اربعین

امام حسین(ع)-مناجاتی

بیا به سجدگهِ " اِرجِعی اِلای" خودم

همان تو نقطۀ بسم اللهی به پای خودم

تو باید از همه کس بگذری و بگذاری

که آفریده شدی تو فقط برای خودم

شکوهِ عشقِ تو بر هر کسی مجسِّم نیست

ظهورِ حضرتِ عشق است کربلای خودم

به آبِ عافیه دست از طوافِ کعبه بشوی

بیا به کعبۀ شش گوشه پا به پای خودم

خلیلِ کرب و بلا، طفلِ شیرخوارۀ توست

همان  بذبحٍ عظیم  همین منای خودم

کنون که پیر شدی اکبرت عصای تو نیست

کلیمِ عشق بکن تکیه بر عصای خودم

نمازِ عشقِ ابوالفضل بی قنوت خوش است

قنوتِ اوست به محراب دست های خودم

قرارِ وعدۀ ما عصرِ روزِ عاشورا

که رویِ خاک ببینم تو را به جای خودم

گلِ عطش زده با حنجری بریده بخوان

گلویِ نیزه بود چاهِ مرتضای خودم

بدون واسطه بر شهرِ کوفه نازل شو

به رحلِ نیزه خودم بشنوم ثنای خودم

به گوشِ کفر بگو اهلِ شام گوش کنند

"خرابه"، میشود آخر حرم سرای خودم

طنینِ روح نوازِ " اناالحق ات " جاری است

هنوز تا به قیامت به نینوای خودم

شگفتیِ همه عالم شود حماسۀ تو

نشان مکتبِ سرخت شناسنامۀ تو