ولادت و شهادت حضرت معصومه (س) - 19

حضرت معصومه(س) و شهر قم-مدح

شهرها انگشترند و (قم) نگین

قم، هماره حجت روى زمین

تربت قم، قبله عشق و وفاست

شهر علم و شهر ایمان و صفاست

مرقد (معصومه) چشم شهر ما

مهر او جان هاى ما را كهربا

دخترى از اهل بیت آفتاب

وارث دُرّ حیا، گنج حجاب

در حریمش مرغ دل پر مى زند

هر گرفتار آمده در مى زند

هر دلى این جاست مجذوب حرم

جان، اسیر رشته جود و كرم

این حرم باشد ملائك را مطاف

زائران را ارمغان، عشق و عفاف

دیده پاكان به قبرش دوخته

عصمت و پاكى از آن آموخته

(حوزه قم) هاله اى بر گرد آن

فقه و احكام خدا را مرزبان

قم همیشه رفته راه مستقیم

بوده در مهد هدایت ها مقیم

قم نمى بیند مگر خواب قیام

تیغ قم بیگانه باشد از نیام

شهر خون، شهر شرف، شهر جهاد

شهر فقه و حوزه، علم و اجتهاد

هر كجا را هر چه سیرت داده اند

اهل قم را هم بصیرت داده اند

نقطه قاف قیامند اهل قم

برق تیغ بى نیامند اهل قم

اهل قم، از اول ولایت داشتند

در دل و در دیده (آیت) داشتند

سر نمى سودند، جز بر پاى دین

دل نمى دادند الّا بر یقین

دین، مطیع امر مولا بودن است

راه را با رهنما پیمودن است

دختر (موسى بن جعفر) را درود

كز عنایاتش تراوید این سرود

حضرت معصومه(س)-مناجات

اگر نیامده بودی شما به کشورمان

چگونه بود کنون حال قلب مضطرمان

میان این همه طوفان غم چه می کردیم

اگر نبود حریم تو سایه ی سرمان

اگر نبود کراماتتان، زبانم لال

چه بود عاقبت کار و وضع آخرمان

فدای نام شما و برادرت بانو

تصدق سرتان باد پای تا سرمان

چه قدر معرفت ما کم است بی بی جان

به رتبه ی تو که هستی پناه محشرمان

ولی هر آن چه که هستیم دوستت داریم

قسم به شیر حلالی که داده مادرمان

قسم به گندم مرغان عرشی حرمت

محافظت بنما از یگانه رهبرمان

دل رمیده ی دعبل برایتان تنگ است

"اگرچه صفحه ی اعمال او سیه رنگ است "

