بلبل در قفسيم و ز چمن ميگوييم يا اويسيم و مديحت ز قرن ميگوييم يا كه مانند مسافر ز وطن ميگوييم (گر

بلبل در قفسيم و ز چمن ميگوييم

يا اويسيم و مديحت ز قرن ميگوييم

يا كه مانند مسافر ز وطن ميگوييم

(گرچه دوريم ولي از تو سخن ميگوييم

بُعد منزل نبُود در سفر روحاني)

در دلم بود شوم زائر بين الحرمين

مادرم بود مُشَوِّق كه ادا سازم دِين

پدر آهسته مرا گفت كه اي نور ِ دوعين

(هر دري بسته شود جز در پر فيض حسين

اين در خانه ي عشق است كه باز است هنوز)

كيست آن كس كه به نام تو عسل نوش نگشت

قِصّه ي تو كه شنيده ست كه مدهوش نگشت

ياد تو از دل تاريخ فراموش نگشت

(دشمنت كشت ولي نور ِ تو خاموش نگشت

آري آن جلوه كه فاني نشود نور خداست)

دست اگر هست همانا يَدِ بيضا باشد

لب اگر هست لبِ لعل ِ مسيحا باشد

غم اگر هست غم يوسف زهرا باشد

(دل اگر هست دلِ زينب كبري باشد

آفرين باد بر اين همت مردانه ي دل)

عرشيان پا به حريم تو به حُرمت بزنند

بر مقامت به لب انگشت ز حيرت بزنند

خطبه ات خوانده دم از اوج بلاغت بزنند

(حوريان از غم تو لطمه به صورت بزنند

قُدسيان ناله برآرند كه جانم زينب)

در مدينه غم بي دستي ِ سقا مبريد

قِصّه ي مادر و گهواره و يغما مبريد

خبر از دختر و طشت و سر بابا مبريد

(نام اكبر به سر تربت ليلا مبريد

بگذاريد جوان مُرده قراري گيرد)

(جواد هاشمي"تربت")