ولادت و شهادت حضرت معصومه (س) - 18

 حضرت فاطمه معصومه(س)-مدح و وفات

ای حرمت کعبۀ جان همه

عمّۀ سادات بنی فاطمه

فاطمۀ فاطمه بنت الامام

حضرت معصومه علیهاسلام

دختر موسایی و طور تو قم

وادی سیناست به طور تو گم

دختری و بر همه عالم اُمی

قائمۀ عرش خدا در قمی

پیرهنت از جلوات خدا

بر تن و جانت صلوات خدا

آیۀ تطهیرِ مکرّر تویی

عصمت حق کوثرِ کوثر تویی

اخت رضا نایبة الزینبی

عمّۀ ساداتی و زینِ ابی

تربت زهرا حرم پاک تو

پیکر پاک علما خاک تو

از کرم و لطف تو شد این حریم

قبر بروجردی و عبدالکریم 

کعبۀ جانی و دهد صبح و شام

مسجد اعظم به مزارت سلام

فیض بوَد خاک کف پای تو

فیضیه یک قطره ز دریای تو

ماه به گردون شده دلبسته‌ات

مهر، چراغ سرِ گلدسته‌ات

خیل رسُل مدح‌سرای تواند

زائر ایوان طلای تواند

فرش گدایان درت بال حور

آینه‌های حرمت چشم نور

ور و ملک روز و شب از چارسو

در حرم قدس تو آرند رو

پیش رویت چون بنشیند رضا

فاطمه در فاطمه بیند رضا

گرچه بر آن حجت حق خواهری

آینۀ عمّه‌ای و مادری

چهره‌ هر آنکس به ضریحت بهشت

دید ز هر پنجره باغ بهشت

«موسی خزرج» که به جانش درود

بر تو درِ خانۀ خود را گشود

تا به ورود تو قدمگاه شد

خانۀ موسی حرم‌الله شد

با قدم قدس تو یا فاطمه

ستّیه شد کعبه جان همه

بعد ورود تو در آن بیت پاک

ناز به گلزار جنان کرد خاک

ماه اگر بگذرد از این مسیر

سجده کند به خاک «میدان میر»

حیف که در فصل بهار شباب

قلب رضا گشت ز داغت کباب

خصم شنیدم که تو را زهر داد

داغ تو را بر دل عالم نهاد

محنت ایام جزای تو شد

اشک رضا وقف عزای تو شد

فاطمه را فروغ هر دو دیده

ایتها الصدیقة الشهیده

گر چه ز غم سوختی ای جان پاک

روز سپردند تنت را به خاک

اهل قم از آتش غم سوختند

چشم به تابوت تو می‌دوختند

چوبۀ تابوت به دوش ملک

شیون زنها همگی بر فلک

جسم تو شد ای همه خلقت فدا!

دفن به دستِ دو ولیِّ خدا

گنبد زرین تو یا فاطمه

گشته به قم چشم و چراغ همه

قبر تو پیدا همه در چشم ماست

خیز و بگو تربت زهرا کجاست

تو بضعۀ بضعۀ پیغمبری

چو مادرت شفیعۀ محشری

نغمۀ «میثم» که به گوش همه است

نالۀ «اشفعی لنا فاطمه» است

حضرت معصومه(س)-مناجات

دلم -شاید یکی از کفتراتون-

حسابی خو گرفته با هواتون

شبا وقتی که می بندن درارو

دلم می مونه تو صحن و سراتون

یه عمره عاشقونه هر شب و روز

توی شادی و غم کردم صداتون

صُبا گفتم : سلام ، خورشید بانو !

شبا گفتم : سلام ، مهتاب خاتون !

ببخش از اینکه گفتم عاشقونه

نه خانم ، ما کجا و عاشقاتون ؟

سر راه حرم گاهی اگر چه

دوتا شاخه غزل چیدم براتون...

