با روضه ی رضوان تو آدم شدم آقا
با خواندن این روضه پر از غم شدم آقا
از حرمت این نام به معراج رسیدم
با نوکریت شاه دو عالم شدم آقا
با دیدن آن گنبد پر نور حریمت
از شوق گدایی به درت خم شدم آقا
من در شب جمعه شده ام زائر صحنت
در بین حرم ماندم و محرم شدم آقا
با گفتن مدح تو خداوند کرم کرد
یک آب نجس بودمو زمزم شدم آقا
با روضه و غم های شما انس گرفتم
وابسته به یک قطره ی شبنم شدم آقا
هر گاه شود قسمت من اشک دو عینم
حس میکنم انگار که آدم شدم آقا
بی نام تو غرق غم و ماتم شده این دل
ناگاه چه دلتنگ محرّم شدم آقا
سید مهدی بهار
ای خسته از جماعتِ غرقِ ریا حسین