حضرت معصومه(س)-مناجات

در قم که آمدم دل سنگم جلا گرفت

مثل کبوتری به حریم تو جا گرفت

 گرد و غبار دور و بر صحن این حرم

 گرد و غباری از دل آیینه ها گرفت

 باران،قنوت،اشک،کبوتر،کنار تو

 در این میانه نور تو دست مرا گرفت

 وقتی نگاه من به تو افتاد این دلم

 حال و هوای باب جوادِ، رضا ع گرفت

جسمم کنار خواهر و قلبم صحن رضاست

 اشکم تمام فاصله ها را فرا گرفت

 این خادمان کوی تو گفتند میشود

از دست مهربان شما "کربلا" گرفت

حضرت معصومه(س)-مدح و ولادت

آن شب زمین هوای بهشتی دوباره داشت

آغوش آسمان به بغل ماه پاره داشت

چشمان ابر روی زمین را گرفته بود

هر قطره با خودش سبدی پر ستاره داشت

دست ملک قصیده ای از نور می نوشت

واژه به واژه حرف غزل استعاره داشت

باز عطر سیب و بوی بهار و شمیم یاس

بر بارش دوباره كوثر اشاره داشت

این بار حق به دامن موسی عطا نمود

آن كوثری كه بال ملك گاهواره داشت

این سیب سرخ سیب بهشت پیمبر است

این دختر یگانه موسی بن جعفر است

مثل بهار بود هوای رسیدنت

باران چكید از رد پای رسیدنت

در پشت درب خانه تان جمع می شوند

خیل فرشتگان كه برای رسیدنت-

 -آماده اند از طرف ذات كردگار

خود را فدا كنند فدای رسیدنت

خاك بهشت بهر قدم گاه تو كم است

آغوش نجمه بود سرای رسیدنت

قلب برادرت ز تب شوق آب شد

در التهاب ثانیه های رسیدنت

در چشم خویش ذوق خدا را نگاه کن

گل خنده امام رضا را نگاه کن  

از آن زمان كه خواهر سلطان ما شدی

بانو ، شما ملیكهٔ ایران ما شدی

از آسمان وجود تو بر ما نزول كرد

تا كوثر دوباره قرآن ما شدی

منت گذاشت بر سر ما ناز مقدمت

وقتی كه آمدی تو و مهمان ما شدی

با هر قدم به سینه ما جا گرفته ای

یعنی تو صاحب دل ما جان ما شدی

بانی خیر و بركت این خطه گشته ای

وقتی نسیم سبز بیابان ما شدی

یعنی فقط نه جزء محبان حیدریم

«از شیعیان كشور موسی بن جعفریم»