همه ش تقصیر خوبیتونه خانم

که کرده ما بَدارم مبتلاتون

همیشه درد دل کردیم و رفتیم

نشد با ما بگید از ماجراتون

اگر چه ؛ تو دلا می پیچه گاهی

مناجات رضا جانم رضا تون

وَ یا بین صدای ندبه خونا

صدای ناله ی آقا بیاتون

یه عمره سائلم اما یه بارم

شما چیزی بخواین از این گداتون

مگه تا کی قراره زنده باشم

بیام تا کی بگم جونم فداتون ؟

چی می شه زیر پاهاتون بشم خاک

حضرت معصومه(س)-مدح و مصیبت

آیتى از خداست معصومه

لطف بى‏انتهاست معصومه

          جلوه‏اى از جمال قرآن را         

چهره‏اى حق نماست معصومه

عطر باغ محمدى دارد

زاده مصطفى است معصومه

پرتوى از تلألوء زهرا

گوهرى پربهاست معصومه

ماه عفت نقاب آل كسا

دختر مرتضى است معصومه

اخترى در مدار شمس شموس

یعنى اخت الرضاست معصومه

زائران! یك در بهشت اینجاست

تربتش باصفا است معصومه

در توسل به عترت و قرآن

باب حاجات ماست معصومه

از مدینه به قصد خطه طوس

رهروى خسته پاست معصومه

تا زیارت كند برادر خود

فكر و ذكرش دعاست معصومه

روز و شب عاشق بیابان گرد

خواهرى باوفاست معصومه

یا مگر اوست زینب دگرى

كز برادر جدا است معصومه

تا بدانى كه نیمه ره جان داد

بنگر اكنون كجاست معصومه

از وطن دور و از برادر دور

حسرتش غم فزاست معصومه

گر چه نشكسته سینه و پهلویش

در دلش داغ‏هاست معصومه

داغ زهرا و داغ اجدادش

وارث كربلاست معصومه

هر حسینیه بیت اوست حسان

چون كه صاحب عزاست معصومه‏

حضرت معصومه(س)-مناجات

مرغ دلم راهی قم می شود

در حرم امن تو گم می شود

***

عمه سادات سلام علیک

روح عبادات سلام علیک

***

كوثر نوری به كویر قمی

آب حیات دل این مردمی

***

عمه سادات بگو كیستی؟

فاطمه یا زینب ثانیستی؟

***

از سفر كرب و بلا آمدی؟

یا كه به دنبال رضا آمدی؟

***

من چه كنم شعله داغ تو را

درد و غم شاهچراغ تو را

***

کاش شبی مست حضورم كنی

با خبر از وقت ظهورم كنی

حضرت معصومه(س)-مدح

ای کــه از نســــل اهل بـالایی

ای کــه در اوج حجب پیـدایی

زینـــب حــضـرت رضایی تو

هــمـــهٔ افــتــــخـار بــابــایـــی

دخت مـــوسایی و ولی مــریم

چون رقــیه شــبــیه زهـرایـی

باب مشــکل گشــای امروزی

شــافــــع مهــربان فــردایــــی

مثل اجــداد و نـسـلــتان بـانـــو

آبـــــرویـی بــرای دنـــیــایـــی

سر شــکسته به محـضــرت آید

هــر کـــه دارد مـــدال آقــایـــی

بـــی نگـاهـــت نمـی شــوم آدم

بار کــج کــی رسـیده بر جایی

کاسه ام را همــیشــه پـرکردی

قــبــل آن کـــه کنــم تمـــنایــــی

مــــن بـــدون قـم و خـراسـانت

می رسیـــدم بــه مرز رسوایی

گـــلــه از هـجــر کربــلا دارم

بـا دل مــن تــو راه مــی آیـی؟

حضرت معصومه(س)-مناجات

ای دلم بی قرار در حرمت

کن نگاهی به سائل کرمت

ذره ای بودم و ز لطف شما

زیر بالم شده تمام سما

طفل خُردی به پای مکتب تو

بوده ام من دخیل هر شب تو

سر نهاندند پیش پای شما

بهجت و فاضل و مطهر ها

عمه و بنت و خواهر معصوم

بر تو باشد سلام هر معصوم

ای ضریحت بود مطاف ملک

رفته گلدسته ات فراز فلک

چشم من ابری است و بارانی

 از تب عشق خود تو می دانی

لحظه هایم اسیر دل تنگی

می زنم زلف یار را چنگی

افتخارم بود گدایی تو

مرغ دل را کنم هوایی تو

می کنی تو غروب آدینه

دل من را چو صحن آیینه

با نگاهی دلم هوایی کن

قلب من را تو کربلایی کن

حضرت معصومه(س)-مدح

یاد تو آسمان دلم را فرا گرفت

باران بهانه داشت، سراغ تو را گرفت

چادر به سر کشیدم و یادم نمانده کی؟

دستم میان دست ضریح تو جا گرفت

گم شد دلم حوالی عطر گلاب و عود

از سقف و سنگ فرش حرم بوسه ها گرفت

می گفت روی منبر قلبم کسی... خوشا

دستی که دست خواهر مولا رضا گرفت

هم اسم مادر تو مرا نام کرده اند

این عشق در وجودم از آغاز پا گرفت

من راه یافتم به تو با دل گرفتگی

ماندم که با وجود تو این دل چرا گرفت؟

بین زیارت تو و خلوت نشینی ام

یک لحظه دیدمت و همان دم دعا گرفت

خلوت گزیده را به تمنا چه حاجت است

با آستان دوست به مأوا چه حاجت است

آیینه ی رواق تو با آه زائران

هم درد شد شکست به همراه زائران

شهره است دستگیری خاتون که این چنین

مشتاق اوست دست هوا خواه زائران

رفتم به زیر سایه دستی که می کشی

بر شانه های هق هق گه گاه زائران

  "من زار عمتی بقم ..." از جود، جاده ساخت

بین بهشت و بین قدمگاه زائران

وقت وداع با تو، قدم سست می شود

بنگر به گام رفته به اکراه زائران

بانوی آفتابی شهر کویری ام!

