حضرت معصومه(س)

حضرت معصومه(س)-مدح

تا ابد باغچه ی عطر بهار است این جا

دست گل هاست که بر دامن یار است این جا

هر طرف رایحه باغ تجلی دارد

به گمانم سحر آینه زار است این جا

بال هایی که ملائک به طواف آوردند

وقف برداشتن گرد و غبار است این جا

هر طرف آهوی دل هاست به دام افتاده

نکند منطقه ی باز شکار است این جا

بس که روشن شده از گنبد تو صبح حرم

نور خورشید کم از شمع مزار است این جا

تحفه هایی که زمینی است کجا لایق اوست

صلوات است که شایان نثار است این جا

این سخن بر غزل پیش ضمیمه بادا

هرچه داریم نثار تو کریمه بادا

در تماشای جلال تو ادب باید داشت

ناله ای بدرقهٔ راه طلب باید داشت

در خور منزلت و شأن تو ذیقعده که نیست

جشن میلاد تو در ماه رجب باید داشت

کوثر اسم تو شیرینی ایمان دارد

وقت نامت به دهان طعم رطب باید داشت

عاقل از درک حظور تو به عجز افتاده

به تمنای تو دیوانه لقب باید داشت

هم چو پروانه اگر سوخت پر ما سهل است

 سخت عمری که پی شمع تو تب باید داشت

آفرین بر تو که سِر بودی و مکتوم شدی

خواهر و دختر و هم عمه معصوم شدی

لایق صحبت صبح تو به جز شبنم نیست

جز ستاره شب احساس تو را محرم نیست

در کویر آمدی از زمزمه گل رویاندی

یعنی احساس زلال تو کم از شبنم نیست

آن که ایوان نجف گفته صفایی دارد

داند ایوان تو از مرقد مولا کم نیست

پای شیطان به شکوه حرمت باز نشد

آن که بیرون ز بهشت تو رود آدم نیست

عشقِ بی حد تو را کافری اش می خوانند

کفر هم باشد اگر آخر این عالم نیست

آسمان می چکد از خواهش عرفانی ما

حالت دَر هم ما مستحق دِرهم نیست

از نسیم سحر آرامگهت پرسیدم

که لبش جز به تب بوسه بر آن پرچم نیست

حرمت جلوه توحید دمادم دارد

قبله گاه است ولی مسجد اعظم دارد