وقتی تویی كه آینهٔ ذات كوثری

زیبد به خادمان حریمت پیمبری

عصمت به پای عصمت تو سجده می كند

معصومه ای و عصمت كبرای دیگری

ای زینبی كه عالمهٔ بی معلمی

زین رو كنی به شهر خودت علم پروری

ما هر چه قدر شعر و غزل نذرتان كنیم

تو باز هم از آن چه كه گفتیم برتری

بی تو كُمیت محشریان لنگ می شود

یك وقت اگر كه روی به محشر نیاوری

زهرا شدی و شمس فروزان شیعه ای

زهرا شدی و روز قیامت شفیعه ای

خود ظلمتیم، اگرچه سپیدیم با شما

یأسیم اگر، سراسر امیدیم با شما

مست اجابتند دعاها کنارتان

ما حاجت نداده ندیدیم با شما

وقتی حدیث ها تو را حرف می زنند

جز وصف فاطمه نشنیدیم با شما

در قاب عکس خالی آن قبر گمشده

تصویری از بهشت کشیدیم با شما

پس آمدیم و زائر آن بی نشان شدیم

یعنی که تا مدینه رسیدیم باشما

امشب كه عشق می پرد از كنج سینه ام

در محضر تو زائر شهر مدینه ام

حضرت معصومه(س)-مدح و مناجات

ما را برای گدایش شدن آفریده اند

غُمری آب و هوایش شدن آفریده اند

 او را برای طواف و برای عروج

مارا برایِ برایش شدن آفریده اند

 این خانوم با کرم، محترم را برای

وقف امام رضایش شدن آفریده اند

 اصلاً تمامی ایران زمین را برای

ملک خصوصی پایش شدن آفریده اند

هرچند نانی نداریم، گندم که داریم

 گیرم مدینه نرفتیم ما قم که داریم

×××

 زهرا حضورش نیازی به مردم ندارد

 اصلاً ظهورش مدینه یا قم ندارد

بالی که این آسمان را ندارد، چه دارد؟

آن کس که این آستان را ندارد چه دارد؟

 عصمت تباری که همسایه اش را ندیده

همسایه اش نیز هم سایه اش را ندیده

بانوی والا مقامی که مافوق نور است

خورشید هفت آسمانی که مافوق نور است

 پروازها با قنوتش به بالا رسیدند

اعجازها با نگاهش به عیسی رسیدند

غیر از خدایا خدایا صدایی ندارد

روی زمین غیر محراب جایی ندارد

سجاده اش با مناجات کردن گره خورد

هر صبح با نور خیرات کردن گره خورد

امروز بارانی ترین عنایت به دستش

 فردا فراوان ترینِ شفاعت به دستش

از یک طرف دخترِ مردِ مشکل گشاهاست

 از یک طرف خواهرِ آبروی گداهاست

 او حلقهء اتصال رضا با جواد است

باب الحوائج ترینی که بابِ مراد است

 وقتی که می خواست از خانه اش در بیاید

یعنی به سمتِ حریم پیمبر بیاید

دور و برش از برادر برادر قرُق بود

راه از پسر های موسی ابن جعفر قرُق بود

 دست پسرهای موسی ابن جعفر نقابش

پای پسرهای موسی ابن جعفر رکابش

تا چادرش خاکی از رد پایی نگیرد

تا معجر با حجابش به جایی نگیرد

 او آمد و مایهٔ افتخار همه شد

 دسته گل مریمی بهار همه شد

گیرم نبودیم اما سلامش که کردیم

 گیرم ندیدیم، ما احترامش که کردیم

ما سر بلندیم از این که گلابش نکردیم

با ازدحام سر کوچه آبش کردیم

او آمد و طرز خواهر شدن را نوشت و

 قربانِ قبل از برادر شدن را نوشت و

 چه خوب شد که مسیرش به مقتل نیوفتاد

 چه خوب تر که بارها از روی تل نیوفتاد

گودالی از کشمکش های لشکر ندید و

 بالای سر نیزه ها سر ندید و....

