چشمی شبیه چشم تو گریان نمی شود-حاج محمود كریمی [] چشمی شبیه چشم تو گریان نمی شود زهرا حریف چشم ت

[]

چشمی شبیه چشم تو گریان نمی شود

زهرا حریف چشم تو باران نمی شود

گیرم كه نان  بعد خودت هم درست شد

نان بدون فاطمه كه نان نمی شود

برخیز و باز مادریت را شروع كن

فضه حریف گریه طفلان نمی شود

بدجور جلوه كرده كبودی چشم تو

طوری كه زیر دست تو پنهان نمی شود

معجر بزن كنار و علی را نگاه كن

خورشید زیر ابر كه تابان نمی شود

فهمیده ام زسرفه سنگین سینه ات

امشب نفس كشیدنت آسان نمی شود

ای استخوان شكسته ی حیدر چه می كنی

با كار خانه زخم تو درمان نمی شود

من خواهشم شده است كه زهرای من بمان

تو با اشاره گفتی علی جان نمی شود

گفتم كه روی خویش عیان كن ببینمت

گفتی به یك نگاه به قرآن نمی شود

................

سوزم و سازم و ناید زدرون فریادم

 کاش من زود تر از فاطمه جان می دادم

از زمانی كه شریك غمم ازدستم رفت

هر دم آید غمی از نو به مبارك بادم

کاش روزی که زدی ناله کنار دیوار

چون در سوخته می سوخت همه بنیادم

كس نداند كه در آن دم به تو من چه گذشت

تو نفس می زدی و من ز نفس افتادم

[]

همای خانه ی حیدر

گل ریحانه ی حیدر

شبانه پر نكش زهرا

تو از كاشانه ی حیدر

مرو زهرا مرو زهرا

منم تنهاترین سردار

تو هستی كشته مسمار

نوشته میخ در باخون

پیامت را روی دیوار

مرو زهرا مرو زهرا

از بسکه اشک و آه تو غم بار می شود

حتی نگاه آیینه هم تار می شود

زخم دلت غروب که سر باز می کند
با اشک روزه ی غمت افطار می شود

خدا داند دلم چون گریه می کرد

به حال اشک و آه خون گریه می کرد

ندیدم زخم پهلو را در آن شب

ولی دیدم کفن خون گریه می کرد

بریز آب روان اسما به جسم اطهر زهرا

که شویم دست و بازو را

ولی آهسته آهسته

خودم امروز کار خانه کردم

پریشان زلف زینب شانه کردم

حسن آمد در آغوشش گرفتم

می از لعل لب نوشش گرفتم

مثال نی دلم در شور و شین است

پریشان لب و روی حسین است

به همان كس كه محرم زهراست/دل من غرق ماتم زهراست

گر محرم عزای زینب بود/ فاطمیه محرم زهراست

طاق محراب و گنبد مسجد/ یادگار قد خم زهراست

آن چه در حشر هم نمی خشكد/کوثر اشک نم نم زهراست

وآنچه شرح غمش بود بسیار/زندگی كردن كم زهراست

وآن كلیدی كه ره گشای علی است/گفتن اسم اعظم زهراست

وآنچه خشم خدا به آن بسته است/موی خاكی و در هم زهراست

حتم دارم دلم روا گردد/چون دخیلش به پرچم زهراست

ای امـــام زمـــان ای پـــسر فـــاطمه             شــــد ز ظــلم عدو، خونجگر فاطمه

بــسلامت ســـرت، کـشته شد مادرت             بــــــــــــــــقیة الله، آجــــــــــرک الله

پهلوی مادرت ز ضربت در شکست             رشــته عمر او، به نـوجوانی گسست

ای امــــام زمان، ای شه انس و جان             بــــــــــــــــقیة الله، آجــــــــــرک الله

بــــازوی مـــادرت کبود و نیلی شده             صورتش نیلگون ز ضرب سیلی شده

خـیــز و بنما شتاب، یا نما در رکاب             بـــــــــــــــقیة الله، آجــــــــــــرک الله

تــــــــــسلای دلش آغوش زینب          عـصای فـاطمه شد دوش زینب

چو خوابد زینبش، گردد شب تار          بگیرد فاطمه یــــــاری ز دیوار

بـــــه شبها گیرد او دستی به پهلو         رود آهسته تــــــــا در را کند بو

چــه بویی دارد این درب شکسته          که زهرا پشت در گریان نشسته

گـــــمانم بوی محسن دارد این در         هـــــمان شش ماهه نشکفته پرپر

افسوس که ناموس خدا را کشتند              مــحبوبه ذات کبریا را کشتند

ســــادات نوشتند به خوناب جگر             بـــی جرم و گنه مادر ما کشتند