امام حسن مجتبی(ع)-ولادت ای علوی ذات و خدائی صفات صدرنشین همۀ کائنات سید سالار شباب بهشت دست قضا

امام حسن مجتبی(ع)-ولادت

ای علوی ذات و خدائی صفات

صدرنشین همۀ کائنات

سید سالار شباب بهشت

دست قضا و قلم سرنوشت

زادۀ طوبی و بهشت برین

نور خدا در ظلمات زمین

نور دل و دیدۀ ختمی مأب

سایۀ از پرتو نور خدا

علت غائی همۀ ممکنات

عمر ابد داد به آب حیات

پاکترین گوهر نسل بشر

از همه خوبان جهان خوبتر

جد تو پیغمبر نوع بشر

جن و ملک بر قدمش سوده سر

صاحب عنوان بشیر و نذیر

بر فلک و حسی سراج منیر

آینۀ پاک که نور خدا

تابد از این آینه بر ما سوا

باب تو سرسلسلۀ اولیاست

چشم پر از نور خدا مرتضی است

مادر تو دخت پیمبر بود

آی های از سورۀ کوثر بود

پرده نشین حرم کبریا

فاطمه آن زهرۀ زهرای ما

عاشق کل حضرت سلطان عشق

خون خدا شاه شهیدان عشق

باز تو ز یک گوهر و یک مادر است

ظل خدائی تواش بر سر است

آینه ی ذات محمد نما

حسن خدائی حسن مجتبی

نام حسن روی حسن خو حسن

نور خدا چارمی پنجتن

آیۀ تطهیر به شأن شماست

حکم شما امر اولوالامر ماست

سینۀ سینای شما طور وحی

نور شما شاخه ای از نور وحی

در رمضان ماه نشاط و سرور

ماه دعا ماه خدا ماه نور

نور فشان شد ز دو سو آسمان

در دو افق تافت دو خورشید جان

وحی خدا از افق ایزدی

نور حسن از افق احمدی

مشگ و گلابی به هم آمیختند

در قدح اهل ولا ریختند

ای رمضان از تو شرف یافته

نور تو بر جبهۀ او تافته

نیمۀ ماه رمضان عزیز

گیسوی مشگین تو شد مشگ بیز

نور خدا تافت در آن روی ماه

خاصه از آن چشم بدشت سیاه

سرخی گل عکس گل روی توست

ظلمت شب سایۀ گیسوی توست

روز که خورشید درخشان صبح

سر زند از چاک گریبان صبح

ای رخ تو در رمضان بدر ما

هر سر موی تو شب قدر ما

دیده که بی نور تو شد کور به

سر که به پای تو نه، در گور به

بعد علی شاخص عترت توئی

وارث میراث نبوت توئی

مصلحت ملت اسلام و دین

کرد تو را گوشۀ عزلت نشین

هیچ گذشتی چو گذشت تو نیست 

آنکه ز شاهی بکشد دست کیست

صبر هم از صبر تو بی تاب شد

کوزه شد و زهر شد آب شد

بعد شهادت نکشید از تو دست

تیر شد و بر تن پاکت نشست

سبزه بر آمد ز گلستان دین

تارخ تو سبز شد از زهر کین

ریشۀ دین گشت همایون درخت

تا ز تو خورد آن جگر لخت لخت

ملت اسلام که پاینده باد

مشعل توحید که تابنده باد

هر دو رهین خدمات تواند

شکر گذارندۀ ذات تواند

تا ابد ای خسرو والا مقام

بر تو و بر دین محمد سلام

طبع ریاضی که گهر ریز شد

زان نظر مرحمت آمیز شد