حضرت معصومه(س)-مدح

در صبر و وفا حلیمه ای آمده است

در علم و عمل فهیمه ای آمده است

در گلشن پُر نور امام كاظم

معصومه ای و كریمه ای آمده است

×××

گفتند گلی عرش مقام آمده است

آئینه نور ذوالكرام آمده است

از یُمن قدوم حضرت معصومه

لبخند به لب های امام آمده است

حضرت معصومه(س)-مدح

بین کویر خشک آرامیده دریا

دریایی از عشق و وفا و نور زهرا

دریایی از مهر رضا و عشق حیدر

آید صدا از موج آن: اَدرِک برادر

مرآت نور مادر مظلومه گشته

از سوی موسی نام او معصومه گشته

معصومه یعنی عشق، یعنی استقامت

معصومه یعنی خواهر و دخت امامت

معصومه یعنی نور یعنی دل ربایی

معصومه یعنی فانی عشق خدایی

معصومه یعنی مغفرت یعنی عطوفت

معصومه یعنی لطف و احسان بی نهایت

معصومه یعنی دختر خیر البریه

معصومه یعنی یاسی از نسل فریده

معصومه یعنی عمه ی جود وکرامت

معصومه یعنی آسمانی از شهامت

معصومه یعنی شیر زن در بیشه ی عشق

نخل بلندی از بن و از ریشه ی عشق

معصومه یعنی یاس باغ آل عصمت

معصومه یعنی کعبه ی آمال عصمت

معصومه یعنی با برادر تا شهادت

معصومه یعنی جان سپردن بین غربت

معصومه یعنی زینب ثانی زهرا

معصومه یعنی قلب طوفانی زهرا

زینب نشان بود و ولی سیلی ندیده

هرگز کسی رخسار او نیلی ندیده

زینب نشان بود و ولی دستش رسن نیست

هم چون اسیران در میان انجمن نیست

زینب نشان بود و ولی با اشک و گریه

قلبش ندیده داغ عباس و رقیه

زینب نشان بود و ولی او بی مدد نیست

در قسمت او ضرب جان کاه لگد نیست

امشب به می رخساره ی خود را بشستم

خورده گره بر آن ضریح پاک دستم

امشب که او دردم دوا بنموده شادم

آری رسیده زینب ثانی به دادم

من دعبلم دیوانه ی اخت الرضایم

با دست بی بی مُهر شد کرب و بلایم

حضرت معصومه(س)-مدح

هر كس كه سائل در این خانه می شود

مبهوت آن نگاه كریمانه می شود

بر این مقام هر كه كند روی التجا

مثل غبار ساكن كاشانه می شود

ای حُرمت مقدس قم، آشنای تو

با هر كسی به غیر تو بیگانه می شود

تو دختر امامی و شاگرد مكتبت

با مهر دل فروز تو فرزانه می شود

من كیستم كه دور ضریحت كنم طواف

جبریل درحریم تو پروانه می شود

وقتی فرشتگان به حریم تو سر زنند

این آستان نور، پری خانه می شود

هر چند غافلم ز تولای تو، ولی

این گنج قسمت دل ویرانه می شود

هر گاه یاد غُربت تو می كند دلم

گرم فغان و گریهٔ مستانه می شود

هر كس فشاند قطره اشكی به ماتمت

این دانه اشك، گوهر یك دانه می شود

زین موهبت كه شد به «وفائی» ز سوی دوست

گرم نماز و سجده شكرانه می شود

حضرت معصومه(س)-مدح

ای روح و روان عترت و قرآن

در جسم تو جان عترت و قرآن

چون آینه پیش دیده‌ات پیدا

اسرار نهان عترت و قرآن

از یمن تو ای کریمۀ عترت

قم گشته جهان عترت و قرآن

روی تو چراغ مکتب عصمت

نطق تو زبان عترت و قرآن

برخیز و بخوان خطابه چون مادر

ای روح بیان عترت و قرآن

قرآن به جلالت تو می‌نازد

عترت به اصالت تو می‌نازد

****

تو وارث معجز امامانی

تو دختر عترتی و قرآنی

تو شوی نکرده مادرِ هستی

تو در تن خود روان ایمانی