با دست خالی آمده ام، می پذیری ام؟  

با شعر، سنگ فرش حرم را قدم زدم

هر بیت را مقابل رویت قلم زدم

هر آینه درخشش تصویری از تو داشت

از تو مثل به پرتو هر صبح دم زدم

  با یک تبسم از تو چنان زیر و رو شدم

که دست رد به سینه ی انبوه غم زدم

دستم رسید پای بلندای دامنت

از شرم بود بانو اگر حرف کم زدم

می خواست شعر آینه ی عصمتت شوم

این بیت های توست ولی من رقم زدم

زانو زده است بر سر خاکت ندیمه ای

آخر شنیده است که در قم کریمه ای...

گل، سرخ شد کنار تو از شرم آب شد

از قم گذشت پهلوی کاشان گلاب شد

آیینه ای به گنبد تو خیره مانده بود

محو جلا و جاذبه اش، آفتاب شد

شب گفت خاطرات تو را، رو به آسمان

اشکش چکید در غم تو، ماه تاب شد

احساس شوق و رغبت خواهر- برادری

نامی نداشت، "عشق" سپس انتخاب شد

 باد از حرم به قصد تبرک، غبار رُفت

شد گردباد و گِرد تو در پیچ و تاب شد

اشکی شفیع می طلبید از دم ضریح

لب وا نکرده بود، دعا مستجاب شد

ساقی بیا که یار ز رخ پرده بر گرفت

وقتش رسیده است که تا اوج پر گرفت

بین رسیدن و نرسیدن مرددی

هر چند نیمه راه رسیدن به مقصدی

یک سال بوده یاد رضا، گوشه ی دلت

هر لحظه می کشیده لبت، آه ممتدی

ده فرسخ آرزوی تو را قم به انتظار

امید می کشید، سرانجام آمدی

عادت گرفت زود به تو بیت نور و قم

رفته است روزگاری و این جا زبان زدی

 غربت به دوش و دوست نواز و کریم‌دست

یک ذره با برادر خود، مو نمی زدی

هر واژه با نگاه تو از جا بلند شد

در وصف تو به صف شد و ترکیب بند شد

حضرت معصومه(س) -مدح

این بارگاه قدس كه از عرش برتر است

آرام گاه دختر موسى بن جعفر است

پاكیزه گوهر صدف عصمت بتول

یعنى كه نور دیده زهراى اطهر است

والا تبار خواهر سلطان دین رضا

فخر زنان عالم و خاتون محشر است

عزّت نگر كه حرمت طوف حریم او

با حرمت طواف امامان برابر است

جنّات عدن اگر طلبى زین حرم در آى

كاین آستان عرش نشان، هشتمین در است

هر سر بر آستان ملك پاسبان او

ساییده شد بهشت برینش مقرّر است

آیینه هاى بقعه آیین طراز او

روشن گر تشعشع خورشید خاور است

در زیر پاى زائر این بارگاه قدس

گیسوى حور و یال ملك، مفرش در است

این جا نماز را به خشوع و ادب گزار

كاین فرش زیر پاى تو، جبریل را پر است  

بس ساطع است نور نماز و دعاى خلق

با ساق عرش ساحت گیتى منوّر است

آدم به امر تو ز نهان خانه عدم

تا سر سراى منزل هستى مسافر است

جز آن كه سر ز عجز بساییم روى خاك

از ما به پیشگاه خدایى چه در خور است

اى خالقى كه وصف جلال و جمال تو

از عقل و فهم و وهم و گمان جمله برتر است

یا رب به حق قافله سالار انبیاء

آن صدر كائنات كه آخر پیمبر است

عقل نخست و صادر اول كه نام وى

زیب اذان و زیور محراب و منبر است

یارب به حق سیّد و سالار اولیاء

كز وجه او تجلّى اللّه اكبر است

با اشك چشم، ابر كرم بر سر یتیم

با ابر تیغ، صاعقه یى بر ستمگر است

یارب به حق «فاطمه» آن كوثرى كه او

اُمُّ الائمه عصمت كبراى داور است

خونى كه داد سرور آزادگان «حسین»

