امام زمان عج (مناجات) - 5

امام زمان(عج)-مناجات محرمی

بر سینۀ خود میفشارم زانوی غم را

وقتی که بی تو باز می بینم محرم را

صاحب عزا با دست های خویش کوبیدی

 بر روی دیوار کدامین خانه پرچم را

ای آسمان چشمه جوشان اشک خون

پربارتر کن بارش این اشک نم نم را

هرشب میان کوچه ها بر سینه خواهی زد

وقتی که می خوانند شور و نوحه و دم را

بر رشته پرچم دخیل گریه می بندم

آقا مگیر از دست ما این حبل محکم را

با اذن زهرا اذن مولا اذن پیغمبر

با اذن تو پوشیده ام این رخت ماتم را

دلشوره دارم اربعینم را همین اول

امضا کن آقاجان برات کربلایم را

محمد بیابانی

امام زمان(عج)-مناجات محرمی

الا ای قبله گاه دل كجایی؟

محرّم شد... نمی خواهی بیایی؟

بیا یك بار تا دورت بگردم

بیا كه مُردم از داغ جدایی

بیا یك سر به جمع سینه زن ها

كه شاید بشنوم از تو صدایی

فدای ناله های آتشینت

میان روضه های نینوایی

كنار قتلگه یا خیمه گاهی!

نمی دانم كجای كربلایی!

هوای روضه های صبح گاهت

دل دیوانه را كرده هوایی

شود آیا برای روضه خواندن

مرا هم یک دهه دعوت نمایی؟

مجتبی روشن روان

امام زمان(عج)-مناجات محرمی

مرا ببخش اگر که سلام یادم رفت

خراب روی تو بودم کلام یادم رفت

مرا ببخش اگر که ز راه آمدی و...

به پیش پای تو آقا قیام یادم رفت

مرا ببخش اگر بی مقدّمه خواندم

جسورِ عشق شدم احترام یادم رفت

مرا ببخش اگر که زدم به بیراهه

هر آنچه بود به ذهنم تمام یادم رفت

مرا ببخش اگر با وجود پاکی تو

گَهی تباه شدم تا... حرام یادم رفت

مرا ببخش نماندم به پای عهد سحر

دل جنون زده ی صبح و شام یادم رفت

مرا ببخش اگر دل به دیگری دادم

غم حسین علیه السَّلام یادم رفت

مجتبی روشن روان

امام زمان(عج)-مناجات محرمی

شال و پیراهن و بیرق همگی آماده

چاییِ روضه کند کار هزاران باده

زنده ماندیم ببینیم که انشاالله

باز ارباب به ما رزقِ محرم داده

باز هم روضه گرفتیم و عقیده داریم

مادرش با کمرِ خم دمِ در اِستاده

باز هم مثل همه روز قیامت کرده

مهدیِ فاطمه با گریه سرِ سجاده

من شنیدم ز جلوی نظرش میگذرد

همه روز آنچه که در کرببلا رخ داده

مثلاً اینکه به سر می زند عمه زینب

مثلاً اینکه به زانوست سرِ شهزاده

لااقل کاش که می شد که نبیند هر روز

که سرِ طفل رباب از روی نی افتاده

دم بگیرید که زهرا کمی آرام شود

با همین ذکرِ  " حسین جانمِ "  خیلی ساده

مهدی مقیمی

امام زمان(عج)-مناجات محرمی

ما هم پیاله ایم به شرط سبوى اشک

هم ناله ایم لحظه ی هر گفتگوى اشک

نامى براى صورت عاشق نهاده اند

دولت سراى گریه میان دو کوى اشک

تطهیر دل به خون جگر مى کنم ولى

تطهیر دیده مى کنم از هر وضوى اشک

فریاد الفراق شنیدم به گوش دل

از ناله ی شکسته و بى هاى و هوى اشک

بوى بهار مى وزد از دامن سحر

سجاده ام ببین شده خوشبو ز بوى اشک

خواهى اگر که خوب بخوانى دل مرا

بنشین شبى ز رسم وفا روبروى اشک

تیر گناه عصمت آیینه ام شکست

سنگ گناه گشته چنان سد جوى اشک

یا سیدالبکا سرى هم به ما بزن

روى مرا بگیر تو بر آبروى اشک

قاسم نعمتی

امام زمان(عج)-مناجات محرمی

بی حیایی پیکر دین مرا فرسوده است

غفلت از صاحب زمان بر درد من افزوده است

از دل زهرایی آقا خجالت می کشم

آن قدر از معصیت کردن دلم آلوده است

چون توسل می کنم مادر مرا هم می خرد

بی توسل کردنم این توبه ها بیهوده است

من دلم گرم همین بازار عشق و عاشقی است

چون پیمبر بارها این جمله را فرموده است:

هر کسی غافل شد از قرآن و راه اهل بیت

راه را گم کرده و بی راهه را پیموده است

**

جان فدای شاه عطشانی که از روز ازل

وسعت رحمت میان روضه هایش بوده است

در عزایش هر کسی اندازه ی بال مگس

اشک ریزد، در قیامت راحت و آسوده است

محمد جواد شیرازی

امام زمان(عج)-مناجات محرمی

با شعله‌ی در سینه نوشتم که بخوانی

تا شعله‌ی پنهانِ دلم را بنشانی

افسوس، نسیم سحری، زود سفر کرد

گفتم که سلام منِ غمگین برسانی

کار دلم از کار گذشته‌‌ست... مبادا

بی‌پرده شود کارم و در پرده بمانی

خورشیدی و من، بوته‌ی در خاک، اسیرم

دردی‌ست: تَمَنّا کنی اما نتوانی

انصاف نباشد که به دنبال تو باشم

بی‌مبدأ و بی‌مقصد و بی‌برگ «نشانی»

یا گم شده یابن‌الحسنم در مِه اندوه

یا حبس شده پشت دعاهای زبانی

ای کاش بیایی و کنارم بنشینی

تا خاک گِلیم دل تنگم بتکانی

آمین که نباشد، کلمات‌اند دعاها!