محبوبۀ چارده ولی‌الله

معصومه به کنیه و به عنوانی

تو فاطمه‌ای و فاطمی عصمت

تو عالمۀ علوم ماکانی

تو حجب و حیا و زهد و عصمت را

در مکتب اهل‌بیت، میزانی

زهد و شرف ائمه را داری

ظرفیت صبر عمه را داری

****  

ای سورۀ نور موسی جعفر

ممدوحۀ هل‌اتی پس از مادر

مهر تو مدال سینۀ مریم

کوی تو بهشت ساره و هاجر

قم از قدمت مدینةالزهرا

قبر تو مزار دخت پیغمبر

معصومه‌ای و به چارده معصوم

همه عمه و خواهری و هم دختر

هم می‌بالد جواد از این عمه

هم می‌نازد رضا به این خواهر

بر جان تو دختر کلام‌الله

از زینب و فاطمه سلام‌الله

****

تو حق حیات بر امم داری

یک فردی و یک جهان کرم داری

شد گرچه به قم نزول اجلالت

در چشم جهانیان قدم داری

هم در عربی کریمۀ عترت

هم سایه به کشور عجم داری

هم در حرم ائمه مدفونی

هم دردل اهل قم حرم داری

ما ذره و تو هزارها خورشید

ما قطره و تو هزار یم داری

در شهر ائمه تا درخشیدی

قم را شرف مدینه بخشیدی

×××

ممدوحۀ ذات کبریایی تو

معصومه و عصمت خدایی تو

الحق که میان آن همه خواهر

آیینۀ حضرت رضایی تو

با آنکه به شهر قم مکان داری

در ملک وجود، رهنمایی تو

مانند دوازده امام ما

از کار همه گره‌گشایی تو

بالله قسم ای کریمۀ عترت

برتر ز ثنا و مدح مایی تو

«میثم» به ثنات اگر گهر بارد

دریـای کــرامت تــو را دارد

حضرت معصومه(س)-مدح

ای ملیکه ای مهین بانوی عشق

 ای سراپا در وجودت بوی عشق

 آمدم تا حُسن تو گویم به دل

 شاه بیتی از غزل جویم به دل

 حال خواهم بهر تو گویم سخن

 تا طراوت آورم بر این چمن

 بلبلم کن تا نوا خوانت شوم

 دعبلم کن تا ثنا خوانت شوم

 برده ای دل نی ز قلب بی نوام

 نی ز اهل عقل و عرفان و سخا

 آمده جبریل نزدت دست بوس

 گشته ای حاکم به قلب شاه طوس

 کیستی بانو؟ رحیمت گفته اند

 با من از دست کریمت گفته اند

 بر عطوفت سرفرازی می کنی

 بر دل ما چاره سازی می کنی

 در کلامت تیغ حیدر شد نهان

 ای امید ما به روز امتحان

 مادری یا دخت ختم الانبیا

 یا که هستی زینت شیر خدا

 شبه زهرا شور زهرا در سرت

 نهر کوثر جرعه ای از ساغرت

 امهات اربعه در کوی تو

 دست حاجت آورندی سوی تو

  این حریمت نور دل ها می دهد

 جای جایش بوی زهرا می دهد

 گر نهان شد قبر زهرا از همه

 این حرم آرد شکوه فاطمه

 در سرایت جود و نعمت ریخته

 غربت و شور و صفا آمیخته

 قم که گفتند هست شهر پر قیام

 شد حریم و بارگاه ده امام

 ای امید آخر هر حق سرشت

 کن «رضا» را تو شفاعت در بهشت

حضرت معصومه(س) -مدح

دوباره آمده ام تا به من بها بدهی

مرا مریض کنی و مرا شفا بدهی

گره به کار من افتاده ای کلید بهشت

خدا کند که به من فرصت دعا بدهی

من از زیارت قبلی خراب تر شده ام

خدا کند به من بی پناه جا بدهی

من از زبان رضا با تو درد دل دارم

مگر که پاسخ این «اشفعی لنا» بدهی

تو آمدی و مقام رضا مشخص شد

تو خواستی که کلیدی به دست ما بدهی

دلم برای محرم چه زود تنگ شده

مگر که باز تو امضای کربلا بدهی

هزار عید فدای دو روز ماتم تو

اگر اشاره کنی، رخصت عزا بدهی...

