(نفس به سینه‌ی من زخم‌دار می‌آید)***صائب تبريزي
چها به روز من از روزگار می‌آید
تعجّبی نبود گر نفس شمرده زنم
به سینه‌ام ز نفس هم فشار می‌آید
کجایی؟ ای اجل! ای حسرتِ خزان‌زدگان
بیا که گر تو بیایی، بهار می‌آید
ز گریه منع کنندم، مگر نمی‌دانند؟
ز شمع، گریه‌ی بی‌اختیار می‌آید
به سختی اشک علی را ز چهره پاک کنم
هنوز دست شکسته به کار می‌آید
علی ز فاطمه بوی فراق می‌شنود
قرار من به برم بی‌قرار می‌آید
به حیرتم که علی (رستگار)، بعد از این
چگونه با غم زهرا کنار می‌آید
(سید محمد رستگار)
اندازه بود چادرش اما کشیده شد