مرهون حسن تربیت و شیر مادر است

یارب به «مجتبى» كه شباب بهشت را

در باغ خلد، سید و سالار و سرور است

مسموم زهر كین كه جگر پاره هاى او

در طشت از شماره فزون تر ز اختر است

یارب به خون شاه شهیدان كربلا

كآزرده حنجر از دم خونین خنجر است

خونى كه دامن شفق از انعكاس آن

هم رنگ داغ در جگر لاله مضمر است

یارب به حقّ سید سجّاد آن امام

كز اُم و اَب تقارن سعد به اكبر است

در منتهاى اوج بلاغت صحیفه اش

گویى «زبور» دیگر و «داود» دیگر است

یارب به علم حضرت باقر كه گاه موج

دریاى بى كران پر از دُرّ و گوهر است

عطر نبى رسد به مشام از كلام او

عطرى كه رشك مشك و عبیراست و عنبر است

یارب به صدق حضرت «صادق» كه تا ابد

چون آفتاب بر سر دین سایه گستر است

اى واى من كه عارض گلگون او به زهر

هم چون شعار آل على، سبز منظر است

یا رب به حلم حضرت سلطان دین «رضا»

آن كز شرف، مدام نگهبان كشور است

شاهى كه صدر مسند ارشاد، گاه بحث

عقل مجسّم آمد و علم مصوّر است

یارب به حق جود امام نهم «جواد»

كز عشق، هم چو مهر فلك، ذرّه پرور است

ابن الرّضا چو «عیسى» و «یحیى» به كودكى

قطب و امام و مرشد و مولا و مهتر است

یارب به حرمت «حسن» عسكرى كه او

نقش نگین حلقه چندین مُعَسْكر است

عمرى به جرم عصمت و تقوى و زهد و علم

در حلقه محاصره چند لشكر است

یارب به حق قائم بر حق امام عصر

كان گشت او به گردش افلاك محور است

نوح زمان و قطب جهان كز حریم غیب

خلق خداى را به خداوند رهبر است

یارب به حقّ عصمت «معصومه» كز شرف

او را پدر امام و امامى برادر است

كاین در به روى خلق دو عالم گشوده دار

تا خاک ما به آب ولایش مخمّر است

خورشید شعله اى ز شعاع رواق او

تا نور او در آینه ها زیب و زیور است

توفیق گفت و طبع «ریاضى» چو گل شكفت

آن جا كه آفتاب هم از ذَرّه كمتر است

سال هزار و سیصد و هشتاد و نه بود

سالى كه كار آینه كارى، میسّر است

حضرت معصومه(س)-مدح و ولادت

آن شب زمین هوای بهشتی دوباره داشت

آغوش آسمان به بغل ماه پاره داشت

چشمان ابر روی زمین را گرفته بود

هر قطره با خودش سبدی پر ستاره داشت

دست ملک قصیده ای از نور می نوشت

واژه به واژه حرف غزل استعاره داشت

باز عطر سیب و بوی بهار و شمیم یاس

بر بارش دوباره كوثر اشاره داشت

این بار حق به دامن موسی عطا نمود

آن كوثری كه بال ملك گاهواره داشت

این سیب سرخ سیب بهشت پیمبر است

این دختر یگانه موسی بن جعفر است

مثل بهار بود هوای رسیدنت

باران چكید از رد پای رسیدنت

در پشت درب خانه تان جمع می شوند

خیل فرشتگان كه برای رسیدنت-

 -آماده اند از طرف ذات كردگار

خود را فدا كنند فدای رسیدنت

خاك بهشت بهر قدم گاه تو كم است

آغوش نجمه بود سرای رسیدنت

قلب برادرت ز تب شوق آب شد

در التهاب ثانیه های رسیدنت

در چشم خویش ذوق خدا را نگاه کن

گل خنده امام رضا را نگاه کن  

از آن زمان كه خواهر سلطان ما شدی

بانو ، شما ملیكهٔ ایران ما شدی

از آسمان وجود تو بر ما نزول كرد

تا كوثر دوباره قرآن ما شدی

منت گذاشت بر سر ما ناز مقدمت

وقتی كه آمدی تو و مهمان ما شدی

با هر قدم به سینه ما جا گرفته ای

یعنی تو صاحب دل ما جان ما شدی

بانی خیر و بركت این خطه گشته ای

وقتی نسیم سبز بیابان ما شدی

یعنی فقط نه جزء محبان حیدریم

«از شیعیان كشور موسی بن جعفریم»