تمام سال برای تو روضه می گیریم

هزار مرتبه هم در عزات می میریم

حضرت معصومه(س)-مناجات

نه جسارت نمی کنم اما، گاه من را خطاب کن بانو

چیزی از دیگران نمی خواهم، تو مرا انتخاب کن بانو

در کنار تو قطره ام اما، تو مرا رهسپار دریا کن

در کنار تو ذره ام اما، تو مرا آفتاب کن بانو

دل به هر سو که می رود بسته است، دیگر از دست خویش هم خسته است

دارد این گونه می رود از دست، آه قدری شتاب کن بانو

به گمانم که خسته ای از من، خسته ای دل شکسته ای از من

وای اگر که تو را می آزارد، خب دلم را جواب کن بانو

مانده ام بین رفتن و ماندن، رفتن و مبتلای غیر شدن

ماندن و عاقبت به خیر شدن، تو خودت انتخاب کن بانو

منم و اشک و خواهشی دیگر، روز سخت شفاعت و محشر

تو گنه کار اگر کم آوردی، روی من هم حساب کن بانو

حضرت معصومه(س)-مدح و مناجات

حرم امن تو کافی است هراسان شده را

مثل شه راه بده آهوی گریان شده را

دل سپردیم به آن معجزه ی چشمانت

تا که آباد کنی خانه ی ویران شده را

مِهر تو باعث خاموشی آتش دان است

خارج از دست خلیل است، گلستان شده را

گندم ری به تنور کرمت پخته شود

از تو داریم پس این مزرعه ی نان شده را

هرچه شد خرج حرم ارزش او بیشتر است

از طلا حرف نزن، نقره ی ایوان شده را

به در خانه ی تو بسته و وابسته شدیم

چه نیازی است به جنّت سگ دربان شده را

گر قرار است جبینش به قدومت نرسد

کافرش بیش نخوانیم مسلمان شده را

در محلّه خبر لطف تو بهتر پیچید

پخش کردند اگر قصه مهمان شده را

شدنی نیست کرم داشته باشی، امّا

دستگیری نکنی دست به دامان شده را

پنجره ساخته ای دور ضریح کرمت

تا ببندند به آن زلف پریشان شده را

ما فقط ظاهری از اوج تو را می بینیم

گذری نیست به معراجِ تو حیران شده را

جلوه ای کردی و زهرای پر از جذبه ی تو

تا قم آورد دل شاه خراسان شده را

حضرت معصومه(س)-مدح

تو مسیحا زاده اما دختر موسی شدی

مریم قدیسه ی ذریه ی طاها شدی

یک نخی از چادرت مانند کعبه محترم

قبله ی عرشی ترین سجاده ی دنیا شدی

بوسه بر دست تو بر سادات واجب می شود

چون ستون عصمت الله بنی الزهرا شدی

در میان شوره زار قم بهشتی ساختی

مثل کوثر آمدی جوشیدی و دریا شدی

جا نماز غرق نورت گوشه ی عرش خداست

در تقرب بر خدا بالاتر از بالا شدی

وحی نازل بر لبانت استناد هر حدیث

مثل بنت المصطفی صدیقه ی کبری شدی

پیش پایت دیدنی باشد قیام موسوی

با جلال فاطمی خاتون بی همتا شدی

ناز چشمان تو و ذکر خداهای پدر

کو رسول الله بیند ثانی زهرا شدی

خواهر سلطان عالم کار سلطان می کند

بر حسین خانواده زینب کبری شدی

خنده ی معصوم تو آرامش جان رضا

بهترین تمکین قلبت صوت قرآن رضا  

از همان اول دلت گشته گرفتار رضا

بین صحن چشم هایت نقش رخسار رضا

جنس بی قیمت که جایش در حریم یار نیست

عشق تو باشد متاع ناب بازار رضا

یوسف بازار ما چون پرده بردارد ز رخ

عاشقی چون تو فقط باشد خریدار رضا

در تمام عرضه های بندگی پاک تو

هم چنان آیینه ایی پیداست رفتار رضا

تا میان خطبه ها تفسیر قرآن می کنی

کاملاً باشد کلامت عین گفتار رضا

آمدی تا پرچم معشوق بر شانه کشی

در حریم عاشقی باشی علمدار رضا

هر که عمری خاک بوسی حریمت را کند

تا قیامت می شود محرم به اسرار رضا

ای کریمه چاره ایی کن لحظه ی جان دادنم

دیده ام روشن شود هنگام دیدار رضا

روز محشر چون گنه گردد گریبان گیر من

آبرو داری بود کار تو و کار رضا

دل خوشم خاک حریم تو نشسته بر سرم

خاکساری تو می گردد شفیع محشرم

تا که دل را آه سینه راهی قم می کند

با نگاهی بر ضریحت دست و پا گم می کند