آمینِ دعاهای همه در رمضانی

هرچند امامی و دلت خانه‌ی وحی است

قربان دلت! خون شده از تیر و کمانی

من تاب تماشای لبِ تشنه ندارم

آری... تو مگر پای دلم را بکشانی

قنداقه‌ی خونین و تنِ کوچکِ نوزاد

بغض پدری بر سر بالین جوانی

گفتند: غروب آمد و آشوب شد عالَم

شاید که سری از سر نِی گفته اذانی

گفتند: «تمام است» و دویدند به سویش

آن لحظه رسیدند که می‌زد ضربانی

قربان دلت! باز برای تو بگویم؟

بوسید لبی شوق شریف شریانی

چشمان تو سرشار تماشای مدام است

با خاطره‌ها روز و شبی می‌گذرانی

شرمنده‌ی تکرار مصیبت شدم اما

ای کاش که بنشینم و «تو»، روضه بخوانی

سید محمد سادات اخوی

امام زمان(عج)-مناجات محرمی

سحر که ناله ی پر درد در گلوی من است

زجا بلند شوم وقت گفتگوی من است

مرور می کنم ایام عمر می بینم

هزار راه نرفته است رو بروی من است

همین یکی دو سه قطره ز اشک هم دارم

قسم به چشم تو ته مانده سبوی من است

تو ناز می کنی و من پی تو سرگردان

چه بی اثر همه اوقات جستجوی من است

چه گویم از غم هجران همین بس ای اقا

برای نافله با خون دل وضوی من است

به خاک چادر زهرا قسم که اشک حسین

تمام ثروت عمر است و آبروی من است

میان روضه  خدا شاهد است من می فهمم

نگاه مرحمت مادرت به سوی من است

به این دو دیده ی گریان خویش می نازم

نَمی ز چشمه ی کوثر میان جوی من است

به هر چه عشق قسم می خورم شب جمعه

زیارت حرم جدت آرزوی من است

غروب سرخ حریم حسین دیدنی است

صدای روضه ز لبهای تو شنیدنی است

قاسم نعمتی

امام زمان(عج)-مناجات محرمی-شب سوم

مست آن است که از باده سبو بر دارد

چشم امید ز هرکس به جز او بر دارد

یار عیسى به نفسم زنده کند عالم را

گر لب از لب به دم قدسى هو بردارد

در قنوت سحرى نامه به آب اندازیم

یار وقت گذرش نامه ز جو بردارد

اى که یک گوشه ی چشمت غم عالم ببرد

گو به غم پنجه ی خود را ز گلو بردارد

آنقدر پیرُهن عصمتِ من پاره شده

سخت با سوزن خیاط رفو بردارد

عاشق آن است که تطهیر کند دل با اشک

سحر از دیده ی تر آب وضو بر دارد

حُسن ظن داشتنِ عاشق از آنجا پیداست

که رسد هر چه ز معشوق نکو بر دارد

پیر ویرانه غیورانه اراده فرمود

سنت سَبِ على را ز عدو بردارد

داد زد در وسط بزم شراب اى عمه

چوب تر را ز لب خشک بگو بردارد

بعدِ زینب چه کسى جز من اجازه دارد

بوسه اى با لب خونین ز گلو بردارد

سینه گر ضربه خورَد زود نفس میگیرد

واى اگر دنده ی دختر کمى مو بر دارد

معجرم را به سر نیزه چو پرچم دیدم

نرسد چون قد من، باید عمو بردارد

قاسم نعمتی

امام زمان(عج)-مناجات محرمی

ای که گره ز کار دلم باز میکنی

جانم به  لب رسیده  چرا ناز میکنی

مثل همیشه تا که ز تو دور می شوم

با یک نگاه عاشقی آغاز میکنی

در انتظار سیصد و سیزده نفر

عمری بود که صحبت سرباز میکنی

صاحب  نفس بیا و به داد دلم برس

ای آنکه با دعای  خود  اعجاز  میکنی

تاکه به روی بال و پرم دست می کشی

دل را زعشق لایق پرواز میکنی

در بین گریه کردنم احساس می کنم

داری محبتت به من  ابرازمی کنی

تا که  در عاشقی به در بسته می خورم

با یک سلام در به رویم باز میکنی

دل چون شکست  نی لبک  یارمی شود

آهی  کشی و سوز دلم  سازمیکنی

در وقت مرگ بر دلم افتاده ای  حبیب

این رو سیاه را تو سر افراز میکنی

با  یک  نگاه  تا  به  خدا  می  بری  مرا

کی  یک غروب کرب و بلا می بری مرا

قاسم نعمتی

امام زمان(عج)-مناجات محرمی-شب تاسوعا

آخر امام شیعیان می آیی از راه

ای ماهِ از دیده نهان می آیی از راه

از این سفر محض دعای بی قراران

ای مهدیِ صاحب زمان می آیی از راه

تا که بخوانی بر فرازِ بام کعبه

نام علی را در اذان می آیی از راه

در هیبتت از حیدر و در چهره ی خود

از مادرت داری نشان می آیی از راه

تا که بگیری انتقام عمه ات را

از کوفیان و شامیان می آیی از راه

با ذوالفقار از پای کعبه سمتِ شامات

پای ضریح عمه جان می آیی از راه

تو وعده دادی که بیایی حتم دارم

روزِ قرارِ عاشقان می آیی از راه

آقا کجایی تا کمی روضه بخوانی؟

یک صبح جمعه روضه خوان می آیی از راه

حس می کنم با نوحۀ معروفِ عباس : ...

" ای ساقیِ لب تشنگان "  می آیی از راه

مهدی مقیمی

به سویِ ما اگر از سویتان نگاهی هست
برایِ گریه ی مان حالِ روبراهی هست

"تنت به نازِ طبیبان نیاز مند و مباد"
تو گریه می کنی آنقدر که نگاهی هست

به تکیه آمده ام تا به عرش تکیه کنم
همینکه بیرقتان هست تکیه گاهی هست

لباس مشکیِ مان رو سفیدمان کرده
گذشت عُمر و غمی نیست این سیاهی هست

چه داشتیم که ما را خرید مادرتان
در این بساط کمی اشک هست و آهی هست

به سوی کرببلا ایستاده می میرم
هزار شکر که در سینه قبله گاهی هست

حسین گفتم و زینب حرم به ما بخشید
همیشه لطفِ شما هست و سر پناهی هست

گَهی به سویِ مدینه گَهی به کربُبلا
ببین که محملِ زینب سرِ دو راهی هست

"بیا مدینه رویم"بهانه اش این بود
میانِ قافله ام طفلِ بی گناهی هست

(حسن لطفی)
 

