حسین جان آوایی چـــون نوای حسین جان نمی شود ذکــری به محتوای حسین جان نمی شود بِنوشته دستِ کعـبه روی تربت نجف جایی چو نینوای حسین جان نمی ش�

حسین جان

آوایی چـــون نوای حسین جان نمی شود

ذکــری به محتوای حسین جان نمی شود

بِنوشته دستِ کعـبه روی تربت نجف

جایی چو نینوای حسین جان نمی شود

شش دانگِ جنّت و طبقاتش به روی هـم

شش گوشه کربلای حسین جان نمی شود

تا فاطمه دعا نکـند بی گمان کــسی

بیمـار و مبتلای حسین جان نمی شود

دیگـر یـلی زِ لشگــرِ یـارانِ با وفـا

سقّای با وفـای حسین جان نمی شود

شاهی که رُتبه اش،زِشهان،برتر و سر است

همرتبه با گدای حسین جان نمی شود

سوگند به آهِ ذاکـر و اشکِ رسولِ ترک

هر کس سگِ سرای حسین جان نمی شود

باید شبیهِ حُـرّ و زُهیـر و وَهَـب شویمم

هـر نوکری فدای حسین جان نمی شود

دل را به آبِ دیده بیا شستشو بــده

این دل که جای پای حسین جان نمی شود

چشمی که گشته خیره و آلوده ی گـناه

بارانی از برای حسین جان نمی شود

مرثیّه خوانی کـه هنرش گشته خـرجِ غیـر

خـرجِ غـمِ عزای حسین جان نمی شود

شعـری که روی آن نخورد مُهـرِ یا علی

شایسته ی ثنای حسین جان نمی شود

درد و بلای اَیّوب و یحـیی و رنجِ نـوح

یک ذرّه از بلای حسین جان نمی شود

گردیده شرحه شرحه تـن و شرحِ آن فقط

شرحی زِ ماجرای حسین جان نمی شود

دیر و تنور و طشتِ زر و قـلّه ی سنان

جای سرِ جدای حسین جان نمی شود

شعر از : حمید رضا گلرخی