وقتی تویی كه آینهٔ ذات كوثری

زیبد به خادمان حریمت پیمبری

عصمت به پای عصمت تو سجده می كند

معصومه ای و عصمت كبرای دیگری

ای زینبی كه عالمهٔ بی معلمی

زین رو كنی به شهر خودت علم پروری

ما هر چه قدر شعر و غزل نذرتان كنیم

تو باز هم از آن چه كه گفتیم برتری

بی تو كُمیت محشریان لنگ می شود

یك وقت اگر كه روی به محشر نیاوری

زهرا شدی و شمس فروزان شیعه ای

زهرا شدی و روز قیامت شفیعه ای

خود ظلمتیم، اگرچه سپیدیم با شما

یأسیم اگر، سراسر امیدیم با شما

مست اجابتند دعاها کنارتان

ما حاجت نداده ندیدیم با شما

وقتی حدیث ها تو را حرف می زنند

جز وصف فاطمه نشنیدیم با شما

در قاب عکس خالی آن قبر گمشده

تصویری از بهشت کشیدیم با شما

پس آمدیم و زائر آن بی نشان شدیم

یعنی که تا مدینه رسیدیم باشما

امشب كه عشق می پرد از كنج سینه ام

در محضر تو زائر شهر مدینه ام

حضرت معصومه(س)-مدح

در صبر و وفا حلیمه ای آمده است

در علم و عمل فهیمه ای آمده است

در گلشن پُر نور امام كاظم

معصومه ای و كریمه ای آمده است

×××

گفتند گلی عرش مقام آمده است

آئینه نور ذوالكرام آمده است

از یُمن قدوم حضرت معصومه

لبخند به لب های امام آمده است

حضرت معصومه(س)-مدح

بین کویر خشک آرامیده دریا

دریایی از عشق و وفا و نور زهرا

دریایی از مهر رضا و عشق حیدر

آید صدا از موج آن: اَدرِک برادر

مرآت نور مادر مظلومه گشته

از سوی موسی نام او معصومه گشته

معصومه یعنی عشق، یعنی استقامت

معصومه یعنی خواهر و دخت امامت

معصومه یعنی نور یعنی دل ربایی

معصومه یعنی فانی عشق خدایی

معصومه یعنی مغفرت یعنی عطوفت

معصومه یعنی لطف و احسان بی نهایت

معصومه یعنی دختر خیر البریه

معصومه یعنی یاسی از نسل فریده

معصومه یعنی عمه ی جود وکرامت

معصومه یعنی آسمانی از شهامت

معصومه یعنی شیر زن در بیشه ی عشق

نخل بلندی از بن و از ریشه ی عشق

معصومه یعنی یاس باغ آل عصمت

معصومه یعنی کعبه ی آمال عصمت

معصومه یعنی با برادر تا شهادت

معصومه یعنی جان سپردن بین غربت

معصومه یعنی زینب ثانی زهرا

معصومه یعنی قلب طوفانی زهرا

زینب نشان بود و ولی سیلی ندیده

هرگز کسی رخسار او نیلی ندیده

زینب نشان بود و ولی دستش رسن نیست

هم چون اسیران در میان انجمن نیست

زینب نشان بود و ولی با اشک و گریه

قلبش ندیده داغ عباس و رقیه

زینب نشان بود و ولی او بی مدد نیست

در قسمت او ضرب جان کاه لگد نیست

امشب به می رخساره ی خود را بشستم

خورده گره بر آن ضریح پاک دستم

امشب که او دردم دوا بنموده شادم

آری رسیده زینب ثانی به دادم

من دعبلم دیوانه ی اخت الرضایم

با دست بی بی مُهر شد کرب و بلایم

حضرت معصومه(س)-مدح

هر كس كه سائل در این خانه می شود

مبهوت آن نگاه كریمانه می شود

بر این مقام هر كه كند روی التجا

مثل غبار ساكن كاشانه می شود

ای حُرمت مقدس قم، آشنای تو

با هر كسی به غیر تو بیگانه می شود

تو دختر امامی و شاگرد مكتبت

با مهر دل فروز تو فرزانه می شود

من كیستم كه دور ضریحت كنم طواف

جبریل درحریم تو پروانه می شود

وقتی فرشتگان به حریم تو سر زنند

این آستان نور، پری خانه می شود

هر چند غافلم ز تولای تو، ولی

این گنج قسمت دل ویرانه می شود

هر گاه یاد غُربت تو می كند دلم

گرم فغان و گریهٔ مستانه می شود

هر كس فشاند قطره اشكی به ماتمت

این دانه اشك، گوهر یك دانه می شود

زین موهبت كه شد به «وفائی» ز سوی دوست

گرم نماز و سجده شكرانه می شود

حضرت معصومه(س)-مدح

ای روح و روان عترت و قرآن

در جسم تو جان عترت و قرآن