آه چون از دل بر آید کار آتش می کند

بی محابا رخنه ایی در جان هیزم می کند

آن ضریحی که بود گرم طوافش جبرییل

حضرت حق قبله ی حاجات مردم می کند

هرکه دارد عقده در دل یاد قبری گم شده

هر سه شنبه در حریمت نذر گندم می کند

با سلامی نم نم اشک از دو دیده می چکد

کاسه ی خالی ما لبریز از خم می کند

نیمه شب ها در حرم تا صحن گردی می کنم

ناگهان دل یاد قبله گاه هفتم می کند

لفظ خواهر گوییا مانوس گشته با بلا

خون زینب در رگان تو تلاطم می کند

کس ندیده تا به حالا خواهری گیسو پریش

جستجوی یار زیر نیزه و سم می کند

با وجودی که حدود مقتلش را دیده بود

باز هم جسم عزیز مادرش گم می کند

حضرت معصومه(س)-مدح

تا ابد باغچه ی عطر بهار است این جا

دست گل هاست که بر دامن یار است این جا

هر طرف رایحه باغ تجلی دارد

به گمانم سحر آینه زار است این جا

بال هایی که ملائک به طواف آوردند

وقف برداشتن گرد و غبار است این جا

هر طرف آهوی دل هاست به دام افتاده

نکند منطقه ی باز شکار است این جا

بس که روشن شده از گنبد تو صبح حرم

نور خورشید کم از شمع مزار است این جا

تحفه هایی که زمینی است کجا لایق اوست

صلوات است که شایان نثار است این جا

این سخن بر غزل پیش ضمیمه بادا

هرچه داریم نثار تو کریمه بادا

در تماشای جلال تو ادب باید داشت

ناله ای بدرقهٔ راه طلب باید داشت

در خور منزلت و شأن تو ذیقعده که نیست

جشن میلاد تو در ماه رجب باید داشت

کوثر اسم تو شیرینی ایمان دارد

وقت نامت به دهان طعم رطب باید داشت

عاقل از درک حظور تو به عجز افتاده

به تمنای تو دیوانه لقب باید داشت

هم چو پروانه اگر سوخت پر ما سهل است

 سخت عمری که پی شمع تو تب باید داشت

آفرین بر تو که سِر بودی و مکتوم شدی

خواهر و دختر و هم عمه معصوم شدی

لایق صحبت صبح تو به جز شبنم نیست

جز ستاره شب احساس تو را محرم نیست

در کویر آمدی از زمزمه گل رویاندی

یعنی احساس زلال تو کم از شبنم نیست

آن که ایوان نجف گفته صفایی دارد

داند ایوان تو از مرقد مولا کم نیست

پای شیطان به شکوه حرمت باز نشد

آن که بیرون ز بهشت تو رود آدم نیست

عشقِ بی حد تو را کافری اش می خوانند

کفر هم باشد اگر آخر این عالم نیست

آسمان می چکد از خواهش عرفانی ما

حالت دَر هم ما مستحق دِرهم نیست

از نسیم سحر آرامگهت پرسیدم

که لبش جز به تب بوسه بر آن پرچم نیست

حرمت جلوه توحید دمادم دارد

قبله گاه است ولی مسجد اعظم دارد

حضرت معصومه(س)-مدح و وفات

مى‏خواستم كه جانب میخانه رو كنم

دستِ نیاز حلقه جام و سبو كنم

در ساحل نیاز نشینم امیدوار

دل را به شطّ باده دَمادم فرو كنم

وقتى كه هست شوق تیمم ز خاك یار

دیگر چرا ز چشمه زمزم وضو كنم

با من حدیث طعنه نا مردمان مگو

من آبروىِ مِى طلب آبرو كنم

تیغ زبان به كار نمى‏آیدم دگر

باشد به چشم خون شده‏ام گفتگو كنم

از دست رفته دل به تمناى دلبرم

ساقى كمى تحمل من كن كه مضطرم

دست خمار جز به سوى خم نمى‏رود

كشتى ز بحر جز به تلاطم نمى‏رود

گر گُل اسیر پنجه باد خزان شود

از بلبل انتظار ترنم نمى‏رود

یك خوشه عشق آل على گر ثمر دهد

آدم سراغ دانه گندم نمى‏رود

حاتم بخیل نیست، اگر درهمى نداشت

لبهاش جز به مهر و تبسم نمى‏رود

تا گفت آشیانه ما آن دیار هست

آواره مى‏شود دل و از قم نمى‏رود

چشمم فرات و باز دلم مات مى‏شود

محوِ جلالِ عمه سادات مى‏شود  

تا باده از سبوى امامت گرفته‏ایم

پیش خدا جوازِ اقامت گرفته‏ایم

از حُسن خلقیتم به حیرت، گمان مبر

انگشت بر دهان ز ندامت گرفته‏ایم

دل را چو داده‏ایم به دست طبیب عشق

