ای ز غم تو بر جگر سنگ شراره وی در همه ی عمر ستم دیده هماره سنگینی اندوه تو از کوه

ای ز غم تو بر جگر سنگ شراره                  وی در همه ی عمر ستم دیده هماره

سنگینی اندوه تو از کوه فزون تر                  غم های فراوان تو بیرون ز شماره

از هجر تو باید کمر کوه شود خم                  جایی که گریبان ولایت شده پاره

تا ماه جمالت به دل خاک نهان شد              بر چهره ز چشم حسنت ریخت ستاره

سوزد جگرم بر تو که با پای پیاده                 همراه عدو رفتی و او بود سواره

از تیغ زبان زخم فراوان به دلت بود               کز زهر ز پا تا به سرت سوخت دوباره

فوجی پی آزاردلت دست گشودند               قومی ز دفاع تو گرفتند کناره

                        « میثم» دگر از این غم جانسوز نگویی

                        کز نوک قلم جای  سخن ریخت شراره