشکفت در خون کسی چون من گل پرپر نبوسید
کسی غیر از من و زینب در آن دشت به تنهایی تن بی سر نبوسید
به عزم بوسه لعل لب نهادم به آن جایی که پیغمبر نبوسید
دست قضا به دفتر من درد میکشد