استقبال از محرم - 18

ورود به محرم

قُل قُل دیگ قیمه ی نذری

غلغله پشت این در چوبی

آه ای قلب کوچکم تو چرا

باز هم سر به سینه می کوبی؟

دسته ها، دسته دسته می آیند

طبل های عزا بلند شده

ظهر نزدیک می شود کم کم

باز بوی غذا بلند شده

چشم من دسته دسته می گردد

شاید او بین دسته ها باشد

شاید او بین نوحه خوان ها یا  

بین این دلشکسته ها باشد

یک نفر بین دسته های عزا

مثل او سخت اشک می ریزد

یک نفر قرن ها کنار فرات

اشک حسرت به مشک می ریزد

کوچه احوال دیگری دارد

علم و سنج و نخل و طبل و کتل

نوحه خوان قدیمی مسجد

کربلا را می آورد به محل

کاش می شد به کربلا بروم

برگی از زخم کهنه بردارم

بیتی از زخم کهنه بنویسم

تربتی با اجازه بردارم

مانده ام پشت این در چوبی

خانه ام از نگاه او دور است

آسمان را گرفته غربت عشق

ماه در غیبتش چه کم نور است

دیگ نذری به جوش آمده است

نذر هر ساله ام سلامت اوست

آرزویم نماز عاشورا

ظهر موعود، با امامت اوست

ورود به محرم

دلم به تاب و تب است و دوباره كرده هوایش

خدا كند كه بمیرم میان ماه عزایش

دعای كیست كه اكنون، دوباره قسمتمان شد

طعام سفرۀ احسان و باز طعم شفایش

به گوش هر دل عاشق شده، دوباره می آید

صدای خندۀ دشنه، صدای نالۀ نایش

صدای گریۀ مادر، كنار پیكر بی سر

و ناله های زنی با، نوای وا اسفایش

صدای ضربۀ چوب و لب مطهر آقا

صدای قاری قرآن و باز سوز صدایش

دوباره غارت خیمه، دوباره دزدی معجر

و باز خاطرۀ طفل و تاول كف پایش

دوباره یاد تن پاره پارۀ علی اكبر

و باز خاطرۀ تلخ و جان گداز عبایش

اگر بناست بمیرم میان ماه محرم

خوشم كه روز دهم جان خود كنم به فدایش

ورود به محرم

بیا موذن عترت ز نو دوباره بخوان

اذان گریه ما را سر مناره بخوان

برای سنگ دلانی که دور بابایند

از آه پر شرر من کمی شراره بخوان

کسی به بیعت کعبه نداده دست طواف

وجوب حج ولا را به سوگواری بخوان

بر آسمان کبودم زمانه گریه نکرد

تو بر زبونی چشمان بی ستاره بخوان

هنوز گردن مهتاب ریسمان پیچ است

برای یاری ما هم حدیث چاره بخوان

نگاه بر در و دیوار خانه ما کن

مصیبت دل ما را به یک اشاره بخوان

اذان غربت ما را اعاده کن شاید

کسی به سوی امامم در اقتدا آید

ورود به محرم

  باید برای خویش دلی دست و پا كنی

   تا در ره حسینِ زمان، جان فدا كنی

   فصل بهار دل شده باید دگر شوی

   وقتش رسیده خیمه ی ماتم به پا كنی

   باید برای عرض ادب نزد آفتاب

   یك پنجره به جانب خورشید وا كنی

   اول دهی سلام به ارباب بی كفن

   تا  خویش را  به قلب علمدار جا كنی

   بعد از سلام عقده ی دل باز می شود

   باید كه پای تا سر خود كربلا  كنی

   روزی  اگر  رسد  كه  ببینی ضریح  او

   آن گاه  خود ببین كه چنین و چِه ها كنی

   غیر از حسین هیچ نداری در این جهان

   باید تمام آن چه منم را رها كنی

   این مشك چشم پر ز فرات دلت شده

   باید كه ساقی حَرَمت را صدا كنی

   خواهی اگر صفا بدهی قلب خود «اسیر»

باید دوباره یاد شه سر جدا  كنی

«امام زمان و محرم»

بوی محرم آمده اینجا حرم اینجا حرم زنید****روزی اشک گریه کنان را رقم زنید
این چشمها که به درب حسینیه مانده است****یک مرتبه به خانه خود قدم زنید
مرهم ترین دوای دل زخم خورده است****هر پلک کوچکی که شما روی هم زنید
یک شب بدون گریه بمیرم اگر مرا****از کاروان روضه نشینان قلم زنید
من نذر علقمه شده ام تا دل مرا****با شال روضه‌هاگره ای بر علم زنید
عمری به انتظار شما می کشید نفس****یک سر به آرزوی دل مادرم زنید
«ابا عبدالله»
هر روز پای هر محنت گریه می کنم****بر هر هزار زخم تنت گریه می کنم
با نوحه های هر شب تو گریه می کنم****با روضه های دل شکنت گریه می کنم
یعقوب های چشم من از دست رفته اند****از بس برای پیرهنت گریه می کنم
در بین قبرهم کفن کربلا به تن****از داغ جسم بی کفنت گریه می کنم
گاهی شبیه روز دهم سرخ می شوم****بر لحظه به نی شدنت گریه می کنم
ای سوخته ترین بدن زیر آفتاب****بر زخم تاول بدنت گریه می کنم

