پیامبر اعظم(ص) مثنوی ای که از شوقِ تو آیینه سحرخیز شده کوچه ی معرفت از نورِ

پیامبر اعظم(ص) مثنوی


ای که از شوقِ تو آیینه سحرخیز شده

کوچه ی معرفت از نورِ تو لبریز شده



هستی آرایه ی چشمانِ تو را یاد گرفت

واژه پردازی ی قرآن تو را یاد گرفت



همه در بـاورمان روحِ مجرّد شده ایم

امّتِ بی دل آییـن محمّـد شده ایم



پُرشد از زمزمه ی رودِ تجـلّی شب ما

خیمه زد در گذرِ قــافله ها مذهب ما



این زمین ، منتظـرآمدنت بود که ماند

سرزمینِ من و مولا شدنت بود که ماند



همه در پَرتوِ منظومه ی تو نور شدیم

با گُل و باغ و می وپنجره محشور شدیم



دلِ ما عـرصه ی نورانیِ آیینِ تـو شد

آیه ی بودنمان سوره ی یاسینِ تـو شد



پَر و بال آمد و مدیـونِ بلال تـو شدیم

همه پروانه ی شبگردِ جمال تـو شدیم



گُلِ ایلافِ قُــرَیشیم اگـر، ایلِ تــوایم

قـومِ سبـزیم همانیم که تمثیـلِ تـوایم



عاشق آل عبــاایم که محبــوب شدیم

مست و مجنونِ شماایم اگر خوب شدیم



مَردمِ عصرِ ظهوریم خدا خواست چنین

جاری از چشمه ی نوریم خدا خواست چنین