از کوچه های شهر مدینه مردی عبور می کند آرام مردی که تا همیشه \"کریم\" است مردی که

از کوچه های شهر مدینه

مردی عبور می کند آرام
مردی که تا همیشه "کریم" است
مردی که شهره است به این نام
این مرد آسمان و زمین را
پیوند می دهد به نگاهش
صد کهکشان ...ستاره ستاره
جاری میان زلف سیاهش
خورشید هم نشسته همان جا
در گوشه ای ز چشم صبورش
انگار گر گرفته جهانی
از گرمی و تلالو نورش
پیشانی اش حقیقت ماه است
ماهی که تا همیشه منیر است
در روشنای محض جبین اش
شب های تار و تیره اسیر است
حالا اگر که مردم این شهر
او را سلام تلخ دهندش
حتی اگر ز روی جهالت
با هر سلام طعنه زنندش
فرقی به حال سبط پیمبر
فرقی به حال "ماه" ندارد
این لوح، چون سپیده ی صبح است
یک لکه ی سیاه ندارد
او حضرت کریم ترین است
چشمان او دریچه ی احسان
دستان او صراط بهشت است
آغوش او سرای یتیمان
این مرد ِ قد بلند مدینه
ماه ِ نخستِ حضرت زهراست
آرامش وجود محمد(ص)
آیینه ی رشادت مولاست
زلفش تکان که می خورد انگار
آرامشی گرفته جهان را
آخر چگونه شعر توان کرد
مولود نیمه ی رمضان را...؟
باید سکوت کرد که خورشید
دارد طلوع می کند از شرق..
از شرق ِ شانه های امامی
در غربت زمین و زمان غرق
باید سکوت کرد و فقط گفت
هر شب به قصد خوبی و اکرام
از آسمان ِ شهر مدینه
ماهی عبور می کند آرام...