چون آینه پیش دیده‌ات پیدا

اسرار نهان عترت و قرآن

از یمن تو ای کریمۀ عترت

قم گشته جهان عترت و قرآن

روی تو چراغ مکتب عصمت

نطق تو زبان عترت و قرآن

برخیز و بخوان خطابه چون مادر

ای روح بیان عترت و قرآن

قرآن به جلالت تو می‌نازد

عترت به اصالت تو می‌نازد

****

تو وارث معجز امامانی

تو دختر عترتی و قرآنی

تو شوی نکرده مادرِ هستی

تو در تن خود روان ایمانی

محبوبۀ چارده ولی‌الله

معصومه به کنیه و به عنوانی

تو فاطمه‌ای و فاطمی عصمت

تو عالمۀ علوم ماکانی

تو حجب و حیا و زهد و عصمت را

در مکتب اهل‌بیت، میزانی

زهد و شرف ائمه را داری

ظرفیت صبر عمه را داری

****  

ای سورۀ نور موسی جعفر

ممدوحۀ هل‌اتی پس از مادر

مهر تو مدال سینۀ مریم

کوی تو بهشت ساره و هاجر

قم از قدمت مدینةالزهرا

قبر تو مزار دخت پیغمبر

معصومه‌ای و به چارده معصوم

همه عمه و خواهری و هم دختر

هم می‌بالد جواد از این عمه

هم می‌نازد رضا به این خواهر

بر جان تو دختر کلام‌الله

از زینب و فاطمه سلام‌الله

****

تو حق حیات بر امم داری

یک فردی و یک جهان کرم داری

شد گرچه به قم نزول اجلالت

در چشم جهانیان قدم داری

هم در عربی کریمۀ عترت

هم سایه به کشور عجم داری

هم در حرم ائمه مدفونی

هم دردل اهل قم حرم داری

ما ذره و تو هزارها خورشید

ما قطره و تو هزار یم داری

در شهر ائمه تا درخشیدی

قم را شرف مدینه بخشیدی

×××

ممدوحۀ ذات کبریایی تو

معصومه و عصمت خدایی تو

الحق که میان آن همه خواهر

آیینۀ حضرت رضایی تو

با آنکه به شهر قم مکان داری

در ملک وجود، رهنمایی تو

مانند دوازده امام ما

از کار همه گره‌گشایی تو

بالله قسم ای کریمۀ عترت

برتر ز ثنا و مدح مایی تو

«میثم» به ثنات اگر گهر بارد

دریـای کــرامت تــو را دارد

حضرت معصومه(س)-مدح

ای ملیکه ای مهین بانوی عشق

 ای سراپا در وجودت بوی عشق

 آمدم تا حُسن تو گویم به دل

 شاه بیتی از غزل جویم به دل

 حال خواهم بهر تو گویم سخن

 تا طراوت آورم بر این چمن

 بلبلم کن تا نوا خوانت شوم

 دعبلم کن تا ثنا خوانت شوم

 برده ای دل نی ز قلب بی نوام

 نی ز اهل عقل و عرفان و سخا

 آمده جبریل نزدت دست بوس

 گشته ای حاکم به قلب شاه طوس

 کیستی بانو؟ رحیمت گفته اند

 با من از دست کریمت گفته اند

 بر عطوفت سرفرازی می کنی

 بر دل ما چاره سازی می کنی

 در کلامت تیغ حیدر شد نهان

 ای امید ما به روز امتحان

 مادری یا دخت ختم الانبیا

 یا که هستی زینت شیر خدا

 شبه زهرا شور زهرا در سرت

 نهر کوثر جرعه ای از ساغرت

 امهات اربعه در کوی تو

 دست حاجت آورندی سوی تو

  این حریمت نور دل ها می دهد

 جای جایش بوی زهرا می دهد

 گر نهان شد قبر زهرا از همه

 این حرم آرد شکوه فاطمه

 در سرایت جود و نعمت ریخته

 غربت و شور و صفا آمیخته

 قم که گفتند هست شهر پر قیام

 شد حریم و بارگاه ده امام

 ای امید آخر هر حق سرشت

 کن «رضا» را تو شفاعت در بهشت

حضرت معصومه(س) -مدح

دوباره آمده ام تا به من بها بدهی

مرا مریض کنی و مرا شفا بدهی

گره به کار من افتاده ای کلید بهشت

خدا کند که به من فرصت دعا بدهی

من از زیارت قبلی خراب تر شده ام

خدا کند به من بی پناه جا بدهی

من از زبان رضا با تو درد دل دارم

مگر که پاسخ این «اشفعی لنا» بدهی

تو آمدی و مقام رضا مشخص شد

تو خواستی که کلیدی به دست ما بدهی

دلم برای محرم چه زود تنگ شده

مگر که باز تو امضای کربلا بدهی

هزار عید فدای دو روز ماتم تو

اگر اشاره کنی، رخصت عزا بدهی...

