نام گل بردىّ و بلبل گشت خاموش اى بلال! مادر مظلومه ما رفت از هوش، اى بلال! بوستان وحى را بيت الحز

نام گل بردىّ و بلبل گشت خاموش اى بلال!

 مادر مظلومه ما رفت از هوش، اى بلال!

بوستان وحى را بيت الحزن كردى، بس ست

 با اذان خود مكن ما را سيه پوش، اى بلال!

دير اگر خاموش گردى، زودتر گردد ز تو

مادر ما را چراغ عمر، خاموش، اى بلال!

مادر ما بر اذانت گوش داد، اينك تو هم

 بر صداى گريه زينب بده گوش، اى بلال!

مرگ پيغمبر، شكسته قامت ما را به هم

 بار غم مگذار ما را بر سر دوش، اى بلال!

غنچه، پرپر گشت و گل از دست رفت و باغ، سوخت

كرد حقّ باغبان، گلچين فراموش، اى بلال!

گرد غم بر روى ما بنشسته و، دانسته ايم

 خاك گيرد لاله ما را در آغوش، اى بلال!

تا زبان حال ما يكسر به نظم «ميثم» است

 اشك و خون از چشم اهل دل زند جوش، اى بلال!