ى بهشت قرب احمد فاطمه ليلة القدر محمد فاطمه اى خدا مشتاق يارب يا ربت اى سلام انبياء بر زينبت عا

ليلة القدر محمد  فاطمه

اى خدا مشتاق يارب يا ربت

اى سلام انبياء بر زينبت

عالم خاكى محيط غربتت

آفرينش گشته گم در تربتت

كاروان دل روان در كوى تو

قبله جان محمد  روى تو

عصمت حق كوثر پيغمبرى

بلكه زهراى محمد پرورى

مشعل شب‏هاى احياى على

نقش لبخندت مسيحاى على

خانه كوچك پناه عالمت

عمر خلقت يك از عمر كمت

عمر تو بالاتر از ارض و سماست

هيجده سالت اگر خوانم خطاست

گر چه در اين گردش ليل و نهار

زيستى با خاكيان هجده بهار

اولين نور آخرين روشنگرى

هم ازل را هم ابد را مادرى

اى سه شب بى قوت و از قوت تو سير

هم يتيم و هم فقير و هم اسير

وحى بى ايثار تو كامل نشد

هل اتى بى نان تو نازل نشد

آن كه خاك مقدمش جان همه

گفت جان من فداى فاطمه

اى كه در تصوير انسان زيستى

كيستى تو كيستى تو كيستى

فوق هر تعريف و هر تفسير هم

پاكتر از آيه ي تطهير هم

اى سجود آورده بر پاى تو سر

اى خدا هم از نمازت مفتخر

مرتضى را محو صحبت كرده ‏اى

غرق در درياى حيرت كرده‏ اى

مدح تو كى با سخن كامل شود

وحى بايد بر قلم نازل شود

آفرينش مانده حيرانت بسى

به كه نشناسد مقامت را كسى

بيم دارم هر كه بشناسد تو را

در مقام بندگى خواند خدا

اى دو عالم قبضه‏ اى در مشت تو

وى زمام خلق در انگشت تو

انبياء را رهبرى كن فاطمه

اولياء را مادرى كن فاطمه

خاك را فيض تو آدم مى‏كند

فضه ات اعجاز مريم مى‏ كند

بر در بيتت مقام قنبرى

نيست كم از رتبه پيغمبرى

آسمان‏ها مسلمان تو اند

بنده مقداد و سلمان تواند

آنچه هست و نيست فيض عام توست

خوش‏ترين ذكر امامان نام توست

از نبى تا حضرت مهدى همه

ذكرشان يا فاطمه يا فاطمه

خلق عالم بر درت ايستاده‏ اند

انبياء در محضرت ايستاده ‏اند

سائل بيت گِلينت عالمى

بسته نبود باب احسانت دمى

اى گدا با كوه غم خورسند تو

حاصل صد مشكل ز گردن بند تو

اى مهار ناقه ات زلف عفاف

پيرهن بخشيده در شام زفاف

عفو،را نازم كه گرد بسترت

قاتلت هم نيست نوميد از درت

سينه ي تو جنت پيغمبر است

دامنت تا صبح محشر كوثر است

عيسى از لطف تو صاحب دم شده

آدم از خاك رهت آدم شده

اخترانت جمله ماه عالمند

دخترانت خوبتر از مريمند

دست بوس قنبرت فرزانگى

خاك پاى فضه ات مردانگى

از شب ميلاد تا آخر نفس

مصطفى يك دست را بوسيد و بس

آن هم اى دست خدا دست تو بود

اى بر آن لب‏ها و دست تو درود

چون ببيند چشم احسانم تو را

با كدامين عقل بشناسم تو را

بشكن از مرغ عروجم بال و پر

تا نگيرم اوج از اين بيشتر

بايد اين جا لال و كور و كر شوم

ورنه ديوانه و يا كافر شوم

گر چه عمرى در پناهت زيستم

آن كه بشناسد تو را من نيستيم

با وجود آن همه نعت و سپاس

ناشناسى ناشناسى ناشناس

بايد اين جا لب فرو بست از بيان

روز محشر قدر تو گردد عيان

شمع جمع اهل محشر چهر تو است

مُهر هر پرونده مُهر مِهر توست

جز تولاى تو دست آويز نيست

بى تو رستاخيز رستاخيز نيست

دستگير خلق در بند تو

خشم گردد مهر با لبخند تو

نار زندانى شود د محشر تويى

منجى و بخشنده و داور توئى

شعله‏ هاى خشم، باغ گل شوند

رعدها آوازه بلبل شوند

حق به محشر محور جودت كند

آن قدر بخشد كه خوشنودت كند

محشر از فيض تو گلباران شود

عفو، مشتاق گنه كاران شود