تمام سال برای تو روضه می گیریم

هزار مرتبه هم در عزات می میریم

حضرت معصومه(س)-مناجات

نه جسارت نمی کنم اما، گاه من را خطاب کن بانو

چیزی از دیگران نمی خواهم، تو مرا انتخاب کن بانو

در کنار تو قطره ام اما، تو مرا رهسپار دریا کن

در کنار تو ذره ام اما، تو مرا آفتاب کن بانو

دل به هر سو که می رود بسته است، دیگر از دست خویش هم خسته است

دارد این گونه می رود از دست، آه قدری شتاب کن بانو

به گمانم که خسته ای از من، خسته ای دل شکسته ای از من

وای اگر که تو را می آزارد، خب دلم را جواب کن بانو

مانده ام بین رفتن و ماندن، رفتن و مبتلای غیر شدن

ماندن و عاقبت به خیر شدن، تو خودت انتخاب کن بانو

منم و اشک و خواهشی دیگر، روز سخت شفاعت و محشر

تو گنه کار اگر کم آوردی، روی من هم حساب کن بانو

حضرت معصومه(س)-مدح

تو مسیحا زاده اما دختر موسی شدی

مریم قدیسه ی ذریه ی طاها شدی

یک نخی از چادرت مانند کعبه محترم

قبله ی عرشی ترین سجاده ی دنیا شدی

بوسه بر دست تو بر سادات واجب می شود

چون ستون عصمت الله بنی الزهرا شدی

در میان شوره زار قم بهشتی ساختی

مثل کوثر آمدی جوشیدی و دریا شدی

جا نماز غرق نورت گوشه ی عرش خداست

در تقرب بر خدا بالاتر از بالا شدی

وحی نازل بر لبانت استناد هر حدیث

مثل بنت المصطفی صدیقه ی کبری شدی

پیش پایت دیدنی باشد قیام موسوی

با جلال فاطمی خاتون بی همتا شدی

ناز چشمان تو و ذکر خداهای پدر

کو رسول الله بیند ثانی زهرا شدی

خواهر سلطان عالم کار سلطان می کند

بر حسین خانواده زینب کبری شدی

خنده ی معصوم تو آرامش جان رضا

بهترین تمکین قلبت صوت قرآن رضا  

از همان اول دلت گشته گرفتار رضا

بین صحن چشم هایت نقش رخسار رضا

جنس بی قیمت که جایش در حریم یار نیست

عشق تو باشد متاع ناب بازار رضا

یوسف بازار ما چون پرده بردارد ز رخ

عاشقی چون تو فقط باشد خریدار رضا

در تمام عرضه های بندگی پاک تو

هم چنان آیینه ایی پیداست رفتار رضا

تا میان خطبه ها تفسیر قرآن می کنی

کاملاً باشد کلامت عین گفتار رضا

آمدی تا پرچم معشوق بر شانه کشی

در حریم عاشقی باشی علمدار رضا

هر که عمری خاک بوسی حریمت را کند

تا قیامت می شود محرم به اسرار رضا

ای کریمه چاره ایی کن لحظه ی جان دادنم

دیده ام روشن شود هنگام دیدار رضا

روز محشر چون گنه گردد گریبان گیر من

آبرو داری بود کار تو و کار رضا

دل خوشم خاک حریم تو نشسته بر سرم

خاکساری تو می گردد شفیع محشرم

تا که دل را آه سینه راهی قم می کند

با نگاهی بر ضریحت دست و پا گم می کند

آه چون از دل بر آید کار آتش می کند

بی محابا رخنه ایی در جان هیزم می کند

آن ضریحی که بود گرم طوافش جبرییل

حضرت حق قبله ی حاجات مردم می کند

هرکه دارد عقده در دل یاد قبری گم شده

هر سه شنبه در حریمت نذر گندم می کند

با سلامی نم نم اشک از دو دیده می چکد

کاسه ی خالی ما لبریز از خم می کند

نیمه شب ها در حرم تا صحن گردی می کنم

ناگهان دل یاد قبله گاه هفتم می کند

لفظ خواهر گوییا مانوس گشته با بلا

خون زینب در رگان تو تلاطم می کند

کس ندیده تا به حالا خواهری گیسو پریش

جستجوی یار زیر نیزه و سم می کند

با وجودی که حدود مقتلش را دیده بود

باز هم جسم عزیز مادرش گم می کند

حضرت معصومه(س)-مدح و مناجات