منزل به كوچه باغ سلامت گرفته‏ایم

با وعده بهشت برابر نمى‏كنیم

هر دِرهمى از او به كرامت گرفته‏ایم

خورشید را مُسخّر خود كرده‏ایم ما

تا ذره‏اى ز رحمت عامت گرفته‏ایم

تا سوخته چو لاله ز داغت دعاى ماست

خاك حریم شاه چراغت دواى ماست

یك صبح مى‏شود كه برایم دعا كنى؟

یا نیمه شب به شوق نمازم صدا كنى؟

مرغ دل از قفس تن به دركشى

در آسمان صحن و سرایت رها كنى

ما را به پادشاهى عالم در آورى

یعنى كه در حریم بلندت گدا كنى

امروزه كاینچنین به كرامت زبانزدى

تا رستخیز بهرِ شفاعت چها كنى؟

تو زائر مدینه‏اى و طوس مى‏روى

ما را ببر كه زائر قبرِ رضا كنى

باشد نصیب ما بنمایى هزار حج

یعنى طواف در حرم ثامن الحجج

این جا كه آمدى سخن از تازیانه نیست

حرفى ز بى وفایى و ظلم زمانه نیست

در دست‏هاى مردم شهر تو سنگ نیست

یعنى سلام مردم تو وحشیانه نیست

سیلى نزد كسى به رُخ داغدار تو

اینجا خبر ز خون دل و دردِ شانه نیست

با شاخ گل ترا به سوى خانه مى‏برند

كنج خرابه بهر تو آشیانه نیست

آرى حریم تو حرم اهل بیت شد

حتى فراز آنكه ز قبرش نشانه نیست

تا نیت زیارت معصومه مى‏كنم

یاد از مزار مادر مظلومه مى‏كنم

حضرت معصومه(س) و شهر قم-مدح

شهرها انگشترند و (قم) نگین

قم، هماره حجت روى زمین

تربت قم، قبله عشق و وفاست

شهر علم و شهر ایمان و صفاست

مرقد (معصومه) چشم شهر ما

مهر او جان هاى ما را كهربا

دخترى از اهل بیت آفتاب

وارث دُرّ حیا، گنج حجاب

در حریمش مرغ دل پر مى زند

هر گرفتار آمده در مى زند

هر دلى این جاست مجذوب حرم

جان، اسیر رشته جود و كرم

این حرم باشد ملائك را مطاف

زائران را ارمغان، عشق و عفاف

دیده پاكان به قبرش دوخته

عصمت و پاكى از آن آموخته

(حوزه قم) هاله اى بر گرد آن

فقه و احكام خدا را مرزبان

قم همیشه رفته راه مستقیم

بوده در مهد هدایت ها مقیم

قم نمى بیند مگر خواب قیام

تیغ قم بیگانه باشد از نیام

شهر خون، شهر شرف، شهر جهاد

شهر فقه و حوزه، علم و اجتهاد

هر كجا را هر چه سیرت داده اند

اهل قم را هم بصیرت داده اند

نقطه قاف قیامند اهل قم

برق تیغ بى نیامند اهل قم

اهل قم، از اول ولایت داشتند

در دل و در دیده (آیت) داشتند

سر نمى سودند، جز بر پاى دین

دل نمى دادند الّا بر یقین

دین، مطیع امر مولا بودن است

راه را با رهنما پیمودن است

دختر (موسى بن جعفر) را درود

كز عنایاتش تراوید این سرود

حضرت معصومه(س)-مناجات

اگر نیامده بودی شما به کشورمان

چگونه بود کنون حال قلب مضطرمان

میان این همه طوفان غم چه می کردیم

اگر نبود حریم تو سایه ی سرمان

اگر نبود کراماتتان، زبانم لال

چه بود عاقبت کار و وضع آخرمان

فدای نام شما و برادرت بانو

تصدق سرتان باد پای تا سرمان

چه قدر معرفت ما کم است بی بی جان

به رتبه ی تو که هستی پناه محشرمان

ولی هر آن چه که هستیم دوستت داریم

قسم به شیر حلالی که داده مادرمان

قسم به گندم مرغان عرشی حرمت

محافظت بنما از یگانه رهبرمان

دل رمیده ی دعبل برایتان تنگ است

"اگرچه صفحه ی اعمال او سیه رنگ است "

حضرت معصومه(س)-مناجات

در قم که آمدم دل سنگم جلا گرفت

مثل کبوتری به حریم تو جا گرفت

 گرد و غبار دور و بر صحن این حرم

 گرد و غباری از دل آیینه ها گرفت

 باران،قنوت،اشک،کبوتر،کنار تو

 در این میانه نور تو دست مرا گرفت

 وقتی نگاه من به تو افتاد این دلم

 حال و هوای باب جوادِ، رضا ع گرفت

جسمم کنار خواهر و قلبم صحن رضاست

 اشکم تمام فاصله ها را فرا گرفت

 این خادمان کوی تو گفتند میشود

از دست مهربان شما "کربلا" گرفت