سبک دل دریا محمود کریمی
ماه پر غم،ماه ماتم----ماه خون رنگ محرم
ماهی که بارون گریه ،می باره از دیده نم نم-----ماه ماتم
ماه دلهای پریشون،ماه لیلا ماه مجنون****ماه آوارگی دل توی هر دشت و بیابون
ماه جام غم نوشیدن ماه کربلا رو دیدن****ماه شال مشکی بستن لباس سیاه پوشیدن
دل دختر،دل خواهر----توی این ماه می شه مضطر
مبینن با چشمای تر،هفتادو دو لاله پرپر----دل خواهر
ماه رنگای پریده،ماه اشکای چکیده****ماه جسمای دریده،ماه دستای بریده
مه خون حلق اصغر،ماه ارباً اربا اکبر،ماه قد کشیده قاسم،زیر سم اسب لشگر
ماه نیزه،ماه دشنه-----ماه یک امام تشنه
اونی که میون گودال،افتاده به زیر دشنه-----شاه تشنه
ماه یک امام بی سر،ماه خنده های خنجر****ماه گریه های یاس و ناله غریب مادر
ماه حزن سوگواری،ماه سربریده قاری****ماه سنگ زدن تو کوفه به سر نیزه سواری
هوا تاریک،دلا تنگه-----قتلگه میدون جنگه
هر کسی نداشته شمشیر،دنبال یه تیکه سنگه-----دلا تنگه

در نگاهت فروغ توحيد است

چشم هايت دو چشمه خورشيد است

هر نگاه پر از صلابت تو

در حرم روشناي اميد است

با تماشاي قامتت، ارباب

پدرت را کنار خود ديده است

کوه عزم و اراده اي قاسم!

در دلت شور عشق، جاويد است

نورِ حُسن و حماسه‌ي مولا

بر قد و قامت تو تابيده ست

دمي از رخ نقاب را بردار

پرده‌ي آفتاب را بردار

فر‌ٚٚا‌ٚز ‌ٚدو‌ٚم: حماسه طوفان

مشق کردي خروش ايمان را

اين شکوه بدون پايان را

آفريدي ميانه‌ي ميدان

رزم مولايي نمايان را

پسر تکسوار صبح جمل

زير و رو کرده اي تو ميدان را

صد چو أزرق غبار يک قدمت

بنگر اين لشکر گريزان را

تيغ اگر بر کشي شبيه عمو

به لجام آوري تو طوفان را

قامت تو اگر چه بي زره است

تيغت آن ابروان پر گره است

فراز سوم: ‌ٚٚچشمه عسل

کام خشکت پر از عسل شده است

چشم تو چشمه‌ي غزل شده است

شيوه هاي نبرد حيدري‌ات

طرحي از عرصه‌ي جمل شده است

مادرت «إن يکاد» مي خواند

پسر مجتبي چه يل شده است

شوق پرواز را همه ديدند

در نگاهي که بي بدل شده است

در هواي امام لب تشنه

جان فشاني تو مثل شده است

از ازل با خدات يکدله اي

تا وصالش نمانده فاصله اي

فراز چهار‌ٚٚٚمٛ: حاجت روا

تويي و ناله هاي ممتدّت

داده دستان نيزه ها مدّت

من خميدم تو هم رشيد شدي

شده حالا شبيه من قدّت

زخم شمشير و دشنه و نيزه

بوسه بوسه نشسته بر خدّت

زود حاجت روا شدي، آخر

هيچ تيري نمي‌کند ردّت

لشکري سوي تو هجوم آورد

يک نفر، نه نبود در حدّت

پيکرت در غبارها گم شد

در ميان سوارها گم شد

فراز پنجم: بوي مدينه

زلف در زلف گيسويت زخمي‌ست

همه‌ي پيچش مويت زخمي‌ست

ناله ناله صداي بي رمقت

چشمه‌ي چشم کم سويت زخمي‌ست

در سجودي ميانه‌ي مقتل!

يا که محراب ابرويت زخمي‌ست

باز بوي مدينه مي‌آيد

نکند دست و بازويت زخمي‌ست

پهلوي تو، شکسته قامت من

آه انگار پهلويت زخمي‌ست

زخم هاي تنت همه کاري

بسکه از تو شده طرفداري

فراز ‌ٚٚٚٚٚششم: دشت يا کريم

راوي داغ تو نسيم شده

پيکرت دشت يا کريم شده

بيکران است وسعت قلبت

داغ هايت اگر عظيم شده

چيزي از پيکرت نمانده دگر

بسکه دلجويي از يتيم شده

همه با اسب هاي تازه نفس!

چقَدَر دشمنت رحيم شده!

اتفاقات تازه اي افتاد

نعل هم آمده سهيم شده

پيکرت گرچه ارباً اربا بود

چشم هايت هنوز هم وا بود

فراز ‌ٚٚٚٚٚهفتم: ضريح شکسته

از تن تو عجب ضريحي ساخت

مرکبي که به پيکرت مي تاخت

چه به روز تن تو آوردند

عمه هم پيکر تو را نشناخت

دست مرکب به پاي تو نرسيد

عاقبت نيزه اي تو را انداخت

دلش از کينه‌ي علي پر بود

آن که شمشير سوي تو افراخت

هر کسي بغض نهرواني داشت

به گل افشاني تنت پرداخت

آيه آيه شده تمام تنت

بوي يوسف دمد ز پيرهنت

یوسف رحیمی

روی بالم يكی دو پر بكشيد

                                          دست مرهم بر اين جگر بكشيد

پای ساعات گريه های شما

                                         چشممان را شكسته تر بكشيد

محضر سبزتان نشد ، عكس

                                             يك گدا را به پشت در بكشيد

كفش مجروح سرنوشت مرا

                                              تا دم خيمه ات اگر بكشيد ...

.... راضی ام ، از خدام هم باشد

                                               تن من را بدون سر بكشيد

ورود  به محرم و کربلا

مرا زیبارخی باشد، که صد یوسف غلام اوست

تمام روح و جان من، سند گشته به نام اوست

تو گر زانو زدی پیش، دو صد استاد این را دان

تمام عالمان دین، خمار و مست جام اوست