پیامبر اکرم(ص)-ولادت
باز هم از غیب خبر می دهند
آگهی از راز دگر می دهند
خیل ملک رو به زمین می کنند
زمزمه از عشق چنین می کنند
راهبر راه و حقیقت رسید
پیشرو عشق و طریقت رسید
نور جلال احدیت دمید
شور کمال بشریت رسید
باب وفا بر همگان باز شد
راه کمال بشر آغاز شد
از قدمش هیبت کسری شکست
بتکده ویران شد و بت ها شکست
تا که محمد به زمین پا گذاشت
چشم فلک را به تماشا گذاشت
باز از این موکب فرخنده فر
چشم من از شوق و شعف گشت تر
رو به سویش کرد به صد احترام
گفت پس از عرض درود و سلام
ای تو هستی ملکوتی صفات
نور خداوندی و مرآت ذات
واسطۀ فیض خدا بر همه
عرش برین را تو شدی قائمه
زیر لوای تو همه کائنات
پرچم تو بیرق صبر و ثبات
آینۀ ذات خدا روی توست
عطر جنان نکهتی از بوی توست
آن صدفی که همه پر گوهر است
در یتیمی که گهر پرور است
خلق عظیمی که تو را داده دوست
پرتوی از روشنی خلق اوست
خواجۀ لولاک تو را گفته اند
بانی افلاک تو را گفته اند
ای که توئی آینۀ نور ذات
ختم شده در تو نزول صفات
ای که بود خادم تو صد خلیل
بوسه زده بر قدمت جبرئیل
آیت حسن احدیت توئی
محور دین صمدیت توئی
نخل امید از قدمت آب خورد
بهره ز میلاد تو ابلیس برد
خلق گدایان حریم تواند
سائل دستان کریم تواند
قبلۀ من کعبۀ امید من
چشمۀ جوشندۀ توحید من
من که رسیدم به برت با امید
کی روم از درگه تو نا امید
قطرۀ ناچیزم و دریا توئی
بندۀ درگاهم و مولا توئی
گر که نگاهی به «وفائی» کنی
هستی او را تو خدائی کنی
آنقدر که رحمتِ خدایی آقا