حمید ضیاءیزدی اهل بیت(ع)-مناجات بی نام دوست هـر چــه بگوئیم ابتـر است خرم دلی که والـه و شـیـدای

اهل بیت(ع)-مناجات

بی نام دوست هـر چــه بگوئیم ابتـر است

خرم دلی که والـه و شـیـدای دلـبـر است

روزی هـزار مـرتـبـه گـویـم علی، کم است

از هر چه بگـذرم سخن دوست خوشتر است

خوشبخت آن کسی که دلش زنده شد به عشق

خوش تر کسی که نـوکـر آل پیمبـر است

نـوکـر تـمـام دار و نـدارش در ایـن جهان

وقف خدا و احمد و زهــرا و حـیـدر است

وقتی کمیت زنـدگـی اش لـنـگ می شـود

دستش دراز جـانـب زهــرای اطـهـر است

دیـوانــۀ حسین و ابالفضل و زینب است

چشمش بـرای مـاتـم کرب و بلا، تر است

نــوکــر رهــا نمی کنـد اربـاب خویش را

نـوکـر اگــر چــه شاه شود بـاز نوکر است

نـوکــر مـدال نــوکـری اش را در این جهان

مـدیـون گــریـۀ پدر و شیر مادر است

چـشـم انـتـظـار قـائـم آل مـحـمـد است

در روزگـار غـیـبـت او زار و مضـطـر است

روزی که چشم خویش فرو بنـدد از جهان

در انـتـظـار مـقـدم سـاقـی کـوثــر است

باشد همیشه ورد لبش ذکر یا حسین

زیـرا حـسـیــن شـافـع او روز محشر است

ما لایق غلامی این خانه نیستیم

وقتی غلام لایق این خانه قنبر است

ما ریزه خوار خوان تو هستیم یا علی

هر کس گدای تو نشود خاک بر سر است