مسلم شهید شد وَ تو خواندی حمیده را
مرهم نهادی آن جگر داغ دیده را
با واژه های سبز تسلّا و دست مهر
ساحل شدی نگاه به طوفان رسیده را
اینک تو می روی و من اما یتیم تر
باید چگونه آن سر در خون تپیده را
فردا کسی به دختر تو رحم می کند؟
آرام می کنند مصیبت کشیده را؟
بگذار قدری اشک بریزم به دامنت
تا حس کنم حرارت شعری شنیده را
شعر من آتش است، عطشناک و ناتمام
باید به انتها ببرم این قصیده را
پروانه نجاتی
من دختر حسین و ربابم سکینه ام