عطرسیب از روی نی مدهوش میسازد مرا
بوسه از لعل لبت خاموش میسازد مرا
منکه بودم در بر زهرا و حیدر تا کنون
گوشه ی ویرانه ای آغوش میسازد مرا
پرده ی محمل اگرچه رخ نمایی می کند
خون پیشانی به رخ روپوش میسازد مرا
قاری قرآن من بنگر که از بالای نی
هر هجای تو سراپا گوش میسازد مرا
دخترت دارد گله بابا ببین هر لحظه ای
دست سنگین عدو بی هوش میسارد مرا
کاش این دیده نیفتد بر فراز نیزه ها
زلف بربادت دل مخدوش میسازد مرا
هم دعای من همی دردانه باشد اینچنین
جانمان گردد فدای دلبر نیزه نشین
تیــغ و نیــزه به پیکـرش میخورد...