حرم امن تو کافی است هراسان شده را

مثل شه راه بده آهوی گریان شده را

دل سپردیم به آن معجزه ی چشمانت

تا که آباد کنی خانه ی ویران شده را

مِهر تو باعث خاموشی آتش دان است

خارج از دست خلیل است، گلستان شده را

گندم ری به تنور کرمت پخته شود

از تو داریم پس این مزرعه ی نان شده را

هرچه شد خرج حرم ارزش او بیشتر است

از طلا حرف نزن، نقره ی ایوان شده را

به در خانه ی تو بسته و وابسته شدیم

چه نیازی است به جنّت سگ دربان شده را

گر قرار است جبینش به قدومت نرسد

کافرش بیش نخوانیم مسلمان شده را

در محلّه خبر لطف تو بهتر پیچید

پخش کردند اگر قصه مهمان شده را

شدنی نیست کرم داشته باشی، امّا

دستگیری نکنی دست به دامان شده را

پنجره ساخته ای دور ضریح کرمت

تا ببندند به آن زلف پریشان شده را

ما فقط ظاهری از اوج تو را می بینیم

گذری نیست به معراجِ تو حیران شده را

جلوه ای کردی و زهرای پر از جذبه ی تو

تا قم آورد دل شاه خراسان شده را

حضرت معصومه(س)-مدح و وفات

مى‏خواستم كه جانب میخانه رو كنم

دستِ نیاز حلقه جام و سبو كنم

در ساحل نیاز نشینم امیدوار

دل را به شطّ باده دَمادم فرو كنم

وقتى كه هست شوق تیمم ز خاك یار

دیگر چرا ز چشمه زمزم وضو كنم

با من حدیث طعنه نا مردمان مگو

من آبروىِ مِى طلب آبرو كنم

تیغ زبان به كار نمى‏آیدم دگر

باشد به چشم خون شده‏ام گفتگو كنم

از دست رفته دل به تمناى دلبرم

ساقى كمى تحمل من كن كه مضطرم

دست خمار جز به سوى خم نمى‏رود

كشتى ز بحر جز به تلاطم نمى‏رود

گر گُل اسیر پنجه باد خزان شود

از بلبل انتظار ترنم نمى‏رود

یك خوشه عشق آل على گر ثمر دهد

آدم سراغ دانه گندم نمى‏رود

حاتم بخیل نیست، اگر درهمى نداشت

لبهاش جز به مهر و تبسم نمى‏رود

تا گفت آشیانه ما آن دیار هست

آواره مى‏شود دل و از قم نمى‏رود

چشمم فرات و باز دلم مات مى‏شود

محوِ جلالِ عمه سادات مى‏شود  

تا باده از سبوى امامت گرفته‏ایم

پیش خدا جوازِ اقامت گرفته‏ایم

از حُسن خلقیتم به حیرت، گمان مبر

انگشت بر دهان ز ندامت گرفته‏ایم

دل را چو داده‏ایم به دست طبیب عشق

منزل به كوچه باغ سلامت گرفته‏ایم

با وعده بهشت برابر نمى‏كنیم

هر دِرهمى از او به كرامت گرفته‏ایم

خورشید را مُسخّر خود كرده‏ایم ما

تا ذره‏اى ز رحمت عامت گرفته‏ایم

تا سوخته چو لاله ز داغت دعاى ماست

خاك حریم شاه چراغت دواى ماست

یك صبح مى‏شود كه برایم دعا كنى؟

یا نیمه شب به شوق نمازم صدا كنى؟

مرغ دل از قفس تن به دركشى

در آسمان صحن و سرایت رها كنى

ما را به پادشاهى عالم در آورى

یعنى كه در حریم بلندت گدا كنى

امروزه كاینچنین به كرامت زبانزدى

تا رستخیز بهرِ شفاعت چها كنى؟

تو زائر مدینه‏اى و طوس مى‏روى

ما را ببر كه زائر قبرِ رضا كنى

باشد نصیب ما بنمایى هزار حج

یعنى طواف در حرم ثامن الحجج

این جا كه آمدى سخن از تازیانه نیست

حرفى ز بى وفایى و ظلم زمانه نیست

در دست‏هاى مردم شهر تو سنگ نیست

یعنى سلام مردم تو وحشیانه نیست

سیلى نزد كسى به رُخ داغدار تو

اینجا خبر ز خون دل و دردِ شانه نیست

با شاخ گل ترا به سوى خانه مى‏برند

كنج خرابه بهر تو آشیانه نیست

آرى حریم تو حرم اهل بیت شد

حتى فراز آنكه ز قبرش نشانه نیست

تا نیت زیارت معصومه مى‏كنم

یاد از مزار مادر مظلومه مى‏كنم