آهی کشید گریه ی ما را درآورید
ما را کُشید و شالِ عزا را دراورید

ما داد مثلِ پیرِ جوانمرده می زنیم
وقتی صدایِ گریه ی ما را در آورید

ما را شبیهِ جمعِ عزادارها کنید
رختِ سیاه کهنه عبا را درآورید

چشم انتظارِ خرجیِ امسالِ هیئتیم
از شالِ خویش رزقِ گدا را در آورید

ما را عوض کنید خداتان عوض دهد
از آستین دست دعا را در آورید

ما را مریض کرده گناهانِ نو به نو
از تربتِ حسین شفا را درآورید

این دل برای داغ شما بود و شد سیاه
زنگار بسته ایم جلا را درآورید

درد و بلایتان به سر ما،نفس دهید
بیمار آمدیم دوا را در آورید

ما را حسین کشته شما را به جدتان
امشب براتِ کرببلا را در آورید
 

حسن لطفی

چشمِ تو دنبالِ خود چشمانِ ما را می کِشد
منتِ این اشکها را  لطفِ آقا می کِشد

در کجا می آیی و گیسو پریشان می کنی
می کُشد ما را غمت تا آه زهرا می کِشد

آخرِ این روضه گردی هایِ ما خیر است خیر
عاقبت دستِ تو دستی بر سرِ ما می کِشد

تا که مجنون می شود بیمار راحت می شود
آه مجنون دارد اما درد،لیلا می کِشد

نوکری کردیم اما کار دست دیگریست
بارِ ما را حضرت زهرا همین جا می کِشد

ما خرابش میکنیم و او درستش می‌کند
خوب معلوم است خانوم نازِ ما را می کِشد

ما گناه آلوده ایم اما عروجِ ماست اشک
گریه کن با گریه اِی دل کار بالا می کشد

گفت عقبای خودت را صرف دنیایت مکن
می روی دنبال آن،دنیا ولی پا می کِشد

خوب شد هستی وگرنه عمه ات غش می کند
روضه خوان تا ناله های وا حسینا می کشد

حسن لطفی
 

مناجاتی _ امام زمان عجل الله تعالی فرجه

مردم از هجرش ولی چشمی برایم تر نکرد
هیچ دستی خاک بی اخلاص ما را زر نکرد

شد کبوتر پر، پرستو پر ، و هم گنجشک پر
نوبت من که کلاغم شد مرا او پر نکرد

در نبود او همه ذرات عالم شاهدند
نوکرش یک لحظه را هم خوب و خرم سر نکرد

ما فقط با نام "مهدی" اسم در کردیم و او
لحظه ای با اسم ما نام خودش را در نکرد

با همه گفتم که دیدم یک سحر او را ولی
هیچ کس حرف من غمدیده را باور نکرد

دور افتاد از سرای مستی و دلدادگی
هر کسی گریه برای دوری دلبر نکرد

هر چه از او شعر گفتم درب "دیدن" وا نشد
شه نظر یک دم به جان عاشق "جعفر" نکرد

جعفر ابوالفتحی

منبع:

www.neyjaf.ir

امام زمان(عج)مناجات-امام باقر(ع) شهادت -فاجعه منا

شبی میان همین روضه ها قبولم کن

به حرمت غم آل عبا قبولم کن

درون سینه ی من حبّ مرتضی جاریست

به حق فاطمه و مرتضی قبولم کن

برای اینکه به وصل تو دلربا برسم

گذاشتم همه را زیر پا، قبولم کن

ز لطف بی حدت آقا که کم نمی آید

بیا کرم کن و این دفعه را قبولم کن

گناه کرده ام آقا، ببخش، شرمنده

قبول، من بدم امّا شما قبولم کن

سلام منتقم کشته های دشت منا

به غربت شهدای منا، قبولم کن

به حق آن شهدایی که تشنه جان دادند

شبیه تشنه لب کربلا، قبولم کن

**

به ناله های جگر سوز حضرت باقر

به روضه خوان غم نینوا قبولم کن

به لحظه های پر از ماجرای کوفه و شام

به رأس رفته روی نیزه ها قبولم کن

***

وحید محمدی

شعر مناجات امام زمان(عج)

چقدر دغدغه داری وصال سر برسد

دوباره یار سفر کرده از سفر برسد

چقدر دغدغه داری که رو سفید شوی

به حد وسع برای فرج مفید شوی

 چقدر بهر دفاعش قلم به دست شدی

چه روزها که فقط منفعت پرست شدی

چقدر محضر او دیده‎ی تر آوردی  

ادای منتظران را فقط درآوردی

بیا به کار بیاییم انحطاط بس است

عمل کنیم که بازی با لغات بس است

بیا که مونس شب‎های خلوتش باشیم

به جای ننگ شدن باز زینتش باشیم

بیا که جز درش ز هر دری جدا باشیم

کنار او همه راهی کربلا باشیم

خدا کند که بسوزیم آه گریه کنیم

بخواند او همه تا قتلگاه گریه کنیم

بخواند از بدنی که به بوریا مانده

که داغ او به دل اهل روستا مانده

شاعر؟؟؟
 

مناجاتی امام زمان عج گریز روضه حضرت علی اصغر ع
"هدیه شب جمعه"

صبا اگر که شنیدی سحر کلام مرا
برو به خوشگل زهرا رسان سلام مرا

تو را خدا اگر از کوی او گذر کردی
به محضرش تو رسیدی و دیده تر کردی

به او بگو که من از هجر شعله ور شده ام
برای اهل محل زجر و درد سر شده ام

کمی ز روز گذشته شکسته تر شده ام
شکر نخورده ام و مثل نیشکر شده ام

به او بگو که در این خانه جای او خالیست
و قوت غالب ما اشک و ناخوش احوالیست

به جای من بغلش کن ز روش بوسه بگیر
هزار مرتبه بر شانه اش بیفت و بمیر

به جای من تو به پایش بیفت و ضجه بزن
به پای ناحیه هایش بیفت و ضجه بزن

براش روضه نخوان او خودش دم روضه است
میان دیده ی او جای شبنم روضه است

از او بخواه برایت بخواند از مهتاب
ز ماه تشنه ی گهواره و ز طفل رباب

از او بپرس چگونه رباب آه کشید
رباب با دل زار و کباب آه کشید....

رباب بود و حرم بود و اشک و گهواره
حسین بود و علی بود و حنجری پاره

جعفر ابوالفتحی

عابر دم عبور اگر غصه می‎خورد
از غربتش میان گذر غصه می‎خورد

دیگر کسی به خیمه‎ی او سر نمی‎زند
می‎ایستد خودش دم در غصه می‎خورد

خیلی ز دردهای گدا درد می‎کشد
بر حال ما شبیه پدر غصه می‎خورد

دنبال سوز ماست، به فکر نجات ماست
وقتی که می‎دهیم ضرر غصه می‎خورد

از دست شیعیان چقدر گریه می‎کند
از دست شیعیان چقدر غصه می‎خورد

ما بی‏‎خیال بی‎کسی او شدیم و یار
در گوشه‎ای سحر به سحر غصه می‎خورد

او بانی زیارت کرب و بلای ماست
جامانده‎ایم ما ز سفر غصه می‎خورد

امروز هم دوباره به گودال رفته است
دارد برای نیزه و سر غصه می‎خورد

شاعر؟؟؟

حس من این است هردم بی وفاتر می شوم

دائما از یوسف زهرا جداتر می شوم

اشک هایش را نمی فهمد دل آلوده ام

هر چه یادم می کند بی اعتناتر می شوم

بنده ای بی دست و پا هستم، زمان معصیت…

… دست و پا گم می کنم، بی دست و پاتر می شوم

جای من العفو می گوید که راهم می دهند

من ولی جای تشکر بی حیاتر می شوم

با همه رسوایی ام وقتی به دادم می رسد

با نگاه مهربانش آشناتر می شوم

هر چه هم بد باشم آخر سائل این خانه ام

با گدایی کریمان پر بهاتر می شوم

بر دل آلوده ی خود آب و جارو می زنم

چون که با این گریه کردن با صفاتر می شوم

در میان روضه از نفسم رهایم می کنند

با سلامی بر حسین از خود رهاتر می شوم

درد من جان کندن آقا است زیر نیزه ها

حاجت درمان ندارم، مبتلاتر می شوم

محمد جواد شیرازی